اگر در شما حوصله ای مانده برای اینکه با یک تیم فوتبال حال تان را خوب کنید، سپیدرود همه ی نشانه ها را برای تبدیل شدن به آن مرض تازه ی درونی دارد. بی آینده و سربه هواست، فردایی ندارد، نمی داند چرا می خواهد صعود کند و نمی تواند میل جنون آمیز صعود را به رغم همه ی فلاکت های اقتصادی در خود بکشد. مثل خودمان است. لنگ امروز و بی خبر از فردا. مثل ما – لاابالی های این زمانه – دنبال ساختن یک حیرت برای متمول هاست، برای اینکه بگوید می بینی، ما مثل دیوانه ها شما را به سخره می گیریم و از دل هیچ، شادی بی حصر را و همه چیز را بیرون می کشیم. سپیدرود کاسبان عرصه سیاست را هم مسخره کرده، آنها دچار این توهم شده اند که با سپیدرود راهی به سوی آن جایگاه مضحک و دکان حقیرانه شان می یابند اما به این خیال خام وقعی نگذارید. سپیدرود مال ماست و آخرش ما آن کباده ی لوگویش را برمی داریم و هی می کشیم. دم مردم شهرم گرم که چند دهه تیم شان را زنده نگه داشتند. این وفاداری به یک عشق ناکام، به جام های دیگران هزار بار می ارزد.» آن یادداشت دلخوری چهره های قدیمی سپیدرود را باعث شده بود، اینکه چرا تن به حرف های اغراق آمیز درباره گذشته سپیدرود نداده ام یا چرا نوشته ام که سپیدرود جز هوادارانش افتخار دیگری ندارد؟ اما واقعیت همین بود، سپیدرود فقط یک حس خوب بود، نه یک باشگاه حرفه ای. سپیدرود فقط تماشاگرانی فوق العاده داشت، نه تشکیلاتی که بتواند برای این تیم موفقیتی را بسازد. سپیدرود همواره در سال های اخیر دچار مدیریت وارونه مسئولان شهری شد. بیشتر و بدتر از گذشته. هم مسئولان نهادهای ورزشی استان و هم مسئولان دیگر. هر کس آمد و منتی بر سر سپیدرود گذاشت، هر کس از راه رسید و تصمیمی گرفت و بیراهه ای را نشان داد. سپیدرود حالا نماد باشگاهی است که با دخالت چهره های سیاسی هر روز گرفتارتر و بدهکارتر شده و هیچ کس مسئول هیچ تصمیمی در این باشگاه نیست. بدهی های سپیدرود هر روز بیشتر می شوند و آخرش جز ورشکستگی و پایانی تلخ چیزی برای این باشگاه خصوصی باقی نمی ماند. یکی دیگر از مسائل سپیدرود این است که در واقع یک باشگاه خصوصی نیست. از مزایای یک باشگاه دولتی یا باشگاه هایی که از منابع عمومی بودجه دریافت می کنند به اندازه قابل توجهی برخوردار نیست اما گرفتار دخالت نهادها و مسئولان غیرخصوصی است. سپیدرود در یک فرایند عجیب و غریب مالکی به نام اداره کل ورزش و جوانان دارد و این مالکیت با یک حکم به شهاب مومنی، نایب رئیس هیات فوتبال واگذار شده و سپس او به خواست اداره کل ورزش و جوانان و رئیس هیات فوتبال طبق قراردادهایی مشروط تیم را به این و آن می سپارد. معامله هایی که نمی دانیم چقدر منطقی و قانونی هستند و بیش تر به یک روش موقت و بی سرانجام برای اداره تیم شباهت دارند. هیچ مالکی هم بر سپیدرود مالکیت ندارد و با اولین بی تعهدی در پرداخت ها مالکیتش را از دست می دهد، اگرچه هر مالکی می داند که با او مماشات هم می کنند و بی تعهدی اش تا روزی که با مدیران بالادستی اختلاف نظر نداشته باشد، نادیده گرفته می شود. سپیدرود گرفتار دین این و آن هم هست. مسئولان شهری و نمایندگان، اعضای شورای شهر یا شهردار، هر کدام اگر کمکی چند صد میلیونی از بودجه های عمومی به سپیدرود کرده باشند، با موجی از تقدیر و تشکر مواجه می شوند. مثلا شهرداری رشت چند دستگاه اتوبوس در اختیار تماشاگران می گذارد تا به ورزشگاه بروند و برگردند. موجی از تشکر راه می افتد که این شهردار برای سپیدرود سنگ تمام گذاشته است. یعنی با هزینه کردن از جیب مردم برای سپیدرود، محبوبیت شخصی به دست می آورند. یا پیش ترها شهرداری رشت سالیانه چندصد میلیون از هزینه های سپیدرود را پرداخت می کرد یا امکاناتی را در اختیار این باشگاه می گذاشت. نکته جالب این بود که شهردار این سرویس را از بودجه شهر می پرداخت اما به عنوان یک فرشته نجات در رسانه های هواداری ظاهر می شد. اینها از ناآگاهی است، ناآگاهی از اینکه فوتبال نباید عرصه ای برای کسب شهرت دیگران باشد و کسی حق ندارد با کمک به سپیدرود از پولی که به مردم تعلق دارد، منتی بر سر سپیدرود و تماشاگرانش بگذارد و یک فضای تبلیغاتی برای خود بسازد. سپیدرود ارزش برند خود را نمی شناسد و کارش رسیده به جایی که کوچک ترین کمک ها به این تیم، از کمک کننده یک قهرمان می سازد و این فضای سواستفاده از نشان تجاری سپیدرود را برای همه فراهم کرده است. سپیدرود در چنین بلبشویی به تنگ آمده و با فراگیری نگاه غیرحرفه ای در ورزش گیلان بعید است راه نجاتی پیدا شود. سپیدرود اما زنده خواهد بود. به سبک خودش، به عنوان نماد عشق به فوتبال. حتی اگر بازنده تمام این بازی های مضحک مسئولان و مالکان باشد. اینها که بحران های سپیدرود را می سازند، تصمیم سازها و مالکان و مدیران، همه و همه سین سپیدرود هم نیستند.