گیل خبر/ سام سکوتی بداغ همگان روزهای اول آشنایی با عضوی جدید به عنوان دوست یا همکار را بخاطر می آورند و یا حتی اگر زندگی مشترک را آغاز کرده باشند،یاد آوری سخنان رد و بدل شده در جلسات اول(جملات اتو کشیده و حرف های شیک و مجلسی!) میان نسلی که در حضور پدر و مادر اولین گفتگوهاشان صورت می گرفت، بعد از صمیمیت اسباب خنده و شوخی می شود، که قبل از آن مواظبت بیشتری از ادبیات گفتاری و منش می کردند. خودمونی شدن شاید چندان هم ناخوشایند نباشد و در مورد مثال های بالا اگر وارد مرحله اهانت و تخفیف یکدیگر نشود می تواند به قشنگی رابطه کمک کند. اما اگر خودمونی شدن تا آنجایی پیش برود که دیگر بود و نبود فرد فرقی نکند و هرگونه اهانتی روا دانسته شود نقطه ی اغازی می شود برای خاموش شدن چراغ های رابطه. این خودمونی شدن در موارد چندی می تواند خسارت بارتر هم بشود که یکی از همین خسران ها خودمونی شدن با اتفاقات منفی پیرامونی است که دیگر حساسیتی بر نمی انگیزد و واکنشی در پی ندارد؛ وقتی مدیر ارشدی نسبت به قوانین مصوب مجلس بی تفاوت می شود طبیعی است که زیر مجموعه های وی می توانند کلکسیونی از تخلفات را در کارنامه خود داشته باشند و اب از اب تکان نخورد. وقتی فساد مالی به ۳ هزار میلیارد تومان برسد دیگر دزدی های زیر هزار میلیارد تومان تنها می تواند به کار طنازان بیاید که از قَبَل ِ آن «بی قانون» چندین مطلب بیشتر بگیرد و نمایش نامه نویسان و کمدی پردازان چند دیالوگ بیشتر تولید کنند و «دورهمی» بنشینند و موجب خنده ی مردم شوند تا اینکه مسئولین فکری برای توقف این فساد ها بکنند! خودمونی شدن در هر جمعی و موضوعی اگر سودمند باشد خودمونی شدن با فساد هیچ سودی به حال مردم و جامعه ندارد و بهتر است از این موضوع حساسیت زدایی نشود که موریانه وار از درون جامعه را می خورد و سیل کوچکی می تواند سد شکن شود. گیل خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.