گیل خبر/ الیاس حضرتی- دیروز یکی دیگر از آن ١٦آذرهایی بود که تجربه نیکی از شور و حرارت سیاسی در کشور را به نمایش گذاشت. همان گونه که رییس جمهور نیز در سخنرانی خود در دانشگاه صنعتی شریف اشاره ای به تلخی داشت، چند سالی می شد که در گذار سال های ٨٩ تا ٩١، دیگر خبری از نشاط سیاسی و پویایی اجتماعی که مرز بقای دانشگاه است، دیده نمی شد. خوشبختانه با «حول حالنا» در خرداد ٩٢، به مرور شرایطی در اتمسفر کشور پدیده آمده که هوشیاری ها را دو چندان و در کنار آن بردباری ها را بیشتر ساخته و اکنون در چند ماه مانده به انتخابات، یک ١٦ آذر پرشور و حرارت دیگر را تجربه می کنیم. گردهمایی های دیروز در بسیاری از دانشگاه های کشور، به ویژه در دانشگاه های تهران، شهید بهشتی و شریف نوید این را می دهد که فصل رکود و سکون سیاسی در یکی از مهم ترین نهادهای اثربخش بر سرنوشت کشور رو به تحلیل است و دانشجویان آماده ایفای نقش حیاتی خود می شوند. هرچند دیروز در کنار همه خبرهای خوب و شور و نشاط ها، خبرهایی از لغو برخی سخنرانی ها و کشمکش های چندی نیز در چند محفل دانشجویی می رسید اما باید پذیرفت که التهاب خود بخشی از حیات جنبش دانشجویی است که در کنار انگیزش و شور و هیجان آن مفهوم می یابد. نباید تلاش داشت که تمامی رویدادها و اتفاق ها در سپهر دانشگاه از اینکه چه کسی پشت تریبون می رود تا چه شعاری سر داده می شود را مدیریت و مهندسی کرد و اجازه دادن به بروز این هیجان ها بدون ایجاد هزینه و برخوردهای گاه غیرمنطقی، خود کمک شایانی به ایجاد یک فضای آرام غیرامنیتی می کند. دانشگاه را باید به همین سان پذیرفت، شعارهای آن را که گهگاه خارج از چارچوب رسمی است تحمل کرد و به استقبال سخنرانی های چهره های سیاسی با هر نام و نشان و گرایش سیاسی، حتا آنها که مجال ابرازنظر در تریبون های رسمی ندارند در دانشگاه ها رفت. با این رویکرد است که دانشگاه می تواند از غبار سکون و جمود رهایی یابد و دوباره بدل به همان پایگاه قدرتمندی شود که پرچمدار انقلاب در دل دوران شاه بود، بازوی برنای مقاومت و پیروزی در جنگ تحمیلی و پیش قراول تغییر و اصلاح در دهه ٧٠. بی تردید باید به پاگرفتن دوباره نهال دانشگاه پس از یک دوره سخت کمک کرد و با تنگ نظری ها و برخوردهای سلیقه ای و گاه غیرمسوولانه، راه را بر نسل جوانی نبست که با اندکی هراس اما به آرامی و صبورانه، می کوشد راه از بیراهه برگیرد و دانشگاه را بار دیگر مسوولانه در سپهر سیاست کشور پویا و اثربخش سازد. تاریخ ایران گواهی می دهد که هرگاه دانشگاه به حرکت برخاسته و هر زمان که منشااثر بوده، ما جهشی جدی در راه اصلاح امور و پیشرفت و توسعه کشور داشته ایم و از دل این جنبش، رای ها و انتخاب هایی روییده که ایران را از بزنگاه ها و گردنه های سخت با کم ترین هزینه عبور داده است. حال که بار دیگر در آستانه کارزار دو انتخابات سرنوشت ساز کشور قرار داریم و از سوی دیگری به یمن تدبیر دولت از لحظه پرمخاطره هسته ای گذر کرده ایم و کشور آماده بهره مندی از سودمندی های توافق هسته ای است، بیش از هر زمان دیگری باید دست یاری به سوی دانشگاه بازگشاییم و دانشجویان را فرابخوانیم که هم امیدوارانه راه های گشایش و پیشرفت کشور را به تحصیل نشینند و هم مسوولانه در سرنوشت خود شریک شوند و آن را به تندباد چند رای و گردونه حادثه نسپارند. دیروز دانشگاه پیامی به تمامی تصمیم سازان کشور داد؛ اینکه آماده ایفای نقش دوگانه خود برای ایرانی بهتر شده و می خواهد که شریک آینده این کشور باشد، اکنون نوبت کارگزاران تصمیم ساز در نهادهای مسوول و موثر و تاثیرگذاران امنیتی بر فضای دانشگاه است که به این پیام، پاسخ مثبت دهند و درها را بیش از پیش بگشایند که مسیر تعالی جز این نیست.