گیل خبر/ مریم گیلانپور

امروز دوست بزرگواری از من دعوت کرد تا هفته آینده در جشن آرزوهای یکی از موسسات خیریه شهرم شرکت کنم .

از هیاهوی دلنشین دیدارها و نشستهای روزمره که رهایی یافتم، از خودم پرسیدم اگر من جای آن کودکان بودم ، چه آرزویی را روی برگهای درخت آرزوها می نوشتم .

فرای همه آرزوهای بزرگ انسانی و اجتماعی،  فرای همه رویاهای دست یافتنی و دست نیافتنی بشریت، فرای اینکه در دلم می گویم کاش صبح به جای آنکه با اخبار بد از این سو و آن سوی جهان چشم باز کنیم و گوش مان از حادثه و نفرین و جنگ پر باشد ، خیر صلح و آرامش و امنیت بشنویم، فرای اینکه حجم تلخی و ناگواری برخی اخبار از توان درک و تخیل ‌و ادراک انسانی دارد خارج می شود که چگونه پدری،  ... افسوس ...مرورش هم حتی ذهن انسان را دچار درد و اضطراب می کند، فرای همه رویاهای دنیایی و عقبایی ، آنان که لذت شیرین و عظیم پدر ، مادر بودن را چشیده اند، می دانند آرامش و امنیت روانی آینده فرزندانمان بزرگ ترین آرزوی هر خانواده ای است.

اینکه از بدو تولد کودکمان بدانیم شرایط زیست محیطی،  اجتماعی،  اقتصادی،  شهری برای وی در سطح قابل قبولی فراهم است، اینکه بدانیم کودکمان در صورت بیمارشدن از امکانات حداقلی درمانی و پزشکی برخوردار باشد، اینکه بدانیم حداقل نیازهای تغذیه‌ی مناسب و سالم برای جگرگوشه مان فراهم است ، اینکه بدانیم امکانات عمومی و خصوصی برای شادی او در دوران خردسالی فراهم است، پارکی وجود دارد تا طنین صدای خنده‌های کودکانه او در دل طبیعت بپیچد،اینکه اطمینان خاطر داشته باشیم  آنگاه که به سن مدرسه و آموزش رسید توان اقتصادی برای تحصیل مناسب وی فراهم است و در غیر اینصورت نیز مجموعه تصمیم سازان دولتی،  شرایط مناسب برای تحصیل او را مهیا خواهد کرد، اینکه بدانیم فضای عمومی آموزشی ، امنیت و سلامت لازم برای ادامه تحصیل وی را داراست ، اینکه بدانیم پس از اتمام تحصیل امکان ورود فرزندمان به بازار کار مناسب وجود دارد ...اینها  رویا نیست،  اینها آرزو نیست ، اینها وظیفه‌ی هر حکمرانی ای درقبال مردمش است.

بدیهی ترین نیاز انسانی هر جامعه‌ی توسعه یافته ای همین تحقق همین رویاهای پدر و مادران برای فرزندانشان است.

هدف از نگارش این متن بررسی عملکرد دولت درباره تحقق این نیازهای اولیه نیست.

خواستم با یادآوری این اساسی ترین رویا و خواسته ی بشری که محدود به مرزهای رسمی و بین المللی نیست بلکه به عنوان یکی از اساسی ترین و بزرگ ترین آرزوهای انسانهای تمام دنیا مطرح است ، عنوان کنم که بدنه آموزش و پرورش هر جامعه ای به عنوان مجموعه ای که حداقل نیمی از سالهای زندگی فرزندان ما را در بر میگیرد،  یکی از موثرترین و مهم ترین عوامل تحقق رویاهای والدین است.

زحمتکشانی که در بسیاری از کشورهای توسعه یافته از نظر میزان دریافتی و مزایا و رفاه اجتماعی در عالی ترین سطح قرار دارند و بدون دغدغه های اقتصادی تمرکز خود را در بحث آموزش و تغذیه روح و روان دانش آموزان معطوف می کنند، اما در کشور عزیزمان ...افسوس ..همگان بهتر می دانند.

کاش دولتمردان و تصمیم سازان دلسوز حکومت نیازهای نخستین و اولیه ی این عزیزان را ، در اولویت مصوبات و تصمیمات ملی و منطقه ای قرار دهند.
کاش سیستم آموزشی کشور و دست اندرکاران آن ارج و قربی ویژه بیابند و از همه‌ی آنچه به عنوان نیازمندیهای روزمره با آن دست به گریبانند رهایی یابند،  معلم و مدیر آموزشی ما زمان فراغتی بیابد و به جای آنکه به بدهی و قسط و گرفتاری بیندیشد به تسهیل شرایط یادگیری دانش آموزان و برای ایجاد فضایی بهتر و مفیدتر در کلاسها و مدرسه برای کودکان ما چاره اندیشی کند.

فرزندان ما ، امنیت خاطرشان، داشتن امکانات حداقلی رفاهی و زندگی‌ای آسوده و بی دغدغه رویای شیرینی است که در میانه‌ی همه کابوسها و اخبار بد به دنبال تحقق آنیم.