گیل خبر/ سامان بدر: طبق آمار رسمی، گیلان بیست و سومین نرخ بالای تورم ،بیشترین نرخ مشارکت اقتصادی و نرخ بیکاری زیر ده درصدی را به خود اختصاص داده است. آماری تقریبا ثابت طی سالیان اخیر که با تلورانس تقریبا کم تکرار می شود و روند نسبتا معمولی و نزدیک به امار کشوری را نشان می دهد. اما این که مدیران گیلان تا چه اندازه از خود خلاقیت نشان داده و توانایی خود را در سطح عموم نشان دادند امریست که کمتر کسی بر آن شاهدی پیدا می کند. شاید استاندار پیشین گیلان با دو طرح « بوم گردی» و «ساماندهی آب بندان ها» تا حدودی عملکرد خود را متفاوت نشان داد ولی با خروج وی از گیلان سرنوشت آن دو طرح نیز در هاله ای از ابهام قرار گرفت.

این تفکر که مدیران ارشد استانی باید در خط و جهت دولت مرکزی حرکت کنند این استنباط غلط را ایجاد کرده که دست و بال آن ها برای ایده پردازی های جدید بسته شده است و تنها باید به تکرار نظرات رییس جمهور بسنده کنند.
در طی این سالها خطاها و گافهای مدیران بیشتر از اقدامات خوبشان برجسته شده است و شاید اگر در شبکه های اجتماعی نام بسیاری از مدیران پرسیده شود مردم چندان شناختی از آنان نداشته باشند. البته لزوما این بدان معنی نیست که آن ها مدیران بدی هستند، ولی به نظر می رسد تعریف مدیر خوب در ایران و استان گیلان محافظه کاری و سکوتش باشد تا بتواند به پستهای بالاتر دست یابد.

ارسلان زارع مدیر بااخلاق و پاکدستی است و اهل کارهای نمایشی هم نیست ولی اگر از او بپرسیم چه چیز تازه و ملموسی در مدیریت خود ایجاد کرده است شاید نتوان پاسخ شایسته ای پیدا کرد. بعنوان مثال همین طرح لیست دارائی و اموال مدیران استان را نگاه کنید، استاندار گیلان میتوانست اولین استانداری باشد که در این زمینه پیشگام بوده و از مدیران بخواهد هرچه سریعتر لیست خود را ثبت کنند تا بتوان سره از ناسره را تشخیص داد نه اینکه بعضی از فرمانداران و شهرداران و مدیران ادارات معتقد باشند که چیزی به آن ها اعلام نشده است و حتی اطلاعی از آن قانون ندارند! وقتی تعداد این مدیران ناآگاه زیاد باشد مشخص می شود که از بالادست نیز بر این امر تاکید نمی شود.

شهر رشت و استان گیلان به شهر و استان اولین ها شهره بوده است. ولی هرچه بوده در گذشته بوده و امروز دیگر صحبت کردن در مورد آن تنها حسرت به یاد می آورد. اگر مقامات ارشد استان در مسائلی که حداقل قانون بر آن تاکید کرده عمل می کردند شاهد آن بودیم که لااقل در این برهه تاریخی خودشان را بیشتر نشان می دادند و دلخوش به آمار رسمی کشور نمی شدند و یا تنها به تکرار صحبتهای مسئولان ارشد کشور اکتفا نمی کردند.