گیل خبر/ سامان بدر: جوابیه شهرداری منطقه 2 رشت در مورد شبهات کوچه میلانی رشت یکی از همان ده ها جوابیه های کلیشه ای است که دیگر به آن عادت کرده ایم. یک دوربین(گوشی) روی دست از پله های ساختمان شهرداری منطقه 2 بالا می رود تا در تمام دفاتر مدیرانی پیدا شوند و بگویند که این موضوع به ما مربوط نیست و ما تنها مجری صدور پروانه هستیم. اهالی محل از عرض کم کوچه می گویند که خودروهای اورژانس و آتش نشانی توانایی عبور ندارند آن وقت شهرداری منطقه 2 رشت تنها می گوید که در این مساله میراث فرهنگی حکم داده است. یک «پایان باز» به مانند اکثر فیلمهای این روز ایرانی نیز برای آن در نظر گرفته شده که در ان تنها رفع مسئولیت دیده می شود که بگویند به ما مربوط نیست، ولی بازهم پیگیری می کنیم! به قول یکی از همان اهال محل«آقای میراث فرهنگی و آقای شهردار هیچ گونه صراط مستقیم نیستند». خوب شد فیلمهای این کوچه نشان داده شد که رد شدن خودرو از آن بیشتر شبیه بازی«جومانجی» است. آن وقت برای همین کوچه پروانه ساختمانی بدون عقب نشینی صادر می شود که به اصطلاح میراث تاریخی شهر حفظ شود! میراث تاریخی که قرار است زندگی مردم شهر را تحت الشعاع خود قرار دهند و هر روز در دادگاه و پاسگاه حضور داشته باشند تا زندگی عادیشان دچار اختلال نشود! پدیده پاسکاری ادارات در کشور عمری به درازای تاریخ دارد. شاید خوب باشد همین موضوع را نیز میراث فرهنگی جزء اثر تاریخی به نام خود ثبت کند که دیگر راه برای هیچ شکایتی باقی نماند. وگرنه چگونه می شود که در هر مساله ای که پای دو دستگاه مجزا می شود هرکدام دیگری را مقصر می دانند! کدام قانون به شهرداری اجازه می دهد که از خطرات احتمالی معابر شهر آگاه نباشد و تنها خود را «مجری اعمال دقیق ضوابط و مقررات در سطح شهر» بداند! به قول یکی از اهالی محل «این دیگر چه شهرداری و چه میراث فرهنگی است؟»