گیل خبر/ صاحب مقصودی خاطرم هست سال 2009 میلادی که در مالزی حضور داشتم، وقتی برای تماشای مسابقات جت اسکی قهرمانی آسیا به دریاچه بزرگ و مصنوعی پوتراجایا رفتم بر حسب اتفاق با عوامل فدراسیون ایران و بازیکنان تیم ملی آشنا شدم که در آن مسابقات حضور داشتند. روابط که صمیمانه تر شد از من درخواست کردند به عنوان مترجمشان در اجلاس آسیایی آن رشته که همزمان با مسابقات قهرمانی اسیا در کوالالامپور برگزار می شد شرکت کنم. این اتفاق افتاد و روز موعود، در اثنای نشست وقتی نوبت به معرفی میزبان مسابقات قهرمانی آسیا در سال آینده رسید، نماینده ایران دستش را بلند کرد و وقتی رییس کنفدراسیون آسیا از وی پرسید امکانات و زیرساخت های شما چگونه است؟ در کمتر از سی ثانیه اینگونه پاسخ داد که در ایران هم در شمال و هم در جنوب دریا داریم و بواسطه کوهستانی بودن، سدهای بزرگی نیز در اختیار داریم که می توانیم این مسابقات را برگزار کنیم. صحبتهای نماینده ایران که تمام شد نفر دیگری که دستش را به عنوان میزبان سال آتی بلند کرد نماینده کشور اندونزی بود که وقتی با سئوال مشابهی از سوی آقای رییس مواجه شد ابتدا کلیپی 20 دقیقه ای از دریاچه مورد نظر برای برگزاری مسابقات و شهر میزبان و موقعیت گردشگری و اقتصادی آن نشان داد و حتی به تعداد سکوهای تماشاگران اطراف دریاچه نیز اشاره کرد که همانجا با اعتراض آقای رییس مواجه شد و قول داد تا روز برگزاری مسابقات آن را مسقف نماید. این معارفه شهر بیش از 45 دقیقه طول کشید. حال شما فکر می کنید رییس جلسه برای انتخاب میزبان بعدی مسابقات قهرمانی آسیا کار سختی داشته است؟ نکته جالب اینجاست نماینده ایران بعد از جلسه با مقام مافوق در ایران تماس گرفت و با آب و تاب چنین سخن راند که خیلی تلاش کرده است تا میزبانی بگیرد اما قدرت لابی گری کشورهای شرق آسیا و شرق آسیایی بودن رییس جلسه مانع از انتخاب ایران به عنوان میزبان شده است. این مشت، نمونه ای از خروار بود تا بدانید چرا از سال 1974 که ایران میزبان بازی های آسیایی بود دیگر نتوانست میزبان مسابقات معتبر بین المللی شود و تمام تلاشمان در این نیم قرن، به میزبانی مسابقات درجه دو یا سه آسیایی خلاصه شده است. حتی در رشته هایی چون کشتی و فوتسال و تکواندو و وزنه برداری که در دنیا صاحب سبک و صاحب حرف هستیم نتوانستیم میزبانی مسابقات جهانی را نه در رده سنی بزرگسالان بلکه در رده سنی جوانان و نوجوانان داشته باشیم. درحالیکه همگان اذعان دارند میزبانی یک رقابت معتبر ورزشی، فقط برگزاری یک رویداد ورزشی نیست، بلکه مهم ترین ثمره میزبانی مسائل اقتصادی است. کشور انگلستان با میزبانی المپیک در سال 2012 میلیاردها پوند سود اقتصادی داشت که این گردش مالی در این کشور همچنان ادامه دارد. همچنین در کشور برزیل، برگزاری جام جهانی 2014 و المپیک 2016 یکصد و بیست میلیارد دلار به صورت مستقیم و غیرمستقیم بر روی سرمایه گذاری این کشور تاثیر گذاشته است. چین برای المپیک 2008 بیش از 48 میلیارد دلار هزینه کرده است چراکه یقین داشت بسیار بیشتر از این عدد را از قبل برگزاری المپیک عاید خواهد شد. از همین روست که بر عهده گرفتن میزبانی مسابقات ورزشی معتبر دغدغه بسیاری از کشورهای جهان شده است و همیشه صحبت از لابی کردن سیاستمداران و روسای جمهور برای گرفتن میزبانی برای کشورشان به گوش می رسد. چراکه کشورهای میزبان با جذب گردشگر هم از لحاظ اقتصادی سود می کنند و هم در زمینه های فرهنگی با دیگر کشورها ارتباطات گسترده ای پیدا می کنند. کشورهایی که شاید تا آن روز حتی اسمش را نشنیده باشند و یا بخاطر برخی ملاحظات سیاسی رابطه ای تا آن روز با انها نداشته اند. در هر حال، امروز که ایران میزبان مسابقات معتبر لیگ جهانی والیبال شده است و با تصمیم بجای مسئولان فدراسیون، این مسابقات در شهری غیر از تهران در حال برگزاری است، نباید کاری کنیم که میهمانان ورزشی مان که در حقیقت سفیران کشورشان هستند بخاطر بی تدبیری های مدیریتی، ناخرسند کشورمان را ترک کنند و این میزبانی جواب معکوس دهد. حال که برخی معذوریت ها، ضعف مدیریت ها و عدم برنامه ریزی هدفمند، باعث شده، در این نیم قرن، از گرفتن میزبانی های بزرگ محروم باشم و حتی نتوانیم به عنوان یک کشور اسلامی، میزبانی رقابتهای بازی های اسلامی را بگیریم، بهتر است مردم اردبیل و ارومیه ایران را سربلند از این رویداد بیرون بیاورند. چراکه اخذ میزبانی مسابقات ورزشی فقط قسمتی از ماجراست و نحوه برگزاری مسابقات روی دیگر سکه است. برگزاری مناسب مسابقات تاثیر زیادی در گرفتن میزبانی های مسابقات بعدی دارد. به عنوان مثال کشور ترکمنستان در سال ۲۰۱۷ میزبانی بازی های داخل سالن آسیا را برعهده گرفت. نحوه برگزاری و میزبانی این مسابقات به گونه ای بود که رییس فدراسیون جهانی وزنه برداری با دیدن امکانات و شرایط این کشور، میزبانی مسابقات جهانی وزنه برداری در سال ۲۰۱۸ را بر عهده این کشور گذاشت. اما در ایران بعد از پایان هفته سوم لیگ جهانی والیبال، لهستانی ها به فدراسیون جهانی شکایت می کنند و فدراسیون جهانی هم بخاطر عدم وجود امنیت ایران را مورد سرزنش قرار می دهد. اگرچه در خصوص نحوه میزبان شدن ایران در هفته های سوم و چهارم لیگ جهانی والیبال 2019 نیز باید گفت درایتی در کار نبوده و یک توفیق اجباری بوده است یعنی شیوه نامه برگزاری مسابقات به گونه ای است که در مرحله مقدماتی به علت فرمت رقابت ها تیم های هر گروه برای انجام بازی به کشورهای رقیب می روند. بنابراین علت میزبانی ایران در بازی های مقدماتی، فرمت این مسابقات بوده است. حال که این توفیق اجباری نصیب ما شده است باید به ذهن داشته باشیم که برگزاری مناسب مسابقات به نحو احسن اعتبار کشور میزبان را در جامعه جهانی ورزش بالاتر می برد.