گیل خبر / بابک مهدیزاده   نزدیک به ۱۰ سال در قالب گفت و گو با حدود ۱۰۰ صاحب نظر و کارشناس برجسته ایرانی در حوزه علوم انسانی، پروژه ای را دنبال می کردم به نام «توسعه در ایران». دیشب وقتی گفت و گوی حسن روحانی در تلویزیون را دیدم برای تحلیلش نگاهی به این مجموعه گفت و گوها انداختم. در این جستجو به چهار اظهار نظر برخوردم که ، تحلیل سخنان رییس جمهور را به آن ها ارجاع می دهم. اول مصاحبه ام با پرفسور هاشم پسران کاندیدای جایزه نوبل اقتصاد در روزنامه اعتماد در سال ۹۳ (یک سال بعد از روی کارآمدن دولت روحانی) که گفت: «کابینه جدید بیشتر به توسعه بخش خصوصی و بازکردن اقتصاد توجه دارد اما زمانی می شود موفق شد که شرایط سیاسی هم ایجاد شود و معلوم نیست این دولت در قالب نظام سیاسی کشور تا چه حد بتواند برنامه هایش را پیاده کند.» دوم حسن راغفر، استاد اقتصاد: «دولت جدید (روحانی در سال ۹۲) تا زمانی که نتواند با فساد سیستماتیک مقابله کند حتی یک قدم هم به توسعه که هیچ ، رشد اقتصادی هم نزدیک نمی شود.» سوم محمد مالجو ، اندیشمند و روشنفکر چپ گرا: «هنوز شش ماه بیشتر از عمر دولت روحانی نگذشته اما به ضرس قاطع می گویم این دولت از تمام دولت های بعد از انقلاب در پیشبرد توسعه ضعیف تر و ناتوان تر است به خاطر اتحاذ سیاست های اقتصادی ای که به واقعیت ها پیوند نخورده است و راه را برای سرمایه داری کمپرادور و وابسته و ضعیف کردن طبقه متوسط و افزایش فاصله طبقاتی باز می کند.» و در آخر از مرحوم عزت الله سحابی درست در هنگامه انتخابات ۸۸: «من ارادت خاصی به اقای موسوی دارم اما شعارهای ایشان و اقای کروبی هیچکدام مبتنی بر واقعیت نیست و بیشتر شبیه آرمان می ماند. آرمان بدون برنامه تحقق نمی یابد اصلاح طلبان هیچ گاه نتوانستند با دولت هایشان توسعه را پیش ببرند اما با نیروهای فکری شان ارمان را پیش بردند…» نتیجه: روحانی در گفت و گوی دیشب نشان داد برای نیل به توسعه نه توجهی به ساختار سیاسی دارد، نه اقتداری برای مبارزه با فساد، نه فکری برای طبقه فربه نوکیسه اقتصادی که از رانت استفاده می کند و فاصله طبقاتی را منجر شده است و نه کلا واقعیت های داخلی و خارجی را می بیند. اینگونه بود که امیدمان باز ناامید شد.