به گزارش گیل خبر، «وقتی به محک می آیم، با خانواده ها صحبت می کنم و به آنها امید می دهم. همین باعث می شود تا همه فکر کنند از مددکاران محک هستم. ولی وقتی به آنها می گویم که من هم مبتلا به سرطان بودم و اکنون بهبود یافته ام و برای معاینات دوره ای ام به محک آمده ام خیلی تعجب می کنند. نمی دانید چقدر خوشحال می شوند و من هم از اینکه باعث امید و شادیشان هستم خوشحالم.» 

اینها را کیمیا می گوید. دختر 26 ساله ای که سال ها با سرطان جنگید تا اینکه خبر بهبودیش را شنید. با اینکه کیمیا در این مسیر دست چپ اش را از دست داده است اما وقتی از او درباره حال این روزهایش می پرسم با لبخندی که بر لبانش می نشیند می گوید: «همیشه امیدوارم و با این امید زندگی می کنم.» به مناسبت 7 دی که در تقویم محک به عنوان روز کودکان بهبودیافته شناخته می شود، با کیمیا همراه شدیم.

تعریف کن چطور متوجه بیماری ات شدی؟

یک دوره 10 ساله زمان برد تا پزشکان متوجه ابتلا من به سرطان شوند.

10 سال؟ چطور؟

فکر می کنم همه چیز از سه سالگی شروع شد. با مادرم به بهشت زهرا رفته بودم. من داشتم گل ها را پرپر می کردم و روی سنگ می ریختم. آقایی که از آنجا رد می شد متوجه دست من روی سنگ قبر نشد و پایش را روی دستم گذاشت. دستم از همان زمان متورم شد و دردش شروع شد. به هر جایی که دستم می خورد از شدت درد جیغ می کشیدم. خیلی دکتر رفتم اما تشخیص درستی ندادند. یادم هست تا 5 سالگی به همین منوال بود که دکتر گفت برای نمونه برداری به بیمارستان امام خمینی(ره) بروم. نمونه برداری کردند اما باز هم هیچ چیز تشخیص ندادند. تشخیص ها به مشکل مغز و اعصاب رسیده بود. درمانده شده بودم. زندگی من با همین درد ادامه داشت تا به سن 10 سالگی رسیدم. یادم هست یک شب دستم خونریزی کرد و از حال رفتم. در بیمارستان امام خمینی(ره) دوباره نمونه برداری کردند و درمان سرطان من آغاز شد.

درمان را با شیمی درمانی شروع کردند؟

نه. تومور کاملا پیشرفت کرده بود. تا جایی که پزشکان مجبور شدند 3 بار دستم را قطع کنند. شاید اگر تشخیص سریع تر صورت می گرفت دست من از آرنج قطع نمی شد. بعد از آن 2 سال شیمی درمانی و رادیوتراپی شدم. یادم هست که حال خیلی بدی داشتم. دکترم گفت یک روز همه اینها تمام می شود. تمام شد و من به زندگی عادی برگشتم با این تفاوت که دستم نبود.

چه کسی به شما گفت که به سرطان مبتلا شدی؟

اصلا به من نمی گفتند که چنین بیماری ای را دارم. فقط می دانستم که یک بیماری دارم و اصلا اسم بیماری ام را نمی دانستم.

کی متوجه شدی؟

12 سالم بود. در همان دوران شیمی درمانی. من در اقامتگاه محک در دارآباد سکونت داشتم. می دانستم که این مؤسسه برای درمان و حمایت از کودکان مبتلا به سرطان است. ولی هیچ وقت والدینم در خانه نامی از بیماری من نمی بردند. حتی الان هم همینطور است. البته به نظر من سرطان بیماری بزرگی نیست و فقط رشد بیش از اندازه یک سلول است. مطمئنم در صورتی که به موقع تشخیص داده شود، به راحتی درمان می شود. مخصوصا که در سال های اخیر امکانات و علم پزشکی پیشرفت بسیاری داشته است.

پس شرایط روحی خانواده بسیار سخت بود.

با من خیلی عادی رفتار می کردند و سعی می کردند جلوی من گریه نکنند. با اینکه در این جور مواقع خانواده ها توجه شان به فرزند بیمارشان بیشتر می شود، اما خانواده با من مثل همیشه رفتار می کنند. نمی گذاشتند احساس کنم اتفاق بدی افتاده است و این موضوع من را بیشتر خوشحال می کرد. همین که همه در کنار هم بودیم و به هم روحیه می دادیم برای من کافی بود. اینکه تعداد خواهر و برادرهایم زیاد بود هم در روحیه من خیلی اثر داشت. خانه هیچ وقت سکوت نبود و همه خواهر و بردارهایم فضای شادی را برایم ایجاد می کردند.

پس خانواده شلوغی هستید؟

بله. ما سه تا دختر و سه تا پسر هستیم. من آخرین فرزندم.

هزینه های درمان برای خانواده تان سنگین نبود.

هزینه های درمان را محک پرداخت می کرد. در واقع وقتی بیمارستان بودم، با مددکاری محک آشنا شدیم. مددکار هزینه های درمان را می پرداخت و برایمان عروسک و وسایل بازی می آورد. داوطلبان هم به ما سر می زدند. البته به خاطر اینکه منزل ما رودهن بود و رفت و آمد برایمان سخت بود، با مادرم در اقامتگاه دارآباد هم زندگی می کردیم.

شما همچنان با محک در ارتباطید؟

راستش پس از آنکه خبر قطع درمانم را دادند، رابطه ام با محک قطع شد تا اینکه یکی از مددکاران تماس گرفت و جویای حالم شد. از شرایط دانشگاهم پرسید و اینکه از پس هزینه های دانشگاه بر می آیم یا نه. برایم این کار خیلی عجیب بود. اصلا انتظار نداشتم با من تماس بگیرند. فکر نمی کردم جایی باشد که پیگیر حال بیمارانش پس از قطع درمان باشد. پس از آن تماس، رفت و آمد من با محک شروع شد و من دوباره برگشتم به محک. در محک پروتزم را عوض کردم و پروتز زیباتری برای دستم گرفتم. می دانید، امید و آرامش مهم ترین چیزها برای درمان بیماری است و محک اینها را به شما می دهد. کسی که وارد بیمارستان محک می شود با کمترین استرس همراه است. همین می تواند در درمان و بهبودی او کمک کند. در نبود روانشناسان و مددکاران در برخی بیمارستان ها ممکن است بحران هایی مثل فوت بیماران روی سایران بیماران اثر بگذارد اما در محک تمام تلاش برای حل تخصصی این بحران ها انجام می شود.

به پدر و مادر کودکانی که مبتلا به سرطان هستند چه می گویی؟

ما بیماری سرطان را نمی توانیم حذف کنیم و باید با بیماری سرطان مانند دیگر بیماری ها برخورد کنیم. ما در به وجود آوردنش هیچ دخالتی نداشتیم و باید سعی کنیم امیدمان را حفظ کنیم. اگر مادری ناراحت باشد این ناراحتی به کودک بیمارش هم منتقل می شود. نباید به چشم یک مشکل بزرگ به آن نگاه کنند. همیشه باید از بالا به پایین به سرطان نگاه کنند. باید ببینند که چه کودکانی قطع درمان شدند و بدانند که در این راه تنها نیستند، دیگران هم این مشکلات را داشتند و خیلی خوب با این مشکل مقابله کردند و الان قطع درمان شده اند و روز به روز بهتر شده اند.

حال این روزهای کیمیا چطور است؟

خوبم. یک سری مشکلات هست ولی امید همچنان هست. همیشه در زندگی به خودم امیدواری می دهم و تمام سعی ام را می کنم تا در زندگی به درجات بالاتری برسم. با این شرایط کنار آمدم و نمی خواهم یک فرد گوشه گیر باشم. من سرطان را شکست دادم پس می توانم سختی های زندگی را هم شکست دهم.

عصرایران