۱۳۹۵/۰۸/۰۹ ۱۶:۳۶
انتخابات شورای دانش آموزی، نمونه ای از تمرین دموکراسی و مشارکت اجتماعی برای آینده سازان جامعه است که اول آبان ماه هر سال در مدارس سراسر کشور برگزار می شود. با دیدن شور و حرارت این انتخابات در نزد دوستان و آشنایان محصل، ناخودآگاه دلم برای آن ایام تنگ می شود و حتی حالا که پشت نیمکت مدرسه نیستم و از صف دانش آموزان جدا شده ام؛ فرصتی پیش آمد تا اینبار با نگاه متفاوت تری گریزی به حال و هوای آن دوران بزنم و نقدهایی پیرامون آن داشته باشم!
ارزش چنین اتفاقی را نمی توان کوچک پنداشت و به نوعی می توان گفت که همین دانش آموزانی که حال در نقش نامزد انتخابات شورای دانش آموزی قرار گرفتند یا سهمی در برگزاری این مشارکت اجتماعی دارند؛ فرداهای بعدی نامزد و مشارکت کننده انتخابات های بزرگتر و سرنوشت سازتری را برعهده خواهند گرفت و خیلی از رفتارهایی که حال از سوی اشخاص صاحب نام و تریبون دار در جامعه شاهد هستیم ریشه و پایه ریزی شان به همین ایام و دوران میز و نیمکت و مدرسه باز میگردد و هرنوع رفتار و الگو پذیری در این مقطع به طور قطع در آینده شخص تاثیرگذار خواهد بود.عوامل مختلفی از خانواده گرفته تا مدیران و دوستان، بر شکل گیری شخصیت اجتماعی دانش آموزان تاثیر گذارند ولی بدون شک معلمان و مربیان مدارس به جهت ارتباط مستقیم با آن ها در محیط آموزشی، بار سنگین تری را در این مسیر بر دوش می کشند و چگونگی تبیین راهبردهای پیشرفت و بالندگی در عرصه های مختلف را برای دانش آموز ترسیم می کنند.متاسفانه آموزش های اجتماعی در مدارس کشور مورد بی مهری واقع شده و اکثریت کادر مربیان و تصمیم گیران در مدارس، کمترین توجه را نسبت به این مقوله دارند. برای مثال نمونه کوچکی از این بی مهری ها را در دوران محصلی خودم به یاد دارم که در همین ایام انتخابات شورای دانش آموزی، معلم کلاس، دانش آموزانی را از حضور در این انتخابات منع می کرد و می گفت (فلانی تو بشین درست رو بخون!) این اتفاق یا نمونه موارد مشابه را نمی توان کوچک پنداشت. متاسفانه در جامعه ما اکثریت قریب به اتفاق رشد و پیشرفت را تنها در گرو موفقیت علمی می بینند یعنی یک دانش آموز فقط باید درس بخواند تا بتواند آینده خودش را ترسیم کند؛ حالا اگر کمی روشن فکر تر باشند نگاهی به عرصه های ورزشی نیز دارند! درحالی این طور نیست و پیشرفت و موفقیت تنها در کتاب های علمی خلاصه نمی شود. نگرشی که متاسفانه دانش آموز را بر این تفکر استوار کرده که فقط و فقط برای درس خواندن به مدرسه می رود! این فردی است که فردا میخواهد وارد جامعه شود؛ انیشتین هم که باشد ولی مهارت زندگی اجتماعی نداشته باشد و نتواند خودش را در جامعه اثبات کند نه به درد خودش خواهد خورد و نه به درد جامعه. موضوعی که در کشورهای توسعه یافته بیشترین بازخورد را دارد و در کنار آموزه های علمی بیشتر به رشد اجتماعی دانش آموز توجه می شود.
ایراد ها یکی دوتا نیست و بخش اعظمی از مشکلات بر گردن سیستمی است که در مرحله اول توانایی جذب نیرو در جایگاه معلم را ندارد و همانطور که در مقالات گذشته اشاره شد؛ هر شخصی را با روکش فرهنگی به کلاس های درس می فرستند تا زمینه های پیشرفت آینده سازان جامعه را فراهم کند! در حالی که خود در این جایگاه اشتباهی است! و سرمایه های جامعه را یکی پس از دیگری برباد می دهد و نتیجه اش می شود همین آمار سر به فلک کشیده بیکاری، اعتیاد و...
گیل خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.
همرسانی کنید:
برچسبها :
لاریجانی
استقلال،
استانداری،
اخبار لینکی
مسکن مهر،
مهارت آموزی،
آینده سازان،
شور و حرارت،
خلأ معلمان،
اشخاص صاحب نام،
نظر شما: