گیل خبر/عماد واسع او قطعا حرفهای زیادی دارد، چیزهایی شبیه به راز، یک حرفهایی که شاید دیگر حوصله ای برای بازگو نداشته باشد، آدمی با سختگیریهایش در تحلیل فوتبالی که می بیند و در فلسفه اش گنجانده شده. او یک آدم خاص است. محمدرضا مهدوی، که خیلی زودتر از موعد برایش می نویسیم، قبل از اینکه خودش بخواهد کفشش را بیاویزد، نه به زور! بازیکنی که تنها خلاء فوتبالی اش عدم دعوت به تیم ملی در این سالها بوده، حالا در سپیدرود، برای ده، پانزده، و یا بیست دقیقه ، به طرز جالبی مثل هجده ساله ها برای گرم کردن تحرک دارد، تا بیاید توی زمین و خودش را اثبات کند، مثل آنهایی که حرفشان، عملشان می شود. او مانند نوری سوسو می زند. یکی مثل مهدوی، که فوتبال را با پوست و گوشت و خونش حس می کند، آدم مهمی است. او که حالا دیگر دنبال خیلی چیزها که عده ای هنوز دنبالش هستند ،نیست. مهدوی باید در پایان دوران فوتبالش، مثل همه گنجینه دارها، از همه آنچه دیده و شنیده صحبت کند. یک چیزی فراتر از زندگینامه همین سلبریتی های فوتبالی، که از زندگی و موفقیتشان می نویسند. او باید بنویسد، از تمام چیزهایی که در فوتبال دیده، از نگاهش، از تصمیم هایش، و از فوتبالی که همیشه آنطور که دوست داشت، لذت برد. برای من که این روزها، مثل بچه های عشق پیراهن گرفتن در آخر بازی همیشه روی سرش خراب می شوم و دوست دارم او بگوید و من بشنوم، هر روز به این فکر می کنم که ای کاش زمان را دوباره به عقب می کشاندیم، و دوباره از او می خواستیم برای ما فوتبال را شروع کند، اصلا بعد از گل سه امتیازی اش در لباس پگاه توی زمین خاکی و چمن عضدی به ذوب آهن. غنای فنی او موضوعی است که هیچ کسی نمی تواند ردش کند و باید مهدوی را مجبور کرد که بعد از پایان دوران بازی اش، سراغ تربیت فوتبالیست برود. از کنارش بودن همین بس که زخم رک بودن را بر جانت یادگاری بگذارد ، شاید حریص تر از همان پسر بچه چسبیده به فنس با منت هایش برای گرفتن پیراهن بازیکن مورد علاقه، نه اینکه از چه کسی می گیرد، بلکه داشتن آن پیراهن برگ برنده ای برای فخرفروشی به دیگران باشد. به مهدوی که فکر می کنم، باید فوتبال را گاهی با سختگیری نگاه کرد، تا فهمید، فوتبال با حضور آنها به همین راحتی اجازه ورود به دیگران را نمی دهد. گیل خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.