پریرخ به پاس بزرگداشت سالروز شهادت کوچک جنگلی - یازدهم آذرماه - به گیلان سفر کرده و بر آرامگاه میرزا در سلیمانداراب رشت حاضر و به اصرار دوست دیرینه سالهایش به خبرنگاران معرفی شد و به عادت همیشه، چنان در انزوای خودخواسته فرو رفت که باز هم کمتر کسی متوجه شد که این بانوی کلان سال از بازماندگان نهضت جنگل است. به اصرار رفیق سال های دور، درخواست مصاحبه  را در خانه دوستش پذیرفت و چون همه مادربزرگان ایرانی آرام و مهربان، با اندک لرزشی بر اندام و کلام، با سخاوت تمام روزگار به باد سپرده پیشین را ملایم و به زحمت ورق زد. پریرخ، پدرش (میرزا شعبانعلی جنگلی) را بخاطر می آورد که از اعضای نوجوان نهضت جنگل بود و می گوید: سر بریده میرزا پس از 20 سال به پدرم تحویل شد. وی ادامه می دهد: میرزا شعبانعلی سر بریده میرزا را که تحویل گرفت، در پی بدن میرزا کوچک خان به ماسوله رفت که توسط نامزد میرزا در اطراف ماسوله به امانت، به خاک سپرده شده بود. پریرخ پس کوچه های تو در توی داشته های ذهنیش را مرور می کند و می گوید: پدر، با اجازه نامزد میرزا پیکر کوچک جنگلی را نیز دریافت می کند و سر و پیکر میرزا را به سلیمانداراب رشت منتقل کرده و در آرامگاه خانوادگی به خاک می سپرد. با خود می گوید مرا به یاد بیاور و تکرار می کند مرا به یاد بیاور و از پدر می گوید: پس از شهادت میرزا، یاران او از بیم ظلم دشمن پنهان بودند و پدر به همراه برخی اعضا در بام خانه ها آواره بود و از فرط گرسنگی از سیر و پیازی که در آن زمان بر بام ها نگهداری می شد، تغذیه می کردند. وی ادامه می دهد: میرزا مدام مرام نامه اش را که بر مبنای جهانبینی مذهبی بود، مرور و مدام به همراه یارانش بر استقلال و نجات ملت تاکید می کرد و در آن ایامی که قحطی بر مردم مستولی شده بود، انبارهای غلات را به روی مردم گرسنه می گشود. پریرخ در زمان معلق شده بود؛ میان رنگ خاک، آجر و خشت، رود و جنگل، هر از گاه نفسی تازه می کرد و این بار از دکتر حشمت طالقانی (حشمت الاطباء) گفت: متانتش، وفادارییش و نطق آتشین او در هنگامه به دار آویختن در دفاع از نهضت جنگل. دکتر حشمت در همکاری با اهداف نهضت جنگل، به تاسیس مدارس و احداث راه های روستایی می پرداخت، همه جا با کوچک خان همکاری داشته و در پیکارهای دیلمان، جواهردشت، جواهرده، کاکوو گاوبن شرکت داشت. پریرخ ادامه می دهد: پس از شهادت میرزا، افرادی بودند که خود را پسر میرزا معرفی می کردند اما افرادی از خاندان میرزا با ارائه مدارک پزشکی ثابت کردند که میرزا در جریان مجروح شدن از ناحیه پا، امکان فرزنددار شدن را برای همیشه از دست داده بود. پریرخ جنگلی زاده 1312 فرزند میرزا شعبانعلی جنگلی از اندک بازماندگان خاندان سردار جنگل است که به مناسبت پاسداشت سالروز شهادت میرزا کوچک خان به رشت سفر کرده و در آرامگاه او واقع در سلیمانداراب حاضر شد. میرزا یونس فرزند میرزا بزرگ که بعدها مشهور به میرزاکوچک خان جنگلی شد، در سال 1298 هجری قمری در محله استادسرای رشت و در خانواده ای مذهبی چشم به جهان گشود. جنبش جنگل به رهبری میرزا کوچک خان، بعد از نهضت مشروطه خواهی، یکی از مردمی ترین نهضت های محلی ایران است که خواستار قطع دست بیگانگان از کشور و استقلال و سربلندی ایران بود. نهضت جنگل اگرچه نتوانست به آرمان های سیاسی خود دست یابد، ولی جنگلی های به جا مانده از این نهضت، منشأ جریان های فرهنگی مهمی در گیلان شدند. میرزا کوچک جنگلی پس از چندین سال مبارزه و جنگ و گریز علیه نظام مستبد شاهنشاهی، با تعداد اندکی از یاران خود برای جمع آوری قوا به طرف خلخال حرکت کرد که در کوه های تالش در برف و بوران اسیر و به شهادت رسید. با شهادت میرزاکوچک خان در روز دوشنبه یازدهم آذرماه سال 1300 هجری خورشیدی (سوم ربیع الثانی 1340 ق) نهضت جنگل به نقطه پایان خود رسید. حضرت آیت الله خامنه ای رهبر معظم انقلاب اسلامی در پیامی به کنگره بزرگداشت میرزاکوچک خان جنگلی در سال 1391 ، منشأ حرکت میرزا کوچک خان را یک منشأ صددرصد دینی و اعتقادی دانستند و تاکید کردند: ایشان یک واحد مینیاتوری از نظام اسلامی را در همان محدوده خاص خود - گیلان - ایجاد کرد.