به گزارش گیل خبر، این دو مقام آمریکایی در آغاز یادداشت خود به توصیف وضعیت برنامه هسته ای ایران همزمان با آغاز به کار دولت باراک اوباما، رئیس جمهوری آمریکا پرداخته اند. آنها می نویسند: «وقتی رئیس جمهور اوباما روی کار آمد با ایرانی مواجه بود که به چرخه سوخت هسته ای دست یافته بود، تأسیسات مخفیانه غنی سازی در داخل کوه احداث کرده، در میانه راه نصبِ تقریباً ۲۰ هزار سانتریفیوژ برای غنی سازی اورانیوم قرار داشت و در در حال ساخت سانتریفیوژهای پیشرفته و یک رآکتور آب سنگین با قابلیت تولید پلوتونیوم سطح تسلیحاتی بود.» وزرای آمریکایی همچنین در اظهاراتی ادعا محور نوشته اند ایران در آن زمان در صورت تصمیم برای تولید سلاح هسته ای داشت گام در این راه نهاده بود و جامعه بین الملل، اطلاع اندکی درباره برنامه هسته ای این کشور داشت. «کری» و «مونیز»، جمع بندی مذاکرات هسته ای حاصل شده در شهر وین اتریش را «بهترین راه» برای جلوگیری از دست یابی ایران به تسلیحات ادعایی اتمی و «تنها گزینه ماندگار و بادوام» برای نیل به این هدف عنوان کرده اند. در ادامه این یادداشت سایر ویژگی های مثبت سند وین، از منظر دو وزیر آمریکایی شرح داده شده است. مواردی از قبیل حمایت جامعه جهانی از این «راه حل دیپلماتیک»، افزایش بازه زمانی مورد نیاز برای دست یابی ایران به «سلاح هسته ای»، فراهم آوردن اقدامات راستی آزمایی مناسب و قطع مسیرهای دست یابی ایران به سلاح ادعایی، ویژگی هایی هستند که در یادداشت دو وزیر آمریکایی مورد تأکید قرار گرفته اند. کری و مونیز با تأکید بر اینکه «این توافق مبتنی بر راستی آزمایی است، نه اعتماد»، اضافه کرده اند: «ایران پیش از برخورداری از کاهش محسوس تحریم های اقتصادی بایستی برنامه غنی سازی، برنامه تحقیق و توسعه و ذخائر اورانیوم خود را به عقب بازگرداند.» آنها علاوه بر این با تکرار ادعاهای قبلی می نویسند: «بازرسان بین المللی به منظور جلوگیری از تقلب، دسترسی بی سابقه ای به تأسیسات هسته ای اعلام شده ایران و سایر سایت های متضمن نگرانی و چرخه کامل سوخت ایران، از تولید گرفته تا ساخت و راه اندازی سانتریفیوژ، خواهند داشت.» موضوع بازگشت خودکار تحریم ها، که در روزهای گذشته کانون اعتراضات کارشناسان ایرانی قرار گرفته دیگر محوری است که در یادداشت مشترک واشنگتن پست مورد بخث قرار گرفته است. کری و مونیز نوشته اند: «اگر ایران به مسئولیت هایش عمل نکند، تحریم ها به جای قبلی خود باز می گردند و هیچ کشوری نمی تواند جلوی این امر را بگیرد.» آنها با بیان اینکه در صورت نقض کل توافق از سوی ایران، جامعه جهانی از فرصتی بیشتر برای واکنش به آن برخوردار خواهد بود، اضافه می کنند: «ما [در این صورت] به خاطر از بین بردن تمامی گزینه های دیپلماتیک از مجوز اخلاقی لازم برای این امر نیز برخوردار خواهیم بود.» کری و مونیز پس از طرح این پزسش که آیا «توافق هسته ای» برای آمریکا و امنیت جهانی خوب است به توصیف وضعیت فرضی عدم موفقیت دو طرف در رسیدن به توافق پرداخته اند. افزایش توان ایران برای غنی سازی در کوتاه مدت، ساخت سریع سانتریفیوژهای پیشرفته، افزایش ذخائر اورانیوم غنی شده ایران و تولید پولوتونیوم سطح تسلیحاتی مواردی هستند که در این یادداشت به عنوان نتیجه عدم توافق، به آنها اشاره شده است. دو وزیر آمریکایی در ادامه یادداشت خود تصریح می کنند مفاد مورد توافق در وین، تاریخ انقضا ندارند، بلکه نامحدود هستند. انها می نویسند: «برنامه تأیید شده در وین، منقضی نمی شود، بلکه نامحدود است. برخی مفاد آن برای ده سال پابرجا خواهند بود، برخی برای ۱۵ سال و برخی دیگر ۲۰ یا ۲۵ سال.» کری و مونیز اضافه می کنند: «اما الزمات مربوط به شفاف سازی و بنیادی ترین تعهد ایران یعنی حفظ ماهیت صلح آمیز برنامه هسته ای، دائمی هستند.» آنها اضافه کرده اند: «در همین حین، تحریم های اقتصادی تا زمان پایبندی ایران به تعهدات کلیدی یعنی برداشتن هسته رآکتور اراک، قطع اتصالات و بستن حدود ۱۳ هزار سانتریفیوژ و انتقال بخش اعظمی از اورانیوم غنی شده به خارج از کشور دست نخورده باقی می مانند.» کری و مونیز پشت کردن به این توافق را برای آمریکا، «اشتباهی تاریخی» توصیف کرده و نوشته اند: «[در این صورت]، ما از شریکانمان جدا شده و شاهد فروپاشی نظام تحریم ها خواهیم بود و به ایران توانایی نامحدود برای پیشبرد برنامه هسته ای این کشور را خواهیم داد.» دو وزیر آمریکایی با متهم کردن ایران به «تهدید ثبات در خاورمیانه» می نویسند این موضوع ضرورت عقد توافق مذکور را مورد تأکید قرار می دهد: «ما می دانیم که ایران همچنان تهدیدی علیه ثبات در خاورمیانه است. دقیقاً به خاطر همین خطر است که ما اینقدر سخت برای پا برجا نگاه داشتن تحریم های چندجانبه تسلیحاتی برای پنج سال و تحریم موشک های بالیستیک برای هشت سال تلاش کردیم.» در پایان یادداشت مزبور آمده است: «رئیس جمهور اوباما به صراحت گفته ایران به بمب هسته ای دست نخواهد یافت. نه تحریم و نه اقدام نظامی نمی تواند این نتیجه را تضمین کند. راه حل در توافق جامع دیپلماتیکی است که در وین به دست آمد.»