اختصاصی گیل خبر/ سامان بدر: برای تو که می گفتی فوتبال شغل اصلی من نیست اما حرفه ای ترین فوتبالیست گیلان می توان تو را نام برد. آن جایی که می گفتی حتی چوب خشک هم به عنوان مربی برای من انتخاب کنند به او احترام می گذارم مشخص بود که باید شاهد بسیاری از مشکلات و بی احترامی ها باشی. برای تو که برای هیچ مربی حاشیه ایجاد نکردی و آنها تنها برای همین محجوب بودنت تو را از لیستشان و یا ترکیبشان خارج می کردند. برای سهیل حق شناس که نام و بازیش بیشتر از آن که در دوربین های تلویزیونی ثبت شده باشد در چشم های چند صد هواداری ضبط شده که سالهاست از دسته دوم تا بدین جا فوتبال تو را دنبال می کنند و لقب آقای گل را به نام تو زده اند. همه آن هایی که امروز قطره ای از دریای هواداران پرشمار سپیدرود محسوب می شوند می دانند که رفتنت به این غریبانگی چه ظلمی به فوتبال است. چه بی رحم  است فوتبالی که در آن نتایج لحظه ای و ترس از شکست در هفته کم اهمیت چهارم! آخرش به بازی نکردن یک اسطوره در بازی خداحافظیش بدل می شود. ولی  چه خوشبختند مربیانی که با همه این حرف ها با مردانی روبه رو می شوند که با وجود کم لطفی ها مهر سکوت بر لب می گذارند و از هواداران می خواهند بازی کردن و نکردنش را به حاشیه نکشانند. سهیل حق شناس قبلا همین رفتار  را با فرهاد حسین پور و  افشین ناظمی هم تجربه کرده بود. خداحافظی او را پیش از این آن ها درخواست کرده بودند. او را از چوکا و در قامت مربی به سپیدرود برگرداندند و در حالی که فکر می کردیم بازهم فوتبالش تمام شده از عوامل اصلی صعودهای سپیدرود لقب گرفت و شعار «سهیل آقای گل» چند صد هوادار دلسوخته سپیدرود در میان مردم یک شهر جا باز کرد. آن هم کسانی که شاید هیچ گاه خاطره ای از هت تریک هایش مقابل ذوب آهن اردبیل، گلچین رباط کریم و مقاومت تهران و ...  به یاد ندارند. اگر بدبینانه نگاه کنیم بعضی دوست نداشتند که کاپیتان محبوب شهر به مانند اسطوره ها از تیم خود خداحافظی کند. شاید برای آن که خود تجربه ای به مانند آن نداشتند و همین مایه یاس و شکستشان محسوب می شد. عده ای فکر می کنند محبوبیت تنها زمانی رسمی می شود که بازیکنی را فلاش های دوربین و رادیو و تلویزیون و رسانه ها به تصویر بکشند و از او یاد کنند. ولی چه کسی فکر می کرد در بین همه بازیکنانی که در گیلان از فوتبال خود خداحافظی می کنند تنها خداحافظی (هرچند غریبانه) سهیل حق شناس به یادگار بماند. او که نه  به برنامه نود دعوت شده بود و نه محبوب دوربین ها بود ! او که حضرات متمول و سرمایه دار که خود را تیفوسی سپیدرود می دانستند هنگام تقدیر از بازیکنان وقتی پشت تریبون قرار گرفت از او نام و فامیلش را جویا شدند. او که بازیش در لیگ برتر به همین چند دقیقه کوتاه و یک گل در ورزشگاه عضدی بسنده می شود. او که چیزی نداشت جزء خاطراتی مشترک با چند صد هوادار و یک عمر فوتبالی که پرافتخار در باشگاهی گذرانده بود. این عمر پرافتخار و همه آن لحظات شیرین که کمتر جایی ثبت شده از او یک چهره ماندگار ساخته است. حال چه باک که  همه شاهد خداحافظی غریبانه اش باشند و چه باک که عده ای از محبوبیتش نگران!