۱۳۹۵/۱۲/۲۸ ۰۸:۴۸
گیل خبر/ شایان مسیبی راد
غالب رفتار های انسان بر اساس یادگیری که اولین و مهمترین پایگاه یادگیری کانون خانواده است و بسیاری از ویژگی های رفتاری و تربیتی و مهارت های مهم و کلیدی در همین سالهای نخستین در همین کانون شکل می گیرد، از این رو می توان به نوعی خانه و خانواده را به عنوان پایه های اجتماعی شدن و روابط بین فردی معرفی کرد.
نقش پدر و مادر در ایجاد ساختارشخصیتی کودک بسیار پررنگ و حساس است، چرا که دوران کودکی و نحوه رشد هر فرد اثرات عمیق و قابل توجهی درآینده وی و در ارتباطات او با جامعه دارد.
از آنجا که شکل گیری شخصیتی انسان در دوران کودکی بسیار آسان تر از زمان بزرگسالی است این زمان مهمترین زمانی است که می توان شایسته ترین بذرهای تربیتی را در کودک نهادینه نموده و پرورش داد.
در همین رابطه امام محمد غزالی در کیمیای سعادت چنین آورده است: «بدان که کودک امانتی است در دست پدر و مادر و ان دل پاک وی همچون گوهریست نفیس و نقش پذیر, همچون زمین پاکیست که هر تخم در وی بروید اگر تخم خیر افکنی به سعادت دین و دنیا برسد و پدر و مادر و استاد در ان ثواب شریک باشند و اگر بر خلاف این باشد که انها بر هر چیز بر وی رود شریک باشند»
رفتار پدر و مادر اولین الگوی رفتاری و اخلاقی کودک محسوب می شود، از این رو نقش بسیار مهم خانواده در رشد اخلاقی کودک بسیار مهم بوده و باید در کانون توجه قرار گیرد.
آموزش های عملی و بازداشتن ها و تشویق های مناسب در تربیت هر کودک دارای اهمیت فراوانی است، همچنین اخلاق مناسب و الگوی تربیتی صحیح والدین و روابط به هنجار آنان با یکدیگر و با کودک دیگر عوامل مهم تکوین شخصیت کودک است.
از سوی دیگر نحوه روابط کودک در خانه با والدین اساس و پایه روابط بعدی او با دوستان و در واقع جامعه ای که در ان زندگی می کند را تشکیل می دهد.
مسایلی که عنوان شد را می توان به راحتی در نگرش ها, رغبت ها و رفتارهای خوشایند و نا خوشایند نسبت به مسایل مختلف که در پیرامون جامعه صورت میگیرد و فرد در جریان زندگی با آنها مواجه است جستوجو کرد.
از همین رو می توان ادعا کرد خانواده خمیر مایه شخصیت انسان را شکل می دهد.
بسیاری از روانشناسان معتقدند کودک در سن ٥سالگی نسخه کوچک جوانی است که در آینده خواهد شد و در واقع بسیاری از حالات رفتاری و غالب عملکرد کودک بین ٢تا ٥ سال است و بسیاری از رفتار های کودک در این سن شکل می گیرد و کودک در این سن بسیار هوشیار و متوجه پیرامون خود است، در جمع بندی نکات فوق می توان گفت بسیاری از رفتارهایی که در جوانان و نوجوانان مشاهده می شود متاثر از تجارب تربیتی پیش از دوران مدرسه می باشد.
مدرسه و سیستم اموزشی امرمهم دیگری است که به عقیده نگارنده اهمیت اش کمتر از نقش خانواده نیست.
سیستم آموزشی غلط و آزمون محور که صرفاً کودکان را برای شرکت در امتحان آماده می کند یکی از معضلات بزرگ و مهم اجتماعی است که متاسفانه در کشور ما حاکم است.
باید به این موضوع توجه و تاکید شود که نباید سیستم آموزش و پرورش یک کشور به نحوی باشد که دانش اموزان در یک سیستم آموزشی یکنواخت فقط آماده امتحان شوند و بعد از آن به راحتی آموزش ها فراموش شود، بلکه این آموزش ها باید در نوجوانان نهادینه شود به نحوی که قادر باشند در تمام مراحل زندگی آن را عملی کنند.
مدرسه بعنوان پایگاهی که نقش اصلی را در تقویت و تثبیت الگو های شخصیتی کودکان دارد باید از سیستم آموزشی مدرن و کارآمدی بهره برد تا رشد شخصیتی کودک را برای ورود وی به جامعه آماده سازد.
مسئولان مدرسه باید خانواده ها را در روند تربیت پذیری دانش آموزان سهیم سازند به علاوه آنان را نسبت به آتیه فرزندشان حساس کنند، بطور کلی از آنجایی که بیشتر وقت دانش آموزان در خانه و بخش دیگر در مدرسه سپری می شود هماهنگی بین خانه و مدرسه می تواند موجب تسهیل رفتارهای تربیتی فرزندان جامعه باشد.
دیدگاه های سنتی و غلط والدین و درگیری های شغلی و همچنین ارتباط کم و نادرست میان این دو نهاد رسمی و غیر رسمی (خانه و مدرسه) می تواند موجب از هم گسیختگی روابط کودک با این نهاد هاباشد که این امر سبب بوجود امدن ٢گانگی شخصیتی و عدم تعادل روانی و هماهنگی بین الگو های ارایه شده مدرسه و خانه است بنابر این هماهنگی و همکاری خانواده و مدرسه است که می تواند موجبات سازندگی فرد و جامعه و در نهایت پیشرفت اجتماعی را همراه داشته باشد.
سلامت، پیشرفت و پویایی جامعه آینده مبتنی بر نگرش ها و توانمندی هایی است که کودکان امروز در همین نهاد های رسمی و غیر رسمی یعنی خانه و مدرسه کسب می کند.
از همین رو تلاش خانواده ها و سیستم آموزش و پرورش با هماهنگی و همکاری دو طرفه می توانند ساختن فرد و ساختن اجتماع آینده را تضمین کند.
در انتها با اشاره به اینکه بیشترین زمان لازم برای رشد کودک در اختیار خانواده و بعد مدرسه است، می توان محیط خانه و خانواده را به عنوان مهمترین بخش ازتعلیم و تربیت فرد نام برد.
امید است جامعه ما برای تحکیم نهاد خانواده کوشش بسیاری مبذول داشته و خانواده ها و مراکزآاموزشی و تربیتی نیز تمام تلاش خود را جهت تربیت درست کودکان که در اصل سرمایه های اینده ی این مرز و بوم هستند مصرف کنند.
گیل خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.
نقش پدر و مادر در ایجاد ساختارشخصیتی کودک بسیار پررنگ و حساس است، چرا که دوران کودکی و نحوه رشد هر فرد اثرات عمیق و قابل توجهی درآینده وی و در ارتباطات او با جامعه دارد.
از آنجا که شکل گیری شخصیتی انسان در دوران کودکی بسیار آسان تر از زمان بزرگسالی است این زمان مهمترین زمانی است که می توان شایسته ترین بذرهای تربیتی را در کودک نهادینه نموده و پرورش داد.
در همین رابطه امام محمد غزالی در کیمیای سعادت چنین آورده است: «بدان که کودک امانتی است در دست پدر و مادر و ان دل پاک وی همچون گوهریست نفیس و نقش پذیر, همچون زمین پاکیست که هر تخم در وی بروید اگر تخم خیر افکنی به سعادت دین و دنیا برسد و پدر و مادر و استاد در ان ثواب شریک باشند و اگر بر خلاف این باشد که انها بر هر چیز بر وی رود شریک باشند»
رفتار پدر و مادر اولین الگوی رفتاری و اخلاقی کودک محسوب می شود، از این رو نقش بسیار مهم خانواده در رشد اخلاقی کودک بسیار مهم بوده و باید در کانون توجه قرار گیرد.
آموزش های عملی و بازداشتن ها و تشویق های مناسب در تربیت هر کودک دارای اهمیت فراوانی است، همچنین اخلاق مناسب و الگوی تربیتی صحیح والدین و روابط به هنجار آنان با یکدیگر و با کودک دیگر عوامل مهم تکوین شخصیت کودک است.
از سوی دیگر نحوه روابط کودک در خانه با والدین اساس و پایه روابط بعدی او با دوستان و در واقع جامعه ای که در ان زندگی می کند را تشکیل می دهد.
مسایلی که عنوان شد را می توان به راحتی در نگرش ها, رغبت ها و رفتارهای خوشایند و نا خوشایند نسبت به مسایل مختلف که در پیرامون جامعه صورت میگیرد و فرد در جریان زندگی با آنها مواجه است جستوجو کرد.
از همین رو می توان ادعا کرد خانواده خمیر مایه شخصیت انسان را شکل می دهد.
بسیاری از روانشناسان معتقدند کودک در سن ٥سالگی نسخه کوچک جوانی است که در آینده خواهد شد و در واقع بسیاری از حالات رفتاری و غالب عملکرد کودک بین ٢تا ٥ سال است و بسیاری از رفتار های کودک در این سن شکل می گیرد و کودک در این سن بسیار هوشیار و متوجه پیرامون خود است، در جمع بندی نکات فوق می توان گفت بسیاری از رفتارهایی که در جوانان و نوجوانان مشاهده می شود متاثر از تجارب تربیتی پیش از دوران مدرسه می باشد.
مدرسه و سیستم اموزشی امرمهم دیگری است که به عقیده نگارنده اهمیت اش کمتر از نقش خانواده نیست.
سیستم آموزشی غلط و آزمون محور که صرفاً کودکان را برای شرکت در امتحان آماده می کند یکی از معضلات بزرگ و مهم اجتماعی است که متاسفانه در کشور ما حاکم است.
باید به این موضوع توجه و تاکید شود که نباید سیستم آموزش و پرورش یک کشور به نحوی باشد که دانش اموزان در یک سیستم آموزشی یکنواخت فقط آماده امتحان شوند و بعد از آن به راحتی آموزش ها فراموش شود، بلکه این آموزش ها باید در نوجوانان نهادینه شود به نحوی که قادر باشند در تمام مراحل زندگی آن را عملی کنند.
مدرسه بعنوان پایگاهی که نقش اصلی را در تقویت و تثبیت الگو های شخصیتی کودکان دارد باید از سیستم آموزشی مدرن و کارآمدی بهره برد تا رشد شخصیتی کودک را برای ورود وی به جامعه آماده سازد.
مسئولان مدرسه باید خانواده ها را در روند تربیت پذیری دانش آموزان سهیم سازند به علاوه آنان را نسبت به آتیه فرزندشان حساس کنند، بطور کلی از آنجایی که بیشتر وقت دانش آموزان در خانه و بخش دیگر در مدرسه سپری می شود هماهنگی بین خانه و مدرسه می تواند موجب تسهیل رفتارهای تربیتی فرزندان جامعه باشد.
دیدگاه های سنتی و غلط والدین و درگیری های شغلی و همچنین ارتباط کم و نادرست میان این دو نهاد رسمی و غیر رسمی (خانه و مدرسه) می تواند موجب از هم گسیختگی روابط کودک با این نهاد هاباشد که این امر سبب بوجود امدن ٢گانگی شخصیتی و عدم تعادل روانی و هماهنگی بین الگو های ارایه شده مدرسه و خانه است بنابر این هماهنگی و همکاری خانواده و مدرسه است که می تواند موجبات سازندگی فرد و جامعه و در نهایت پیشرفت اجتماعی را همراه داشته باشد.
سلامت، پیشرفت و پویایی جامعه آینده مبتنی بر نگرش ها و توانمندی هایی است که کودکان امروز در همین نهاد های رسمی و غیر رسمی یعنی خانه و مدرسه کسب می کند.
از همین رو تلاش خانواده ها و سیستم آموزش و پرورش با هماهنگی و همکاری دو طرفه می توانند ساختن فرد و ساختن اجتماع آینده را تضمین کند.
در انتها با اشاره به اینکه بیشترین زمان لازم برای رشد کودک در اختیار خانواده و بعد مدرسه است، می توان محیط خانه و خانواده را به عنوان مهمترین بخش ازتعلیم و تربیت فرد نام برد.
امید است جامعه ما برای تحکیم نهاد خانواده کوشش بسیاری مبذول داشته و خانواده ها و مراکزآاموزشی و تربیتی نیز تمام تلاش خود را جهت تربیت درست کودکان که در اصل سرمایه های اینده ی این مرز و بوم هستند مصرف کنند.
گیل خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.
همرسانی کنید:
نظر شما: