گیل خبر / از «تهدید» شروع کردند و به «شرط و شروط» گذاشتن رسیدند. نواصولگرایانی که با اصولگراتر خواندن خود در بدنه راست سیاست ایران متولد شدند و نام «پایداری» را بر خود نهادند، مدت زمان زیادیست که استخوان در گلو مانده اصولگرایان برای رسیدن به «وحدت» شده اند. آنانی که نه بر سیاق بزرگان اصولگرا پیش می روند نه با همین نوآمدگان اصولگرا چندان سر سازگاری دارند. خود را اصولگراتر و انقلابی تر می دانند و ابایی ندارند انقلابیون دیروز و پیران و ریش سفیدان اصولگرا را به هر بهانه از دم تیغ بگذرانند؛ فرقی ندارد آیت الله هاشمی رفسنجانی باشد که حال دیگر عبای فراجناحی بودن را بر تن کرده و خود را از اصولگرایان جدا کرده یا همین شیخ ناطق نوری که هنوز هم همان شیخ اصولگرایان است اما دلخور از همین نواصولگرایان مدتیست که دور از یاران و همراهان اصولگرایش قدم های سیاست ورزی اش را بر می دارد. پایداری ها که دوران طلایی دولت احمدی نژاد فضای مناسبی برای جولان سیاسی آنها فراهم کرده بود در انتخابات مجلس هشتم و نهم حاضر به قرار گرفتن زیر چتر جامعتین نشدند، گرچه تفرقه افکنی به لطف عدم حضور فعال اصلاح طلبان در آن دو انتخابات چندان عرصه رقابت را برای اصولگرایان تنگ نکرد اما انتخابات ریاست جمهوری یازدهم بزنگاهی بود که اصولگرایان کاری ترین ضربه را از تفرقه فکنی و عملکرد جزیره ای پایداری های اصولگرا خوردند و در حالی که امید زیادی برای نشاندن کاندیدای خود بر صندلی ریاست پاستور داشتند، این حسن روحانی کاندیدای اصولگرای مورد تایید اصلاح طلبان بود که پیروز انتخابات شد. بلندترین پرچم تفرقه در دست جبهه پایداری! یک سال بعد از آن اتفاق، اصولگرایان که حال حبیب الله میانجی گر را در بین خود نمی بینند و پیرمرد ریش سفید و آیت الله اعتدال گرایشان هم در گوشه بیمارستان آرام گرفته است، زنگ وحدت در انتخابات مجلس دهم را به صدا درآورده اند تا در مدت زمان باقیمانده پرچم های تفرقه را یکی بعد از دیگر فرو بنشانند. پرچم هایی که بی شک بلندترین آن در دست جبهه پایداری است. از همین روست که از مدت ها قبل رایزنی های سیاسی - انتخاباتی برای کنار هم نهادن پیران و فرزندان اصولگرا از سوی شاخصین این جریان چون محمدرضا باهنر و سیدرضا تقوی آغاز شده است. رایزنی هایی که در ابتدا بدون در نظر گرفتن اصولگرایان منتسب به جبهه پایداری برگزار می شد اما این روزها وارد کانال پایداری ها شده است و اصولگراها با وجود اینکه دلخوشی از این طیف از اصولگرایان ندارند اما تمام توان خود را برای خاموش کردن و آرام کردن زمزمه های تفرقه افکنانه آنها به کار گرفته اند. از جامعه روحانیت تا موتلفه ای ها و جبهه پیروان و ...همه و همه دست به دست هم داده اند تا به هر نحوی وحدت حداکثری را اینبار رقم بزنند و این مهم میسر نمی شود جز با همراه کردن پایداری ها با اصولگرایان. حرکت پایداری ها در جاده سنگلاخ اصولگرایی پایداری ها هم گرچه به مثابه گذشته خود را مدعیان و طرفداران وحدت اصولگرایان معرفی می کنند اما قدم های آنها در مسیری سنگلاخی و خارج از جاده هموار اصولگرایی برداشته می شود. نواصولگرایان پایداری که از طرفداران دو آتیشه دولت سابق به منتقدان سرسخت و تندروی دولت فعلی تبدیل شده اند، خوب می دانند برای ماندگاری در قدرت چاره ای جز همراهی با دیگر اصولگرایان ندارند. از همین روست که همپای دیگر اصولگرایان خود را مدعیان وحدت و همگرایی اصولگرایی معرفی می کنند، آنها نه تنها خود را «پسران بد» اردوگاه اصولگرایی نمی دانند که با زبان دلخوری از اظهارات دیگر اصولگرایان نسبت به خود سخن می گویند. می گویند اصولگرایان به پایداری ها توهین می کنند، و در خلال این دلخوری حتی اصولگرایان را «تهدید» هم می کنند که اگر به توهین ها ادامه دهند خبری از وحدت و ائتلاف نیست. توهین کنید، وحدت نمی کنیم روح الله حسینیان که این روزها به شدت فعال شده و به نقش لیدری جبهه پایداری بازگشته است، در کنار مرتضی آقاتهرانی دبیرکل جبهه علامت های جبهه متبوعشان را به سوی اصولگرایان ارسال می کنند. حسینیان که رابطه خود با محمود احمدی نژاد را در دورانی که او دیگر مرد محبوب اصولگرایان نیست همچنان حفظ کرده است با دلخوری نسبت به نوع اظهارات اصولگرایان نسبت به جبهه پایداری می گوید« کسانی که خود را اصولگرا می دانند و مرتب از دغدغه های اصولگرایی دم می زنند، این روزها تنها کارشان این شده است که علیه جبهه پایداری صحبت کنند. . برخی از اصولگرایان چگونه با این ادبیات توهین آمیز می خواهند وحدت ایجاد کنند. ایراد این دوستان این است که می گویند و فکر می کنند محور دین و عالم و روحانیت هستند و اصول انقلاب هستند و همه موظف هستند با آنها به وحدت برسند.» او حتی توقع اصولگرایان برای وحدت با جبهه پایداری را بی جا خوانده و تاکید دارد افرادی که این طور گستاخانه در خصوص جبهه پایداری صحبت می کنند چطور انتظار اتحاد را از ما دارند در حالی که اتحاد یک شرایط و اصولی دارد. ما این افراد را که در نهایت بی معرفتی علیه جبهه پایداری موضع گیری می کنند دشمن جبهه پایداری می دانیم، چرا که بدون هیچ منطقی علیه ما موضع گیری می کنند. او بعد از اینکه پیام «دلخوری» طیف متبوعش را با زبان تهدید به اصولگرایان ابلاغ کرد، در جدیدترین اظهارنظر «شرط و شروط» پایداری ها برای پیوستن به ائتلاف وحدتی اصولگرایان را هم علنی ساخت. حسینیان که تاکید دارد استراتژی جبهه پایداری در انتخابات مجلس دهم وحدت با اصولگرایان است این حق را به طیف متبوعش داده است که«نسبت به اصولگرا بودن یا نبودن برخی افراد شبهه وارد کند.» اظهاراتی که مشابه آن در انتخابات مجلس نهم از سوی افراد منسوب به این جبهه مطرح شد. آن زمان که پایداری ها که در دوران طلایی خود در دولت احمدی نژاد بودند یک تنه در مقابل تصمیمات جامعتین و گروه 7+8 قرار گرفتند و افرادی چون محمدباقر قالیباف و علی لاریجانی را مطابق با معیارهای اصولگرایی خود ندانستند. شبهه ای که آن زمان آنها به این چهره های شاخص اصولگرا وارد کردند، همانهایی که زمانی دیگر برخی از شاخصین اصولگرا را «ساکتین فتنه» نامیده بودند. رویه ای که گویی قرار است در انتخابات پیش رو همچنان دنبال شود. پایداری ها حتی در شرایطی که اصولگرایان از پیر و جوان همگی منشور اصولگرایی را معیار وحدت خود می دانند از تعیین و مشخص کردن«اصول» و «مبانی» اصولگرایی سخن می گویند. آنچنان که لیدر این جریان عنوان می کند «وحدت اصولگرایان باید مبتنی بر اصول شکل گیرد. به اعتقاد ما باید ابتدا مبانی اصولگرایی مشخص شود پس از آن بر روی افراد و گزینه ها می توان مذاکره کرد.» حسینیان که زبان ناطق پایداری ها شده است، حتی پا را فراتر گذاشته است و از «خانه تکانی» در اردوگاه اصولگرایی به عنوان دیگر شرط این جریان رونمایی کرده است« جریان اصولگرایی برای حضور در انتخابات مجلس باید خانه تکانی کند و افرادی که اهل لابی، سازش و باند بازی هستند را کنار بگذارد و نسل جدید تری از اصولگرایان را روی کار بیاورد که پر نشاط تر ، فعال تر و اصول گراتر هستند تا مسائل را بهتر تحلیل کنند.این موضوع در جلسات مشترک میان گروه های اصولگرا مورد بررسی قرار خواهد گرفت تا جبهه پایداری با سایر گروه های اصولگرا در این مورد به اتفاق نظر دست یابد.» این سخنان حسینیان که مشابه آن در انتخابات پیشین نیز از سوی این طیف سیاسی مطرح می شد خیلی زود پرده از استراتژی وحدتی پایداری ها برداشته است. استراتژی که گرچه ذیل عنوان پرمسمای وحدت قرار است دنبال شود اما گویی زودهنگام لرزه تفرقه را باردیگر بر تن اصولگرایان انداخته است. چه آنکه افرادی چون امیرمحبیبان پیشتر نسبت به این رویه پایداری ها هشدار داده بود و آن را «باج خواهی» تندروها از اصولگرایان دانسته بود. باج خواهی که اگر از سوی اصولگرایان اجابت شود اصولگرایان را در دام انتخاباتی پایداری ها خواهند انداخت و اینبار آنها خواهند بود که از نردبان اصولگرایی برای ماندگاری در قدرت بالا خواهند رفت.