گیل خبر / احسان محمدی- هنوز تلخی شکست 4-1 تیم ملی امید مقابل ویتنام را فراموش نکرده بودیم که خبر رسید در اینچوئن کره جنوبی عضو اجرایی تیم ملی امید دسته گلی رسواکننده به آب داده است. چیزی که از آن در فرهنگ بین المللی تحت عنوان «آزار جنسی» یاد می شود. این نوشتار در پی درس اخلاق دادن نیست. اصولاً خیام وار اگر به ماجرا نگاه کنیم خود را «صاحب فتوا» نمی دانیم و احتمالاً «صد کار کنیم» که «می » و این حرکات «غلام است» آن را! اما در هر اتفاقی حتماً نشانه هایی برای عبرت هست. ماجرا تازگی ندارد. آقایی که او را همراه تیم فرستاده اند تا احتمالاً نشان بدهد ما به «کار فرهنگی» در ورزش اهمیت می دهیم و جوانان تیم را زیرچشمی مراقبت کند که احیاناً دچار وسوسه های آدرنالین افزا نشوند، در رویارویی با دختری که از او به عنوان « جزءداوطلبان راهنمایی ورزشکاران» یاد شده، دامن از دست داده و دست درازی کرده است. طرف هم از این ماجرا ساده نگذشته و شکایت کرده و کار چنان بالا گرفته که در وب سایت رسمی بازی هایی آسیایی که میلیون ها چشم آن را دنبال می کند از آن به عنوان یک رسوایی یاد شده است. قرار گرفتن ترکیب «رسوایی اخلاقی – جنسی» کنار نام ایران، کشوری که دستکم در آسیا به شدت داعیه دار رفتار و کردار اخلاقی و فرهنگی است مثل گلوله آزار دهنده است. جوان ترها در فضای مجازی مضمون کوک کرده اند که سخت نگیرید و این هم یکی از «تفاوت های فرهنگی» است. اصطلاحی که از سال 91 وارد ادبیات سیاسی – تفریحی کشور شد. روزنامه «وال استریت ژورنال» در شماره روز ۳۰ فروردین ماه ۱۳۹۱، گزارش داد که یک دیپلمات ایرانی ۲۶ فروردین ماه ۱۳۹۱، در حالی در یک استخر بازداشت شد که شاهدان عینی گفته بودند او در حالی که تظاهر به مشغول بودن به شنای زیرآبی می کرد در زیر آب، بدن چهار کودک بین ۹ تا ۱۵ سال را لمس می کرد و همین امر موجب شد که تعدادی از این دختربچه ها شروع به جیغ و فریاد کنند که این موضوع خشم والدین آنها را برانگیخت. روزنامه های محلی برزیل از عبارت های گزنده تری استفاده کردند و آن شخص را نفر سوم سفارت ایران عنوان کردند. سفارت ایران در برزیل با صدور بیانیه ای این موضوع را ناشی از «یک سوء تفاهم به دلیل تفاوت در مفاهیم فرهنگی» عنوان کرد. موضوعی که دستمایه شوخی های آزاردهنده و کاریکاتورهای مضحک شد. رامین مهمان پرست سخنگوی وقت وزارت امور خارجه، ابتدا در ۳۱ فروردین ۱۳۹۱ گفت: «بررسی های به عمل آمده نشان می دهد که مطالب منتشر شده توسط اینگونه رسانه ها، خلاف واقع و فاقد صحت است.» او بار دیگر در ۵ اردیبهشت ۱۳۹۱، اعلام کرد که این فرد «به کشور بازگشت داده شده» و «با او برخورد خواهد شد». مهمان پرست هم چنین گفت که حضور این دیپلمات ایرانی در یک استخر مختلط تخلف بوده است. پگاه آهنگرانی بازیگر سینما در واکنش به این اتفاقات در مقاله ای نوشت: «خدا رحم کرد در سینما دیپلماسی استخری نداشتیم.» روزنامه جمهوری اسلامی هم از مقام های وزارت امور خارجه خواست درباره علت حضور یک دیپلمات ایرانی در استخری مختلط در برزیل توضیح دهند و در نهایت خبرگزاری مهر در واکنش به پاسخ سفارت ایران نوشت: «کاش هیچ جوابیه ای صادر نمی شد.» آن ماجرا تمام شد. به خاطره ها پیوست و احتمالاً آن شخص به زندگی عادی اش ادامه می دهد اما چرا این رفتارها سرِباز ایستادن ندارد؟ کسانی که با کاروان تیم ملی اعزامی به جام جهانی 2006 آلمان رفته بودند هم داستان های مشابهی از ماجراجویی های لیدرها و چند تماشاگر ایرانی در برخورد با زنان و دختران آن سرزمین تعریف می کردند. آن قدر در رسانه های رسمی در مورد زن غربی با عنوان «ابزار سوء استفاده» و «عروسک بزک کرده» و « کالای جنسی» حرف زده ایم که برخی گمان می کنند ماجرا حقیقت دارد و به سبک فیلم های خاک توسری هر زن و دختر خارجی سهل الوصول است و با آغوش باز از هر پیشنهادی ولو کف خیابان استقبال می کند! در حالی که قصه اصلاً اینطور نیست و حتی اگر بود انتظار نمی رود کسانی که به عنوان نماینده این کشور به بلاد خارج می روند این همه در پی «دلبرکان سودازده» به آب و آتش بزنند و در استخر عمومی و خیابان بخواهند اطفای حریق! جنسی کنند. برخی خود را ماهی هایی می دانند که برای مدت کوتاهی از تُنگ به اقیانوس رسیده اند و حالا می خواهند حسابی شنا کنند و در این کار آن قدر «اسراف» می کنند که به خودشان، اقیانوس و شنا صدمه های غیرقابل جبران می زنند! کمی خویشتن داری در آن سوی مرزها وقتی ما را با نام ایران می شناسند و اینجا هموطنان شریف و پاکدامنی داریم کسی را تا به حال نکُشته است.