به گزارش گیل خبر، قرار بود مذاکرات در ۳۰ ژوئن به سرانجام برسد. اما وقت اضافه هفت روزه و بعد هم ۳ روزه آمد و تمام شد اما هنوز از سرانجام گفتگوهای کوبورگ خبری نیست. این دو هفته فراز و فرودهای زیادی داشته است، همانطور که آمد و شد هایش هم زیاد بوده. برخی وزرای خارجه مانند فابیوس در این ایام ۵ بار به وین آمده اند و دوباره به کشورشان بازگشته اند. اما هنوز کار تمام نشده است. کم نبوده مواردی که مقامات ارشد از نزدیکی بیش از حد به توافق خبر داده اند، گفته اند هیچ گاه به آن اینقدر نزدیک نبوده ایم اما؛ باز هم روزها در پی هم گذشت و این مسیر بسیار نزدیک به انتها نرسید. در این مسیر پر چالش، تعویض اسب توسط اساتید دبه کردن هم بر مشکلات افزود تا بار دیگر دیپلمات ها و رسانه های خبری از شرق تا غرب عالم، بدعهدی آمریکایی ها را به نظاره بنشینند. بد عهدی که اینقدر شور شده که صدای برخی اعضای ۱+۵ را هم در آورده است. حالا تقریبا همه در وین می دانند که از تمدید چه چند روزه و چه چند ماه دیگر خبری نیست، گفتگوها به نحوی جلو رفته است که دیگر در هتل پله کوبورگ و در همین روزها باید یا تمام شود و یا کلا تمام شود! بیراه نیست که گفته شود مذاکرات هسته ای در عمر حدودا ۲۲ ماه اش از تمامی فرصت ها بهره برده است، طرفین حتی وقت های اضافه را هم با حساب کردن زمان های تلف شده سپری کرده اند، حالا طرفین به مرحله پنالتی زدن رسیده اند. در این مرحله هم باید خوب شوت زد و هم خوب دروازه بانی کرد. قطعا اینجا کار برای طرف مقابل بسیار دشوارتر است. اولا اجماع داخلی ندارند و چانه زنی برای سهم بیشتر و جر زنی بین آنها فراوان است. ثانیا در مقابل شان تیمی قرار گرفته که هم هماهنگی داخلی دارد و هم حمایت حاکمیتی. الان زمان گرفتن تصمیم های سخت است، اینکه مربی از توان تیمش چگونه بهره بگیرد و ضربه را چگونه روانه دروازه حریف کند، خیلی مهم است. در این ضربات ممکن است، برخی توپ ها گل نشود، یا توپ هایی هم وارد دروازه ات شود، اما مهم نتیجه نهایی است، آن تیمی برنده می شود که در مجموع بیشتر گل زده باشد و کمتر دریافت کرده باشد. این روزها در کوبورگ بسیاری از مشکلات داخلی هیئت آمریکا سخن می گویند. اینکه جان کری نگران جا خالی دادن های دقیقه نود رئیسش اوباماست، وزیر خارجه اصلی آمریکا سوزان رایس است و ... . هر چه هست حالا باید کاخ سفید تصمیم سختش را بگیرد، باید نشان دهد اراده سیاسی برای توافق کردن دارد. باید اندکی دیگر منتظر ماند و قضاوت کرد که بازیکنان غیور تیم کشورمان، چه میزان هنرمندی به خرج می دهند، آنها حتما به سنگینی وظیفه ای که چشم های منتظر اما مقاوم یک ملت بر دوششان نهاده اند، واقفند. /مهر