به گزارش گیل خبر، در تابستان گذشته، وقتی سیگمار گابریل، نامزد حزب سوسیال دموکرات آلمان در آستانه انتخابات ماه سپتامبر از طرحی برای وضع محدودیت سرعت در اتوبان های این کشور حرف زد، واکنش بسیاری از شهروندان آلمانی با تعجب و حتی ناباوری همراه بود. او می گوید سرعت دیوانه وار مایه خطر و دردسر است و به همین دلیل در بقیه دنیا عقلا می گویند سرعت بالا حدی دارد و دهه ها است که قوانینی محدودکننده وضع کرده اند. بریتانیا در سال ۱۸۶۵ اولین کشوری بود که قانونی برای سرعت وضع کرد: کمی بیش از ۳ کیلومتر (۲ مایل) بر ساعت برای درشکه هایی که در شهر حرکت می کنند و حدود ۵/۶ کیلومتر (۴ مایل) بر ساعت برای آنهایی که در خارج از شهر حرکت می کنند، اما ژرمن های عشق سرعت رانندگی سرعت نامحدود را بخشی از حقوق شهروندی خود می دانند. تصور رانندگی با بالاترین سرعت ممکن تقریبا در تمامی کشورهای دنیا چیزی شبیه وهم و خیال است. اگرچه خودروهایی هستند که تا ۳۲۰ کیلومتر هم سرعت می گیرند، اما کمتر جایی در دنیا وجود دارد که چنین رانندگی جنون آمیزی در اتوبان یا جاده هایش قانونی باشد. امروزه حداکثر سرعت مجاز در بزرگراه های دنیا بین ۱۲۰ تا ۱۴۰ کیلومتر بر ساعت است. شبکه بزرگراهی آلمان به ولنگاری در سرعت شهرت دارد. تنها نیمی (و بر پایه برخی تخمین های خوشبینانه ۸ هزار کیلومتر) از این شبکه ۱۳ هزار کیلومتری دارای محدودیت سرعت است. در باقی بزرگراه ها تنها علائمی دیده می شوند که سرعت ۱۳۰ کیلومتر بر ساعت را «پیشنهاد» می کنند، اما به خودروهای کندرو هم هشدار می دهند که حداقل سرعت ۶۰ کیلومتر بر ساعت است و اگر راننده ای قصد دارد با سرعتی کمتر براند بهتر است از راه دیگری برود. عشق سرعت های مشتاق آدرنالین از سراسر دنیا به این بزرگراه ها می آیند تا با خیال آسوده پدال گاز را تا می توانند فشار دهند، اما بعید است چنین تجربه ای خالی از خطر باشد و به همین دلیل همه آلمانی ها هم فکر نمی کنند که این بزرگراه ها به همین وضع باید به روی رانندگان ماجراجو باز باشند. در برخی قطعات مسیر در این بزرگراه ها، مثل نقاط مسکونی که آلودگی صوتی ترافیک نباید از حد استاندارد بیشتر باشد یا نقاطی که ساخت وساز در آنها در جریان است، محدودیت هایی برای سرعت وضع شده است، اما واقعیت این است که از نظر بسیاری رانندگی در این بزرگراه ها هیچ محدودیتی ندارد. سال گذشته اتحادیه اروپا به جد از دولت آلمان خواست در مورد این قوانین تجدیدنظر کند و علاوه بر بالا بردن ایمنی شبکه بزرگراهی اش از آلودگی های ناشی از گاز دی اکسید کربنی که در سرعت بالا با شدت بیشتری از اگزوز خودروهای تندرو خارج می شود، بکاهد. مؤسسه ای غیردولتی در آلمان که در حوزه ترافیک فعال است بارها اعلام کرده بازنگری در این قوانین از صدها مورد مرگ و جرح بر اثر تصادفات رانندگی خواهد کاست و خواستار اقدام جدی دولت آلمان شده است. موافقان سرعت نامحدود اما می گویند مقایسه میزان تلفات رانندگی در آلمان با دیگر کشورهای اروپایی که در همه آنها قوانین محدودکننده سرعت جاری است، نشان می دهد که تعیین محدودیت بر سرعت تاثیری بر این تلفات ندارد و میزان تلفات در آلمان همین حالا هم از بسیاری کشورهای دنیا کمتر است. شاهد آنها آخرین گزارش سازمان بهداشت جهانی است که بر اساس آن میزان مرگ و میر بر اثر حوادث رانندگی در آلمان سالانه ۶ نفر به ازای هر ۱۰۰ هزار نفر است، درحالی که این نرخ در کشور همسایه، اتریش ۳/۸ نفر، در فرانسه ۵/۷ نفر و در سوئیس ۹/۴ نفر به ازای هر ۱۰۰ هزار نفر است. آلمان البته در این بزرگراه ها بیکار ننشسته و قوانین سخت گیرانه ای بر تردد در آنها دارد. برای مثال خط (Lane) سمت چپ فقط برای سبقت است و حرکت ثابت در آن ممنوع است. سبقت از خط های سمت راست هم اکیدا ممنوع است و جریمه های سنگینی در انتظار متخلفان خواهد بود. پلیس مخصوصی به نام Autobahnpolizei با آموزش های خاص و توانایی رانندگی در سرعت بسیار بالا آماده مقابله با قانون شکنان است. پلیس بزرگراه به خودروها و موتورسیکلت های پیشرفته ساخت بی ام و، مرسدس بنز و آئودی مجهز است که برخی از آنها بدون نام و علامت پلیس مخفیانه مراقب رانندگان بی ملاحظه اند. نکته دیگر نحوه طراحی و ساخت این بزرگراه ها است. لایه رویی این مسیرها با فناوری و مهندسی خاص، متفاوت با بزرگراه های عادی و همچنین با حداقل پیچ و شیب ساخته می شوند تا رانندگی با سرعت های فوق بالا آسان تر و ایمن تر شود. مبارزه با این پدیده در آلمان آنجا دشوارتر می شود که اگر خودروهای لوکسی چون فراری و لامبورگینی را درنظر نگیریم (قیمت این خودروها سر به فلک می زند و به همین دلیل چندان عمومیت ندارند) هیچ کشوری به اندازه آلمان خودروی تندرو تولید نمی کند. با وجود تمام تمهیدات فنی و قانونی، راننده یک پورشه ۹۱۱ که ۴۸۰ اسب بخار قدرت دارد و سرعتش از ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت گذشته و در عرض چند ثانیه به ۳۲۰ می رسد، حقیقتا چهار چشم لازم دارد: یکی برای پاییدن مسیر جلوی خودرو، دومی برای رصد کردن خودروهایی که با سرعتی کمتر در حرکتند، سومی برای آینه ها و چهارمی برای ابزار و ادوات درون خودرو. این دقت و مراقبت برای راننده خودرویی که به یک شبح تبدیل شده چقدر ممکن است؟ پاسخ در لحظه اول چندان رضایت بخش به نظر نمی رسد، اما آمار نشان می دهد عشاق سرعت خوب از پس کار برآمده اند. مخالفان اما همچنان می گویند احتیاط شرط عقل است. /جام جم آنلاین