به گزارش گیل خبر، خرسی که مبدل به نماد حیات وحش بیمار گیلان شده سال هاست در انتظار کمک مسئولین برای رهایی از درد و رنج است. ماجرای خرس در قفس باغ پرندگان رشت، امروز به یکی از چالش های زیست محیطی گیلان تبدیل شده است. گیلان فردا نوشت:مردم پس از بازدید از خرسی که به درستی نمی تواند قدم بردارد و مکان زندگی اش قفسی نه چندان بزرگ و نامتناسب با جثه حیوان است، شکایت های بسیاری به رسانه ها و سازمان محیط زیست کرده اند تا تکلیف این حیوان زبان بسته مشخص شود. شاید بیشتر اتهامات از زبان مردم و محیط زیست متوجه گردانندگان این باغ باشد، اما حتی اگر این اتهامات درست باشد، صورت مسئله حل خواهد شد؟ پس وظیفه سازمان محیط زیست که متولی حفظ حیات وحش است چطور تعریف می شود؟ سازمانی که به گفته مدیرش عملکرد بسیار خوبی در سال ۹۳ در حوزه حیات وحش و به طور کلی محیط زیست داشته است، یکبار نشده به مشکلی که همین چند قدمی این اداره وجود دارد رسیدگی کند. حرف از تیم نظارتی قوی در سازمان زده می شود که کارش نظارت و بررسی دقیق کارکرد این گونه باغ ها در سطح استان است، ولی تا کنون هیچ خروجی نداشته که این امیدواری به وجود آید وضعیت این حیوانات در این مراکز بهتر شود. بهزاد ماهرو صاحب باغ پرندگان رشت چهره ای شناخته شده برای اهالی رشت و استان گیلان است. باغ پرندگان ماهان رشت از جمله مراکز نگهداری حیوانات است که انتقادهای زیادی به نحوه مدیریت آن شده است. امیر.ح که یکی از بازدیدکنندگان این باغ در هفته گذشته بود، وضعیت حیوانات و پرندگان این مرکز را بسیار اسفبار توصیف کرد. به گفته این بازدید کننده، قفس پرندگان بسیار کوچک و کثیف بود اما بازهم قابل مقایسه با وضعیت خرس این مرکز نبودند. خرسی که به گفته صاحب این باغ از کوچکی با انسان ها بزرگ شده و قابلیت رهاسازی ندارد. گرچه این نظر را مهندس برجی مدیر کل سازمان محیط زیست گیلان هم تأیید می کند اما دلیل نمی شود که این حیوان نگون بخت به حال خود با پای لنگان در قفس کوچکش رها شود. از این رو به دلیل وضعیت نابسامان این حیوان باشکوه به سراغ صاحب این باغ رفتیم تا دریابیم راه حل امیدوار کننده ای برای نجات این حیوان وجود دارد یا خیر. در همان ابتدای صحبت، بهزاد ماهرو صاحب باغ پرندگان رشت در خصوص وضعیت خرس گفت که هیچ مشکلی وجود ندارد. اما پس از مکثی کوتاه به خبرنگار گیلان فردا می گوید: ما به امید خدا باغ پرندگان را با زیر قیمت بازار به فروش گذاشته ایم. چون نمی توانیم بدون حمایت از سازمان هایی که همیشه قول همکاری به ما داده اند از این حیوانات نگه داری کنیم. متاسفانه وضعیت این خرس چندان رضایت بخش نیست. داستان این خرس به پنج سال پیش بر می گردد که هر دو دست آن شکسته شده بود و در وضعیت بسیار بحرانی سازمان محیط زیست برای درمان به باغ پرندگان رشت تحویل داده شد. وی در ادامه می افزاید: من از کوچکی از این حیوان مراقبت کردم ولی هنوز وقتی می خواهد راه برود لنگان لنگان قدم بر می دارد. بارها به مسئولین گفتم برای درمان این حیوان به کمک نیازمندم، بارها گفتم آقایان بیایند یک فکری به حال این حیوان بخت برگشته کنند. بارها گفتم این حیوان به یک فضای باز و بزرگ برای زندگی احتیاج دارد. اما متاسفانه هیچ کاری در زمان مدیریت عبدوس و حتی برجی انجام نشده است. وی سپس به موضوع واگذاری این باغ به شهرداری چنین اشاره می کند: قرار بود این باغ را وقف شهرداری کنم تا با همکاری شهرداری وضعیت این حیوانات بهبود پیدا کند اما بازهم کسی با من همکاری نکرد. ببینید من حاضر شدم ۳ هکتار ملک خودم را به شهرداری بدهم ولی حتی دوستان حاضر نشدند در زمینه بهتر شدن وضعیت این باغ همکاری کنند. من به حس نیت شهردار جدید شک ندارم ولی ایشان تنها هستند، اطرافیان ثابت قدم نمی گذارند که همکاری ها صورت گیرد. حتی درخواست برق کردم تا این محیط بهتر اداره شود ولی بازهم با در بسته برخورد کردم. خرس باغ پرندگان تنها حیوان مجموعه است که همه نگاه ها را بخود معطوف داشته است. حیوانی با چنان جثه بزرگ و با شکوه، چهره ای به شدت افسرده دارد که بیانگر وضعیت وخیم جسمانی و روحی این حیوان است. خرسی که از تولگی به مدت پنج سال از دست انسان غذا خورده و هیچ گونه تحرکی جز قدم زدن های کوتاه و لنگان در قفسی چند متری نداشته است. کابوسی که هر روز و هر ثانیه زندگی این حیوان با شکوه را در برگرفته و متاسفانه طی این مدت هیچ کسی به فکر بهبود اوضاع نبوده است. به گفته ماهرو این حیوان ۷۰۰کیلو وزن دارد و هر روز این جثه بزرگ را با خرج خود تغذیه می کند. ماهرو در ادامه اذعان می کند: دیگر از عهده هزینه های این حیوان و کل مجموعه بر نمی آیم چون مشکلاتش به مراتب بزرگتر از دخل و خرج من است. در همه جای دنیا با این گونه مراکز دستگاه های نظارتی همکاری های متعددی می کنند. محیط زیست و حیات وحش متعلق به یک شخص یا یک دستگاه دولتی نیست به همه مردم تعلق دارد. بنابراین بارها از آقایان مسئولین تقاضا کردم که برای بهبود وضعیت این حیوان و کل مجموع به من کمک کنند. حتی به شواری شهر و شهرداری رشت پیشنهاد دادم که برای تهیه غذای این مجموعه و حل مشکل پسماند، میوه های باقی مانده در میدان تره بار را به من تحویل دهند ولی حتی از ارائه همین کمک کوچک چشم پوشی کردند. سازمان محیط زیست که در واقع محیط ایست است به من تذکر می دهد که قفس نگهداری خرس کوچک است، ولی چرا کمک نمی کنند. تا به حال شده سازمان محیط زیست اگر خودش نمی تواند کمک کند به منظور بهبود وضعیت این حیوان از مردم خیر طی فراخوانی درخواست کمک کند. صاحب این باغ ضمن اشاره به هزینه های زیاد این حیوان می گوید: این خرس که از زمان تولگی با من بزرگ شده و با من خو گرفته روزی ۱۰۰کیلو میوه می خورد من با این هزینه ها چطور می توانم از عهده این حیوان و سایر مجموعه طبق استانداردهای جهانی برآیم. حتی برای مداوای این خرس یک داروی بیهوشی و تفنگ بیهوشی به من ندادند. چه حمایتی از مراکز نگهداری این حیوانات می شود. انتقادهای ماهرو به همین خرس ختم نشد بلکه در بخشی دیگر به بی توجه بودن سازمان محیط زیست در قبال حفاظت از حیات وحش اشاره می کند. به گفته او، چندسال پیش پنج تا گربه وحشی را سازمان محیط زیست به من سپرد و دیگر هیچوقت سراغ این حیوانات را نگرفت. من شخصا بارها گفتم آقایان فکری اندیشه کنید که چطور این گربه های وحشی را رهاسازی کنیم، چطور عقاب­های زخمی که به مرکز تحویل داده اید تا درمان شوند را در طبیعت رهاسازی کنیم. متاسفانه تا به امروز هیچ یک از مسئولین کمکی در این خصوص نکردند. در واقع این وظیفه سازمان محیط زیست است که از حیات وحش مراقبت کند ولی فقط شاهد کم کاری های آقایان هستیم. حتی در زمان سفر ریاست جمهوری، وزیر کشور به همراه استاندار و فرماندر محترم از این باغ بازدید کردند، مشکلات را به ایشان گفتم، استاندار همان زمان قول همکاری دارد ولی بعد از آن صد بار که سراغ ایشان رفتم من را پشت در منتظر گذاشتند و هیچ کمکی هم به این باغ نکردند. در مورد این خرسی که به رسانه ها نسبت به عملکرد باغ شکایت می کنند من هم شکایت دارم. من هم نسبت به وضعیت بد این خرس شکایت می کنم. وقتی اولین بار این خرس را برای من آوردند وضعیت آن بسیار دردآور بود. متاسفانه این خرس قابلیت رهاسازی در طبیعت را ندارد. از بچگی با من بزرگ شده و هنوز هم نمی تواند به خوبی راه برود. بهزاد ماهرو ضمن بیان مشکلات دیگر این خرس، تصریح می کند: این خرس با شکار کردن در طبیعت خو نگرفته است. این حیوان به حضور انسان عادت کرده است و قطعا بعد از رهاسازی نمی تواند در طبیعت دوام بیاورد. بهترین کار این است که علاوه بر فراهم کردن یک جای زیبا و بزرگ ، خرس ماده هم تهیه کنیم تا این دوحیوان بتوانند آزادانه در یک محیط مناسب جفت بخورند و با این کار مردم هم بتوانند از نزدیک با این خرس ها آشنا شوند. درواقع باید با فراهم کردن امکانات مناسب زمینه را برای آموزش مردم نسبت به حیات وحش آماده کرد. برای حفظ محیط زیست و مراقبت از حیات وحش یک دست صدا ندارد وهمه دستگاه های نظارتی در توان خود باید به مراکز نگهداری حیوانات کمک کنند. این کمک ها فقط شامل کمک های مالی نیست، در بعد فنی و بهداشتی هم می تواند همکاری های خوبی بین این مراکز و دستگاه های متولی شکل بگیرد. به عنوان مثال در این مرکز یک دامپزشک مستقر وجود ندارد، توجیه صاحب باغ بالا بودن هزینه اسقرار دامپزشک و عدم معرفی یک دامپزشک و متخصص جانورشناسی از سوی دستگاه های متولی است. بنابراین قربانی این کشمکش ها حیواناتی هستندکه از بخت بدشان در این گونه مراکز نگه داری می شوند مراکزی که مسئولیتشان تنها به عهده صاحبان آن ها نیست، بلکه سازمان محیط زیست و حتی شهرداری و تمام دوستداران حیات وحش هم در قبال ان مسئولیت دارند. اما از سوی دیگر عدم همکاری سازمان های زیربط نباید توجیه عملکرد ضعیف این مراکز قرار بگیرد. متاسفانه این شعر زمان کودکی ما که می گوید” من نبودم، دستم بود، تقصیر آستینم بود” گویای روشنی از حال این روزهای ماست.