به گزارش گیل خبر، دکتر حسن روحانی در مراسم روز جهانی محیط زیست امسال که در سالن همایش های سازمان حفاظت محیط زیست برگزار شد، برای چندمین بار تاکید کرد که دولت یازدهم دولتی محیط زیستی است و حفاظت از این مقوله مهم یکی از مولفه های بسیار با اهمیت در دولت اوست. در اینکه دولت کنونی دولتی با رویکرد محیط زیستی است هیچ تردیدی نیست. این را می توان از همان زمانی که معصومه ابتکار را بر صندلی پردیسان نشاند، دریافت. بالاخره ابتکار، سابقه ای در دولت اصلاحات دارد و کارنامه ای. کارنامه ای که اگرچه نمرات متوسط و گاهی ضعیف نیز در آن به ثبت رسیده اما معدلی نسبتا خوب مخصوصا در قیاس با همتایان پیش و پس از خود کسب کرده است. لغو برخی مصوبه های مخاطره آمیز دولت پیشین و تغییر رویکرد درباره بسیاری از مهم ترین اصول حفاظت از مناطق چهارگانه سازمان را می توان از نمونه گام های دولت جدید در این جاده برشمرد. از ماجرای منع استفاده از بنزین های آلوده ی داخلی تولید پتروشیمی ها تا پایان خوش جاده پرمناقشه ابر، از تحرک پیش آمده در جامعه مدنی محیط زیست طی یک سال و نیم گذشته تا عدم صدور پروانه شکار در سال 93 و توجه ویژه به مبحث گرد وغبار، تلاش هایی برای کنترل محصولات ترنس ژنیک، مبارزه با زمین خواری ها و تصرفات بی حساب و کتاب ادارات و نهادها، همه و همه برخی نمونه های این قدم هاست. هر چند ضعف های جدی و اشتباهات اساسی بسیاری را نیز می توان نام برد. اما برای بررسی میزان موفقیت دولت یازدهم در حوزه محیط زیست نمی توان تنها به این قدم ها و یا تغییر رویکرد سازمان متولی محیط زیست کشور دل خوش کرد چرا که در ایران، یکی از مهم ترین آسیب ها که عمدتا در تمام دولت ها محیط زیست را به حاشیه رانده و به چرخ پنجم درشکه تبدیل و منابع ملی را تخریب و تهی کرده است، عملکرد جزیره ای دستگاه های اجرایی و رویکردهای نامتجانس و گاه متضاد با دستگاه حافظ محیط زیست کشور است که متاسفانه در دولت روحانی اگر چه برای حل آن تلاش هایی صورت گرفته اما همچنان به عنوان یک معضل جدی رخ می دهد. برای مثال وزارت نفت همچنان در بکرترین مناطق ارزشمند تالابی، به دنبال نفت می گردد. وزارت نیرو همچنان می خواهد در هر گوشه و کنار برای جمع آوری و ذخیره باران هایی که دیگر نمی بارد سد بسازد. وزارت راه و ترابری می خواهد مانند گذشته از میان مناطق ارزشمند اکولوژیکی راه و جاده عبور بدهد. سازمان گردشگری تمایل دارد در ارزشمندترین ذخیره گاه های زیست کره این آب و خاک، طرح های بی سر و ته گردشگری اجرا کند. وزارت جهاد کشاورزی هیچ قدمی در راستای کنترل سموم و کودهای شیمیایی حوزه خودش و آشنا کردن کشاورزان با روش های ارگانیک برنمی دارد. سازمان جنگل ها و منابع طبیعی نگاه صرفا تجاری به ته مانده جنگل های باستانی این مرز و بوم را تغییر نمی دهد و... و در مقابل تمام این سازمان ها و وزارتخانه ها، سازمان محیط زیست «شیر بی یال و دم و اشکم»است که اگر به وظیفه اش عمل کند « محیط ایست» لقب می گیرد و اگر عمل نکند هنگام بروز بحران، باید پاسخگو باشد. در چنین شرایطی نمی توان به آن دولت نمره قابل توجهی در حفظ محیط زیست داد؛ حتی اگر دستگاه متولی، زحمت خودش را بکشد و تلاش خودش را بکند. بر این اساس،دیگر قوا هم سهمی عمده در پیروزی این تغییر رویکرد یا شکست آن دارند و نمره قبولی یا مردودی یک دولت به آنها نیز مربوط می شود. به میزانی که قوه قضایی در حوزه برخورد با متخلفان محیط زیستی مماشات نکند و از محیط بانان در برابر حوادث و آسیب ها دفاع کند و مجلس به عنوان قوه مقننه قوانینی در راستای حفاظت پایدارتر وضع کند، می توان امیدوار بود که دولت و قوه مجریه نیز در این راه، موفق باشد. عملکرد دولت در قبال محیط زیست به یک گروه نوازنده موسیقی می ماند که باید با هماهنگی و همراهی همه، در نواختن حتی جزیی ترین نت ها بر اساس دستورالعمل و هدایت های رهبر ارکستر انجام شود و اگر یک نفر و تنها یک نفر به میل خود و بدون توجه به رهبر ارکستر حتی یک نت را بنوازد، تمام کار خراب می شود و آهنگ، آنی نمی شود که باید اجرا می شد. موفقیت یک دولت در راستای رعایت پایداری توسعه و حفظ محیط زیست را نمی توان تنها در بررسی عملکرد سازمان متولی حفاظت محیط زیست جست و جو کرد؛ بلکه محیط زیست کشتی ای است که حفظش، همراهی و هماهنگی و توجه تمام سازمان ها، قوا و حاکمیت یک کشور را می طلبد و سوراخ کردن این کشتی توسط حتی یک نفر می تواند به غرق شدن همه در قعر اقیانوس منجر شود. بر این اساس هنگامی می توان به دولت روحانی نمره ای قابل قبول در حفاظت محیط زیست داد که تمامی پیکره این دولت و همچنین دیگر قوا دست در دست هم و هر یک در حیطه وظایف خودش، اگر هم دغدغه محیط زیست را ندارد یا هنوز به اهمیت آن پی نبرده است، دست کم قوانین را رعایت کند و در صدد زیرپا گذاشتن آن و اجرای طرح های مخرب محیط زیست حتی با زیرپاگذاشتن و دور زدن دستگاه متولی نباشد. در غیر این صورت تلاش ها و شعارهای دولت ها را نمی توان حفاظت و حمایت تلقی کرد؛ هرچند می توان آنها را به عنوان گام های درخور تقدیر، مورد تجلیل قرار داد. الهه موسوی - فعال محیط زیست /عصرایران