به گزارش گیل خبر، “آرمین محتشمى” از آن جوان های با پشتکاری بود که کار مادلینگ را قبل از فراگیر شدن تبِ آن آغاز کرد و حالا از معدود مدل هایی است که فعالیت رسمی و حرفه ای انجام می دهد.
گیلان فردا نوشت:محتشمى که زاده رشت است و فارغ التحصیل کارگاه بازیگرى خانم “رویا تیموریان” به تئاتر و بازیگری به عنوان شغل اصلی اش نگاه می کند. در این گفتگو “آرمین محتشمى” از فضای کار حرفه ای مادلینگ، سختی ها، شرایط و تجربیات شخصى اش مى گوید و فضاى مشترک این حرفه و هنر بازیگرى را نمایان مى کند:
کار حرفه اى را چطور شروع کردى؟
سال ٩١ از یکی از آژانس های تبلیغاتى پیشنهاد گرفتم. قرارداد بستم و به واسطه شغلم عکسم را چاپ کردند. این اولین تجربه حرفه اى من بود، هر چند که قبل تر عکسهایم در شبکه هاى اجتماعى و براى تبلیغات مختلفى استفاده شده بود. چه تفاوتى میان مادلینگ حرفه اى و ژست گرفتن جلوى دوربین وجود دارد؟ شما وقتی با یک شرکت قرارداد می بندی، باید سطح کاری ات را بالا ببرى؛ مخصوصا رژیم های سخت و ورزش که از ملزومات کار است. به علاوه این که دانش مناسبى هم از فشن داشته باشی و همیشه سرحال و آماده بمانى.
چگونه می توان مدل شد؟ آیا دوره و یا آموزش خاصی نیاز است ؟
برای وارد شدن به این صنعت، فرم بدنی مناسب مهمترین اولویت است. یک مدل باید با رژیم های غذایی مناسب و آموزش های ورزشی خاص، مدل ایستایی و انعطاف پذیری خوبی داشته باشد. در بخش های مختلف مدلینگ هم نکات و آموزش های مختلفی وجود دارد. از جمله مدل ها باید برای عکاسی و اتومدل شدن آموزش ببینند و لنزهای عکاسی را خوب بشناسند و با عکاس خوب ارتباط برقرار کنند تا بهترین زاویه بدنی و صورت را درآورد. غیر از بیلبورد و کاتالوگ هاى تبلیغاتى، در تلویزیون هم فعالیت کرده اید؟ در حقیقت از پانزده سال پیش تا امروز در پروژه هاى مختلف تبلیغاتى به عنوان بازیگر و حتى گوینده فعالیت کردم و خوشبختانه فعالیت مستمرم در تئاتر خیلى به کمکم آمد.
تجربه اى که این سالها در دنیاى تبلیغات کسب کرده اید، چرا همچنان بازیگرى را شغل اولتان مى دانید؟
به عنوان یک بازیگر تئاتر همیشه تلاش کردم برای خودم اعتبار کسب کنم و این اعتبار هنرى در دنیاى تجارى تبلیغات به دست نمى آید. هر چند که کار تبلیغاتى هم در جاى خودش قابل احترام است و ارزش دارد. اما به هر حال بازیگرى مساله دیگرى است. به مهارت، دانش و تکنیک هاى زیادى احتیاج دارد و براى رسیدن به تمام اینها باید حسابى تلاش کرد! من این کار را در حد توان انجام می دهم. کسب دانش حرفه اى و آگاهی از آن به چه طریقى امکان پذیر است؟ مثلا شرکت در کلاس هاى بازیگرى؟ خب کمک کننده است ولى به تنهایى کافى نیست. مثلا اولین تجربه من و نیاز به کسب دانش تاتر و بازیگری در حضور بانو تیموریان رقم خورد. در کنار ایشان و با آموزش ویژه استاد چند پله به جلو پرتاب شدم. استاد تیموریان متد و تکنیک خاص خودشان را در بیان آموزش آکادمیک به کار می بردند و از این رو برای این تجربه همیشه سپاس گذارشان هستم ولى قرار نیست تا ابد به همین قانع باشم! بازیگر باید به روز باشد از هر طریقى به علم خود اضافه کند. به اعتقاد من هر چیزی که به ارتقاء دانش و رشد فکرى هنرمند کمک کند به کار می آید. یک بازیگر ضمن آگاهی از موضوعات مختلفی مانند تاریخ و ادبیات، لازم است که جهان بینی خاص خود را داشته باشد. این مربوط به تمام آرتیست ها می شود که در نهایت به استقلال فکری برسند و در یک مورد خاص نظر خودشان را داشته باشند. این امتیاز با یک سفر، کتاب و یا هر طریق دیگری هم به دست می آید و در کنار این ها اگر شخص با هوش خود کاربرد صحیح این دانش و اطلاعات را بداند نتیجه بهتری به دست می آید.
برای هر انسانی شهرت یک عامل جذب کننده و خوشایند است. شما زمانی که وارد این حرفه شدید چقدر به مشهور شدن توجه داشتید؟
شهرت با خودش چیزی به همراه دارد و آن اینکه در هر جا و مکانی آدم ها تو را می شناسند که این جریان به شخصه از جایی به بعد جوابگوی درونیات من نیست و روح من را ارضا نمی کند. من اعتقاد دارم که باید در این عرصه به جایگاه اجتماعی و فرهنگی خود بیاندیشی و اینکه در مراودات روزمره انسان ها چگونه با تو رفتار می کنند و حضور تو چقدر برای آن ها مهم است. وگرنه صرف شهرت و معروفیت، به آدمها اعتبار نمى دهد. در جواب سوال شما هم باید بگویم که اگر ادعا کنم مشهور شدن را دوست ندارم، دروغ گفته ام! اما همانطور که گفتم، برایم بسیار مهم است که تاثیر متقابلى روى زندگى آدمها داشته باشم.