به گزارش گیل خبر، هنوز بیشتر از یک هفته از سخنان سران قوا در ضرورت حفظ آب، خاک و هوا نگذشته است که دوباره داستان اتهام های سیاسی این بار به بهانه حفظ محیط زیست شروع می شود. طرفین دعواهای سیاسی تلاش می کنند تا یکدیگر را به تخریب محیط زیست محکوم کنند و هر کدام سعی دارند تا خود را بهترین ناجی طبیعت معرفی کنند، غافل از آنکه اساسا محیط زیست در ایران یکی از مهمترین قربانیان همین دعواهای سیاسی در سالهای اخیر بوده است. البته به لطف خدا همه در یک اصل متفق هستند و آن اصل این است که محیط زیست ایرانی در حال نابودی است چنانچه در خیلی از مشکلات دیگر هم توافق وجود دارد، اما این توافق کلی نه تنها از نگرانی فعالان محیط زیست کم نکرده است، بلکه با بیشتر شدن مشکلات زیست محیطی نگرانی ها روز به روز افزایش می یابد. شاید به همین دلیل است که رهبر معظم انقلاب اسلامی در اسفندماه سال گذشته در جمع مسئولان منابع طبیعی می فرمایند: «مسئله محیط زیست، مسئله این دولت یا آن دولت، مسئله ی این شخص یا آن شخص و مسئله این جریان و یا آن جریان نیست بلکه موضوعی کشوری و ملی است که باید برای حل مشکلات مرتبط با آن، همه دست به دست یکدیگر دهند». اما باز هم به یاد داریم که دقیقا یک روز بعد از سخنان مقام معظم رهبری برخی افراد و گروه های خاص به جای اینکه در فکر حل مسئله محیط زیست باشند سخنان معظم له را بهانه ای برای تخریب جریانهای مقابل سیاسی قرار دادند و از این منظر باز هم سر محیط زیست ایرانی بی کلاه ماند. هر چند منکر تلاش جدی تر چهره های دلسوز نظام از جمله دکتر محمد باقر قالیباف؛ شهردار پر تلاش و با همت تهران بعد از هشدارهای صریح رهبری نیستم و همه اقدامات مناسب ایشان را هم به یاد داریم، اما با این همه می خواهم بگویم تنها آلودگی اخلاق سیاسی برخی جریانهای انحرافی نیست که از محیط زیست یک قربانی ساخته است، بلکه فرهنگ ما ایرانی ها هم به نوبه ی خود بر پیکره ی طبیعت کشور عزیزمان ضربه های جبران ناپذیری وارد ساخته است. به عنوان مثال هر یک از ما ممکن است به خاطر برخورداری از کمی آسایش بیشتر به جای استفاده از وسایل نقلیه ی عمومی از خودروی شخصی استفاده کنیم یا در آلوده کردن طبیعت و حتی گاهی از بین بردن محیط زیست و منابع طبیعی به دلیل خودخواهی های فردی و بی توجهی به منافع عمومی از طریق دست اندازی به جنگل ها و مراتع و فضاهای سبز و مواردی از این قبیل نقش داشته باشیم تا چنانچه مشهور است که قطره قطره جمع گردد، وانگهی دریا شود، بی توجهی تک تک ما نسبت به مسائل زیست محیطی در نهایت باعث شود در آینده ای نه چندان دور شاهد بحران هایی جدی تر باشیم. پیشنهاد می کنم برای درک ضرورت حفاظت از محیط زیست همیشه به یاد داشته باشیم تنها در صورتی حیات جامعه ی ایرانی به شکل کنونی مقدور است که کشور و شهر و دیاری آباد وجود داشته باشد و طبیعتا در شرایطی که آلودگی های زیست محیطی و قهر با طبیعت روز به روز بیشتر می شود، نه تنها آینده ی کشور بلکه سلامتی جسم و جان ما همین امروز در معرض خطر جدی قرار گرفته است تا جایی که متخصصان پزشکی دلیل بسیای از بیماریهای پیچیده ی امروزین را آلودگی محیط زیست ذکر می کنند. از سوی دیگر حفاظت از محیط زیست تنها در شرایطی مقدور است که از یک طرف احترام به طبیعت و مسئولیت پذیری اجتماعی جزئی از فرهنگ ایرانی انگاشته شود و از سوی دیگر فعالان سیاسی به جای طرح دعاوی انتخاباتی که عموما با چشم طمع به کرسی های مجلس آتی و دولتهای آینده انجام میشود، فکری به حال امروز و فردای کشور کرده و اقدامی عملیاتی از خود نشان دهند و از این طریق اعتماد مردم را به شکل عینی به خود جلب نمایند. تنها در چنین شرایطی است که شاهد حیات دوباره طبیعت ایرانی خواهیم بود و در غیر اینصورت باید خود را برای یک عزای عمومی آماده کنیم، عزایی که خود به خود سایه ی مرگ را بر سر هر ایرانی گسترش خواهد داد و باعث گرفتاری همه ی ما در یک مصیبت عمومی خواهد شد. *محمد صادق افراسیابی مدرس دانشگاه و متخصص مطالعات فرهنگی /پول نیوز