۱۳۹۴/۰۳/۲۳ ۰۴:۰۴
به گزارش گیل خبر، لغو شدن برخی کنسرت ها آن هم درست نزدیک به زمان برگزاری، گویا سناریو نانوشته ای است که مدتیست فضای موسیقی کشور را هدف قرار داده است. کنسرت هایی که بدون دلیل مشخصی به یکباره دستور به لغو برگزاری آنها داده می شود. یا پیش از آغاز برگزاری، از ورود مردم به سالن ها جلوگیری شده و بدون هیچ اعلام قبلی، اجرای کنسرت متوقف می شود.
برای جلوگیری از چنین اقداماتی- لغو کنسرت های مجوزدار - می توان به همکاری بیشتر دفتر موسیقی وزارت ارشاد و ادارات فرهنگ و ارشاد اسلامی مراکز استانها و شهرستانها برای ایجاد فضایی امن و صیانت شده برای برگزاری اجتماعات موسیقایی امید بست. گرچه تلاش هایی که تا به امروز صورت گرفته قابل تحسین است اما گویا کافی نبوده که ما همچنان اخبار لغو این رویدادهای فرهنگی را می شنویم.
اینجا نگاهی به آمار کنسرت هایی می اندازیم که در این دو سال اخیر به این سرنوشت مبتلا شده اند ،لغو کنسرت هایی که سرآغازش از اسفندماه ۹۲ بود و تا به امروز ادامه دارد : کنسرت «لیان»،
اسفندماه ۹۲ (بوشهر)
کنسرت احسان خواجه امیری اسفندماه ۹۲ (منطقه آزاد اروند)
کنسرت گروه «عقیق» اسفندماه ۹۲ (تهران)
کنسرت وحید تاج اردیبهشت ماه ۹۳ (یزد)
کنسرت مجید خراطها و امید جهان اردیبهشت ماه ۹۳ (یاسوج)
کنسرت گروه «چارتار» اردیبهشت ماه ۹۳ (اهواز)
کنسرت گروه بادگیر اردیبهشت ۹۳ (بندر لنگه)،
کنسرت محسن یگانه مرداد ماه ۹۳ (ارومیه)،
کنسرت سیروان خسروی شهریورماه ۹۳ (سنندج)
کنسرت شهرام ناظری مهر ماه ۹۳ (نیشابور)
عماد طالب زاده دی ماه ۹۳ (اراک)
کنسرت سیروان خسروی دی ماه ۹۳ (بوشهر)
کنسرت لیان دی ماه ۹۳ (شیراز)
کنسرت سیروان خسروی اسفند ماه ۹۳ (اهواز)
کنسرت گروه پیکلاویه اسفند ماه ۹۳ (تهران)
کنسرت علیرضا قربانی اسفندماه ۹۳ (گلبهار)
کنسرت وحید تاج در رشت .... و اخیرا لغو کنسرت پرواز همای تنها چند ساعت قبل از اجرا آخرین این لغو ها بود.
اما سوالی که در این بحبوحه لغوها و تعطیلی ها مطرح می شود این است که ماجرا اصلی این لغو کنسرت ها آن هم به این شکل چیست ؟ و واقعا نمی شود که به جای لغو، رفع اشکال کرد یا شاید مسئله این است که کنسرتی در کار نباشد؟
با این که پیدا کردن جواب این سوال ها سخت نیست در کنار این سوال ها یکی از همه پررنگ تر به نظر می رسد و آن اینکه : چرا فقط کنسرت افرادی خاص لغو می شود؟
کسانی که کارنامه حرفه ای و کاری شان مشخص کرده است ، با عشق و فهم موسیقی را آموختند، کسانی که مردم پس از شنیدن آغاز بلیت فروشی کنسرت شان، در دو سه ساعت اول زمان پیش فروش، با استقبال خیره کننده باعث تمدید چندین باره آن کنسرت ها می شوند، آنهایی که از نامشان را نمی آوریم و ولی یک جستجو و تحقیق ساده نشان می دهد از عالمان موسیقی کشور هستند، آنها که اصیل می خوانند، اصیل می نوازند، اصل این هنر را می دانند و اگر کنسرت هایشان پر فروش است بخاطر همین دانش هنریشان است. آنهایی که می توانند چندین شب متوالی بزرگترین سالن های کشور را از جمعیت پُر کنند.
در ادامه این گزارش می توان گفت : هنرمندان برای لغو اجرایشان که بدون دلیل لغو شده ترجیح می دهند سخن نگویند، صبر کنند تا بشود که این سد ها شکسته شود .
عده ای هم اینگونه می گویند: «سالها برای برگزاری کنسرت در کنار مخاطبانمان می ایستیم ، تلاش می کنیم »
حال ما این سوال را از علی مرادخانی -معاون امور هنری وزارت ارشاد داریم ، سوالی که در پس این جمله ایشان ایجاد شده است ، جمله ای که همین 48 ساعت پیش، در پس لغو کنسرت «همای » گفته شد: «صبور باشید، ما همه مشکلات را برای لغو کنسرت ها بر می داریم» آقای مرادخانی سوال اینجاست :«دقیقا چقدر صبر کنیم ، یکسال، ده سال...؟» مگر می شود فرهنگ چند متولی داشته باشد؟ ما فقط از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی توقع داریم که صاحب اصلی برگزاری رویدادهای فرهنگی باشد و از ما نتظار نداشته باشد که چندین ارگان را مسئول پاسخ گویی بدانیم. بعضی مواقع صبر انگار جواب نمی دهد، ما نیاز به رونمایی از قدرت شما در مقام و مسئولیتی که دارید، هستیم. کنسرت های پر مخاطب ،سنجیده و بدون مشکل قانونی چرا باید لغو شود ، آنهم از سوی ارگان هایی که انگار موسیقی را دوست ندارند و این جمله برای ما هرر روز دارد پررنگ تر می شود «کسی که به خواب رفته را می توان با نهی بیدار کرد، اما کسی که خود را به خواب زده و بیداری را مصلحت نمی داند، نمی شود بیدار کرد.»
این همه انگیزه، صبر و امید هنرمندان جای تقدیر و حمایت دارد، حداقل اگر در سختی های راه تولید اثر هنری در کنارشان نیستیم. سنگی هم جلوی پایشان نیندازیم. سنگی که باعث تخریب اعتماد دوستداران فرهنگ و هنر این سرزمین به کسانی باشد که قرار است در کنار هنرمندان باشند نه در برابر آن ها.
در طول سال گذشته مسولان این وزارت خانه همواره عنوان کرده اند تعداد مجوزهای اعطا شده به کنسرت ها افزایش چشم گیری داشته است ولی اجراها چطور؟
بدون شک جو روانی ناشی از لغو یکباره کنسرت ها یک بخش ماجراست و بخش دیگر آن بار مالی ناشی از این مسئله است.
هزینه اجاره سالن برای اجرای موسیقی متناسب با محل آن متفاوت است. اجرای موسیقی زنده نیازمند سالنی مجهز به سیستم صوتی مناسب و محلی برای حضور تعداد زیادی تماشاگر است. اغلب سالن های مجهز و بزرگ در شهر تهران نیز متعلق به اشخاص حقوقی است، که هزینه اجاره آنها کم نیست.
هزینه اجاره برخی سالن ها از شبی 8 تا 10 میلیون تومان آغاز می شود تا 80 و 120 میلیون تومان.
براین اساس هزینه اجاره تالار وزارت کشور برای یک سانس در روز حدود 80 میلیون تومان است و اگر قرار باشد در یک شب دو اجرا در این سال انجام شود، هزینه اجاره آن به حدود 120 میلیون تومان می رسد.
حالا زمانی که کنسرتی در لحظه آخر لغو می شود، چه کسی باید این هزینه را بپردازد؟
به هر ترتیب، لغو شدن های یکباره اجرای کنسرت ها در کشور که اخیرا به کرات اتفاق می افتد، علاوه بر بی اعتمادی و جو منفی روانی آن برای اجرا کنندگان و حتی مردمی که قرار است به تماشا بیایند، هزینه های مالی سنگینی نیز به همراه دارد که حداقل بخشی از آن بر دوش هنرمندان گذاشته می شود.
این روزها بازگشایی مجدد و از سر گرفتن فعالیت های ارکستر ملی ایران را به فال نیک می گیریم و برای برداشته شدن سایه شوم لغو اجراهای فرهنگی که قطعا جوانان از مخاطبان اصلی آن ها هستند، صبر می کنیم. همان صبر و حوصله ای که معاون هنری وزیر ارشاد و اکثر مقامات فرهنگی و دولتی ما را به آن دعوت کردند.
آقای وزیر ما قدردان زحمات شما در عرصه موسیقی هستیم و حواسمان به گفته ریاست جمهوری است که در یکی از سخنرانی های اخیر خود گفته بود: بعضی ها از شادی و خنده مردم می ترسند.» اهالی رسانه و فعالان فرهنگی را در کنار خودتان بدانید که بتوانیم گره ای بگشاییم. ما همچنان امیدواریم و صبر می کنیم برای روزی که صدای موسیقی، صدای امید و شور ایرانیان را به گوش دنیا برساند.
/برنا
