به گزارش گیل خبر،سال 88؛ در کنار تمام حواشی که پیرامون انتخابات ریاست جمهوری دهم داشت، گسست بزرگی را هم در دو جریان سیاسی بزرگ کشور ایجاد کرد. راست گرایان که مردم آنها را به نام اصول گرایی می شناسند و چپ ها که مردم آنها را اصلاح طلب صدا می کنند بعد از این سال دچار یک دگرگونی بزرگ شدند. نامه نوشت،اصلاح طلبان بعد از این انتخابات با یک گپ بزرگ روبرو شدند و آنهم حصر دو تن از رهبران سیاسی خود و گوشه نشینی رئیس دولت اصلاحات بود. همین بحران رهبری باعث شد تا این جریان بعد از عزلت نشینی چهارساله به این فکر کنند که از نیروهای معتدل جریان مقابل استقاده کنند و آنها را وارد زمین بازی خود کنند. آنها برای این کار از مقبولیت سیاسی هاشمی رفسنجانی در میان جریان های سیاسی استفاده کردند. آنها که جای خالی رهبران خود را احساس می کردند به سراغ هاشمی رفتند و عبای رهبری خود را بر دوش او انداختند تا هاشمی در کنار رئیس دولت اصلاحات که با محدودیت های فراوانی روبرو بود، رهبری جریان چپ ایران را به عهده بگیرند. حضور هاشمی باعث شد تا برخی چهره های سیاسی که در گذشته با ردای اصول گرایی وارد صحنه انتخابات می شدند، وارد زمین اصلاح طلبان شوند. حسن روحانی نمونه ای بارز از این افراد است. روحانی با نزدیک شدن به هاشمی و خاتمی توانست به رقبای خود در انتخابات ریاست جمهوری فائق آید و بر کرسی ریاست جمهوری تکیه بزند. اصول گرایان اما داستان متفاوت تری داشتند. آنها که خود را پیروز انتخابات و حوادث بعد از آنان می دانستند تصمیم گرفتند بعد از انتخابات دست به یک تصفیه سیاسی بزنند و نیروهایی را که در جریان حوادث سال 88، موضعی هماهنگ با آنها اتخاذ نکرده بودند را از جریان سیاسی خود کنار بگذارند. «ساکتین فتنه» مهم ترین لقبی بود که جریان تندرواصول گرایی به این افراد داد. آنها معتقد بودند که این سکوت برخلاف روش اصول گرایی بوده است و کمک بسیاری بر شعله ور شدن حوادث بعد از انتخابات کردند. همین روش سیاسی باعث شد تا به اصطلاح ساکتین فتنه کم کم از جریان اصول گرایی جدا شوند و به جریان مقابل نزدیک شدند. ناطق نوری نمونه بارز این افراد است. کسی که هم در جریان مناطره محمود احمدی نژاد و میرحسین موسوی مورد هجمه شدید رئیس جمهور سابق ایران قرار گرفت و هم بعد از انتخابات مورد حمایت جریان اصول گرایی قرار نگرفت. همین بی توجهی او را به جریان مقابل نزدیک کرد تا او در جریان انتخابات ریاست جمهوری 92 به جای اینکه حامی قالیباف، حداد یا ولایتی باشد، حامی تمام قد حسن روحانی شد. حالا همین دو گسست باعث شده است تا این دو جریان برای انتخابات مجلس شورای اسلامی نیز با یک علامت سوال بزرگ روبرو شوند. آنها برای اینکه بتوانند کرسی های بیشتری در پارلمان دهم کسب کنند به فکر جمع آوری تمام نیرّوهای موجود خود هستند. اصلاح طلبان به دلیل حوادث بعد از انتخابات 88 با بحران نیروهای سفید روبرو هستند. نیروهایی که بتوانند از سد شورای نگهبان عبور کنند. به همین دلیل اصلاح طلبان به دنبال استفاده از استراتژی «نیروهای قرضی» هستند. آنها به خوبی از شکاف ایجاد شده میان نیروهای اصول گرا استفاده کرده اند و می خواهند با استفاده از نیروهایی که تلفیقی از اصلاح طلبان و اصول گرای معتدل باشند، کرسی های مجلس دهم را فتح کنند. ناطق نوری و علی لاریجانی مهم ترین اهداف اصلاح طلبان برای آینده سیاسی خود هستند. آنها تمام تلاش خود را می کنند که به واسطه حسن روحانی و جریان اعتدال این دو سیاستمدار بزرگ جریان راست را بیش از پیش به خود نزدیک کنند. اصلاح طلبان با این روش هم به دنبال کسب مقبولیت مردمی هستند و هم مشروعیت حاکمیتی. موسوی لاری وزیر کشور دولت اصلاحات در مورد حضور ناطق در جریان اصول گرایی می گوید:« آقای ناطق نوری یک عنصر اصولگراست و ما ایشان را به عنوان یک اصولگرای واقعی و اصیل می شناسیم. دغدغه های امروز آقای ناطق نوری برای حفظ پیشرفت نظام است و اصلاح طلبان هم همین دغدغه ها را دارند. ما باید با این نوع از اصولگرایان بنشینیم و روی روش ها برای رسیدن به راه حل هایی جهت رفع این دغدغه ها تشریک مساعی کنیم. اگر آقای به نظر من یکی از کارهای اساسی که اصلاح طلبان باید انجام دهند تقویت این دسته از اصولگرایان است. اصلاح طلبان همیشه از تعامل و گفت وگو با اصولگرایانی نظیر آقای ناطق نوری و دستیابی به راه حل های مشترک برای اعتلای نظام استقبال می کنند.» اصول گرایان اما سخت به دنبال بازگرداندن تمام نیروهای دور افتاده از خود هستند. آنها می خواهند با گردآوری یک لیست پرقدرت وارد کارزار انتخابات شوند. تنها مشکل اصول گرایان در این میان جریانی هستند که به هیچ عنوان حضور ناطق و لاریجانی و امثال این افراد را برنمی تابند. بیزن نوباوه از اعضای جبهه پایداری در مورد ناطق نوری می گوید:« چه کسی ناطق را اصولگرا می داند، اصلا عضو چه جریانی است؟» همین نگاه تندروانه باعث می شود که اصول گرایان با خطر عدم وحدت سیاسی روبرو شوند. آنطور که از شواهد پیداست اصلاح طلبان بهترین استفاده را از گسست ایجاد شده میان جریان اصول گرایی کردند و می خواهند از همین راه کرسی های مجلس دهم را هم فتح کنند.