نماینده داریم تا نماینده!

اختصاصی گیل خبر/ سرویس سیاسی- ویدیویی از علیرضا منادی، نماینده مردم تبریز در مجلس شورای اسلامی، در فضای مجازی دست‌به‌دست می‌شود که در آن با تمام توان و انرژی در حال پیگیری ساخت یک بیمارستان ۳۰۰ تخت‌خوابی برای تبریز است.

او در دیدار با مصطفی سالاری، مدیرعامل سازمان تأمین اجتماعی، با اصرار و پافشاری تلاش می‌کند بودجه و مجوز این بیمارستان را برای حوزه انتخابیه‌اش به دست آورد.

تماشای این ویدیو، ناخودآگاه ذهن ما را به سمت مقایسه‌ای تلخ می‌برد؛ آیا تا به حال دیده‌ایم یکی از نمایندگان گیلان چنین با حرارت، دغدغه‌مند و مطالبه‌گر ظاهر شود؟ آیا صدای رسا و مطالبه‌گرانه‌ای از گیلان در جلسات کلان کشوری شنیده‌ایم که از ته دل برای توسعه زیرساخت‌های درمانی، آموزشی، حمل‌ونقل یا تولیدی این استان فریاد بزند؟

سال‌هاست که گیلان از ریل توسعه خارج شده است. زیرساخت‌های بیمارستانی ما فرسوده‌اند، پروژه‌های عمرانی نیمه‌کاره‌اند و بسیاری از ظرفیت‌های استان در پیچ‌وخم بروکراسی و بی‌توجهی مدیران ملی فراموش شده‌اند. در این میان، نقش نمایندگان استان در پیگیری و احقاق حقوق مردم، کمرنگ‌تر از همیشه بوده است.

نماینده تبریز به‌درستی در تلاش است سهم شهرش را از بودجه و امکانات ملی بگیرد. اما پرسش اینجاست: سهم گیلان را چه کسی باید بگیرد؟ چه زمانی قرار است نمایندگان ما از صندلی‌های بی‌اثر به جایگاه‌های مؤثر برسند؟

چه زمانی گیلان هم نماینده‌ای خواهد داشت که حاضر باشد برای مردمش، خودش را خرج کند؟ نه آن که صرفاً چند سال لقب نماینده مردم را یدک بکشد!

اگرچه در این سال‌ها کم نبودند نمایندگانی که خوب بلد بودند چگونه رأی جمع کنند، اما وقتی نوبت به احقاق حقوق مردم رسید، اثری از آن‌ها دیده نشد. بعضی‌ها حتی به مقام‌های ملی هم رسیدند، اما نه صدایشان برای گیلان بلند شد، نه حضورشان برکتی برای این استان داشت.

شاید وقت آن رسیده که استاندارد مطالبه‌گری در استانمان را بازتعریف کنیم. شاید اگر ما هم «چنین» نمایندگانی داشتیم، گیلان سال‌ها پیش وارد مدار توسعه می‌شد.