در جاده مرگ، چند نفر دیگر باید کشته شوند؟!

اختصاصی گیل خبر/ سرویس اجتماعی- در چند سال اخیر، جاده کوتاه و باریک محدوده شهری خمام و خشکبیجار، به مسیری مرگبار تبدیل شده است. این جاده که تنها ۵ کیلومتر طول دارد، به یکی از خطرناک‌ترین محورهای استان بدل شده است و تعداد تصادفات منجر به مرگ در این مسیر به‌ طرز چشمگیری افزایش یافته و جان بسیاری از افراد بی‌گناه را گرفته است.

در آخرین حادثه تلخ، سه مأمور جوان نیروی انتظامی که تصاویر تعقیب و گریزهای حرفه‌ای آنان در فضای مجازی مورد تحسین مردم قرار گرفته بود، در همین جاده جان خود را از دست دادند. این مأموران که در انجام عملیات‌های داخل شهر به دور از آسیب به مردم یا اموال عمومی، مهارت و دقت خود را به نمایش گذاشته بودند، به نظر می‌رسد قربانی خرابی و عدم ایمنی جاده شدند. حادثه‌ای که بار دیگر ناکارآمدی مدیران اداره کل راهداری استان گیلان را برجسته کرد.

از سوی دیگر نمایندگان مجلس رشت و مدیران شهری نسبت به وضعیت خطرناک جاده خشکبیجار که خانواده‌های زیادی را داغدار کرده است، بی‌توجهی آشکاری نشان می‌دهند و هیچ اقدام جدی یا مؤثری برای بهبود وضعیت آن انجام نداده‌اند.

نکته تأسف‌بار این است که دو نفر از این نمایندگان در دوره‌های قبلی نیز در مجلس حضور داشتند و فرصت کافی برای پرداختن به این معضل را داشتند، اما نه تنها اقدامی درخور انجام ندادند، بلکه اکنون نیز همچنان در برابر این فاجعه بی‌تفاوت به نظر می‌رسند. این بی‌توجهی در حالی است که انتظار می‌رود نمایندگان مردم، صدای مشکلات و دغدغه‌های شهروندان خود باشند و برای رفع چنین بحران‌هایی از هیچ تلاشی فروگذار نکنند.

علیرغم وعده‌های فراوان برای عریض کردن این جاده، پروژه بازسازی با روندی بسیار کند و بی‌نتیجه پیش می‌رود. پیمانکار به شکلی آرام و بدون توجه به فوریت موضوع کار را جلو می‌برد، و این در حالی است که هر روزی که می‌گذرد، جان‌ افرادی که مجبور به عبور از این مسیر هستند به خطر می‌افتد.

مشکل این جاده فقط به عرض کم و آسفالت نامناسب ختم نمی‌شود؛ نبود روشنایی کافی در شب، خطر تصادفات را دوچندان کرده است. مسیرهای باریک و تاریک آن، خصوصاً برای رانندگان نا آشنا، مانند کمینی برای گرفتن جان‌های بی‌گناه عمل می‌کند.

حال سوال اینجاست آیا جان مردم به‌ قدری برای مسئولان و متولیان این امر بی‌ارزش است که در ساماندهی چنین مسیر کوتاه ولی پراهمیتی، کوچک‌ترین اقدام جدی نمی‌کنند؟ چرا باید دست روی دست گذاشت تا فاجعه‌ای دیگر رخ دهد؟ آیا باید اعتراضات مردمی و بستن خیابان‌ها همچون مسیر لاکان اتفاق بیفتد تا شاید اقدامی جدی صورت گیرد؟

این جاده نیازمند اقدام فوری و قاطع است؛ عریض شدن مسیر، رفع مشکلات روشنایی و تسریع پروژه‌های در دست اجرا از جمله اولویت‌هایی هستند که نباید بیش از این به تعویق بیفتند. هر تأخیر در این مسیر، ممکن است به بهای جان دیگری تمام شود و مسئولان باید پاسخگوی این کوتاهی باشند.

در پایان انتظار می‌رود نیروی انتظامی و پلیس راهور، که خود داغ‌دار از دست دادن همکارانشان هستند، در راستای رسالت این شهدا که ایجاد امنیت در جامعه و حفظ جان و مال مردم بوده است، از طریق مدعی‌العموم به این مسئله ورود کرده و از وقوع فاجعه‌های مشابه جلوگیری کنند.