اختصاصی گیل خبر/ سرویس اجتماعی- چند روز پیش، رهگذران پارک دانشجوی رشت با صحنه‌ای دلخراش مواجه شدند: مرگ دسته‌جمعی حدود ۸۰ ماهی با جثه بزرگ در تالاب این پارک. این منظره ناراحت‌کننده، نگرانی‌های بسیاری را در میان شهروندان ایجاد کرد.

پس از پیگیری‌های مکرر و پاسکاری‌های متعدد میان اداره شیلات، محیط زیست، دامپزشکی استان گیلان و شهرداری رشت، مشخص شد که علت مرگ این ماهیان کاهش شدید سطح اکسیژن آب تالاب بوده است.

این مشکل که معمولاً در اواخر فصل تابستان و در روزهای ابری با رطوبت بالا به وجود می‌آید، اولین بار نیست که جان آبزیان استان گیلان را تهدید می‌کند؛ چهار سال پیش نیز شاهد وقوع مورد مشابهی در تالاب عینک بودیم.

بدون شک این مشکل قابل حل است. به راحتی و با نصب چند پمپ هوا و فواره می‌توان سطح اکسیژن آب را به حد استاندارد رساند و از این حوادث ناراحت‌کننده پیشگیری کرد. تنها مشکل در این میان عدم همکاری میان نهادهای مسئول است.

حال این سوال مطرح می‌شود که چرا با وجود تکرار این حوادث ناگوار، نهادهای مسئول همکاری‌های لازم را برای پیشگیری از وقوع دوباره آن‌ها انجام نمی‌دهند؟ آیا باید هر بار شاهد مرگ این آبزیان و اعلام خبر تلف شدن آن‌ها باشیم؟ آیا جان این موجودات که جزو منابع طبیعی گیلان هستند، ارزش پیگیری و همکاری را برای مسئولین ذی‌ربط ندارد؟

آنچنان که پیداست مرگ آبزیان بر اثر کاهش سطح اکسیژن، در مقابل فاجعه سراوان و مشکلات متعدد تالاب انزلی، مسئله‌ای پیچیده و غیر قابل حلی بنظر نمی‌رسد. حال سوال شهروندان گیلانی این است که چگونه می‌توان از نهاد‌های مسئول، انتظار حل مشکلات محیط زیستی بزرگ‌تر را داشت؟

ضروری است که نهادهای مسئول اقدامات لازم را برای حفاظت از محیط زیست و جلوگیری از تکرار چنین حوادثی انجام دهند تا دیگر شاهد این صحنه‌های دلخراش نباشیم.