گیل خبر/ سید محمد شفیعی؛تاکنون از توافق ایران و عربستان،تحلیل‌های گوناگونی ارائه شده است و مزایای مختلفی برای کشور در این رابطه بیان شده است. اما در بین این مزایا، عدم حمایت کشورهایی نظیر عربستان از ادعاهای امارات مبنی بر مالکیت جزایر سه‌گانه‌ایران، درخشان به نظر می‌رسد.

از زمان تاسیس امارات متحده‌عربی، این کشور با ایران بر سر مالکیت سه جزیره تنب‌بزرگ و تنب کوچک و بو‌موسی در حال منازعه است. در حالی که طبق اسناد تاریخی این جزایر همواره بخشی از خاک ایران بوده و هستند، امارات با ادعاهای گستاخانه‌اش سعی در زیر سوال بردن تمامیت ارضی ایران داشته و دارد، هر چند این منازعه نیز سوغات انگلستان در منطقه است.
بحث اصلی بر سر این است که این ادعا در چه زمان‌هایی مورد حمایت کشورهای عربی قرار می‌گیرد و چه زمانی مورد حمایت قرار نمی‌گیرد.
خود اعراب بهتر از هر کس دیگری بر مالکیت ایران بر این جزایر اشراف داشته و دارند اما در رقابت و بازی‌های منطقه‌ای، بر اساس منافعشان عمل می‌کنند و برای ایجاد فشار علیه ایران از ادعاهای امارات حمایت می‌کنند‌.
در کل در خاورمیانه زمانی که شرایط صلح میان ایران و عربستان شرایط صلح حاکم باشد، ادعاهای امارات مورد حمایت قرار نمی‌گیرد مانند ۲۰ سال پیش که نماینده عربستان موقع سخنرانی نماینده امارات در اتحادیه‌عرب حاضر به ماندن نشد و جلسه را ترک کرد و نماینده چندین کشور دیگر نیز با این حرکت از محل جلسه خارج شدند، یا بیانیه اخیر اتحادیه عرب که در آن بند مربوط به بحث امارات و جزایر ۳گانه حذف شد و اشاره‌ای به این موضوع نشد که میتوان گفت این مورد هم از دستاوردهای توافق مابین ایران و عربستان است. چرا که تا قبل از این توافق و قطع روابط ایران و عربستان به مدت ۸سال، این ادعاهای امارات مورد حمایت عربستان و سایر کشورهای‌عرب منطقه‌ که تاثیرپذیری ویژه‌ای از عربستان داشتند، قرار داشت.
از سوی دیگر ایران برای حفظ وضعیت فعلی و بهربرداری از آن، باید سیاست‌مناسبی را اتخاذ کند تا نهایت بهره را ببرد.
برنامه‌های منطقه‌ای و توسعه‌ای ایران همواره مورد ترس همسایگان قرار داشته و همین همواره عامل اتحاد علیه ایران بوده است.
ایران باید سعی کند تا با حل و فصل اختلاف با همسایگانش از راه منطقی و دیپلماتیک، ترس موجود از برنامه‌های منطقه‌ای و توسعه‌اش را ازبین ببرد، تا بتواند برای پیشبرد همین اهداف از ظرفیت همسایگان نیز استفاده کند و منابع آنها را برای توسعه خود بکار گیرد‌.
اینکار همچنین مانع از شکل‌گیری اتحاد همسایگان علیه کشور یا اتحاد با عامل خارجی و نفر سوم بر علیه ایران می‌شود.
در سوی دیگر، باید جنبه اقتصادی سیاست‌های منطقه‌ای را نیز علاوه بر جنبه‌های سیاسی و نظامی‌اش در نظر بگیرد. ایران با سیاست‌های منطقه‌ای خود به ویژه در عراق و سوریه توانسته به موفقیت‌های سیاسی و نظامی نیز دست یابد، حال با در نظ گرفتن ابعاد اقتصادی نیز می‌تواند شاهد بهبود شرایط اقتصادی‌خود و تاثیر آن بر زندگی‌مردم خویش نیز باشد.
این موارد در سایه حل و فصل اختلافات‌سیاسی ما با همسایگان رخ می‌دهد و باید نظیر توافقی که با عربستان داشتیم را با کشورهایی نظیر بحرین و امارات نیز داشته باشیم، کمااینکه خود این کشورها نیز استقبال خواهند کرد و با اتخاذی سیاستی درست و غیرتنش‌زا یکبار برای همیشه از مالکیت و حاکمیت خود بر جزایر ۳گانه دفاع کنیم.
در سایه حل اختلافات با کشورهای‌نفت‌خیز منطقه، می‌توان از حجم دلار بسیار زیاد این کشورها در جهات سرمایه‌گذاری در داخل ایران استفاده کرد.