۱۴۰۱/۰۴/۱۴ ۱۲:۴۳
سده‌ها پیش در ایران باستان، تیرگان (سیزدهم تیرماه) یکی از مهم‌ترین جشن‌های ایران باستان بوده که آئین‌های مخصوصی داشته و یکی از آن‌ها پاسداشت قلم بوده است. یکی از دلایلی که برای این جشن ذکر شده، این است که در این روز، هوشنگ، پادشاه پیشدادی ایران، نویسندگان و کاتبان را به رسمیت شناخت و آنان را گرامی داشت؛ در آن زمان مردم جشن گرفتند و آن جشن به یاد ارجمندی قلم بر جای ماند.
و اما امروز با قلم و ارجمندی قلم فرسنگ ها غریبه شدیم و دور، آنقدر که دنیای مجازی دیگر رمقی برای کتاب، مطبوعات و رسانه های معتبر نمانده و در همین جدال نفس‌گیر هم چالش هایی چون کمبود وگرانی کاغذ، هزینه های چاپ، صدور مجوز ها و بسیاری حواشی دیگر باز قلم ناتوان از این رقابت نابرابر و بدور از عدل این آشفته بازار است.
قلم و نوشتن درواقع جرات هویت بخشی به افکار و واژگان است.
روندی که می تواند در هر شرایطی دنبال شود و این یعنی منش بی نظیر قلم که هیچگاه با دنیای مجازی قابل قیاس نیست.
نوشتن، زایش وخلق تمدن ،فرهنگ است واین ارجمندی قلم را بیشتر به رخ می‌کشد که صاحب قلم باید به آن وفادار باشد.
نویسنده و صاحب قلم است که شرافت، ریشه و حقانیت را به قلم حکم میکند تا ماندگار شود.
یکی از مسالمت‌آمیزترین راه‌های اصلاح و تغییر جامعه، نوشتن است. نوشتن در نقد و کاستی‌های جامعه، تأثیر به سزایی در اصلاح هر جامعه ای دارد.
غم نان، کمبود و کاستی ها و همه ناهمواری ها نباید مانعی برای حقانیت قلم و نوشتن باشد. هرگاه جایگاه و شأن قلم در جای خود قرار گرفته در هر برهه ای زمان، در تمام عرصه ها تاثیر گذار و بسیار نقش آفرین بوده است و این خصلت بی نقص قلم است که همواره احترام و جایگاهی والا میطلبد تا معرفتش را جاری کند.
