گیل خبر/ در پی فراخوان پایگاه خبری تحلیلی گیل خبر به منظور طرح مباحث حرفه‌ای و بیان چالش‌ها و مشکلات حوزه فرهنگ و هنر و همچنین ایجاد گفتمان توسعه فرهنگی توسط متخصصین امر در استان گیلان، از این پس ذیل عنوان "دغدغه‌های فرهنگی" شاهد مقالات، نقطه نظرات، نقدها و یادداشت های هنرمندان و فعالان فرهنگی خواهیم بود.

در سی و هفتمین شماره از سلسله مطالب "دغدغه‌های فرهنگی" یادداشت افشین جعفری خواه مدرس بازیگر و کارگردان تئاتر را میخوانیم:

جشنواره فیلم کن امسال دلیلی شد که عده ای سازمان یافته موجی درست کنند و رسانه های زرد هم بر آن دامن زدند.چگونه می شود فیلم هایی را ندید اما آن را تخطئه کرد ؟! این کار از اخلاق حرفه ای به دور است بماند وجدان و ایمان .قبلا مسعود فراستی ادعا کرده بود که من فیلم را ندیده نقد میکنم , گویا در حال تکثیر شدن است. با دیدن رویداد جشنواره و فرش قرمز نمی شود نسخه پیچید , اینکه هیجان تا آنجا بالا برود که وزیر ارشاد بیاید مصاحبه کند نشان از موفقیت طراحان موجی دارد که ساخته شد و حالا فروکش کرد.اگر بگذارند این گرد وغبارهم فرومی نشیند تا بتوان با خرد , منطق و نقد علمی به اصل داستان پرداخت.

به باور من جامعه ی ایران به شدت دو قطبی شده و این محصول سیاست های آموزشی و تربیتی و.... اشتباه بلند مدت است , دعوای حیدری- نعمتی, آبی- قرمز , خودی – غیر خودی و .... از این دست , شاید برای هیجان بخشیدن در داخل محفلی و یا ورزشگاه ها مفید باشد اما در رویدادهای بین المللی بسیار مضر است و ملت ها را کوچک نشان می دهد.قطبی که موج را درست کرد چنان می کوبید که گویا در میدان جنگ دارد با دشمن می جنگد! فراموش نکنیم که پشت مرزها چه اتفاقاتی دارد می افتد, در همین چند روز که ما همه سرگرم بودیم چه رفت و آمدهایی شد و چه خواب های بدی برای ایران دارند می بینند.برای ضربه به یک ملت ابتدا باید آنها از هم جدا کنی و سپس به حساب شان برسی. آیا ما این نکته را درک کردیم , به قول امید معلم که مصاحبه ای کاملا عقلانی و به دور از هیجان انجام داد و اتفاقا هر دو فیلم را هم دیده بود, که سینما نمادی از تمدن است! به باور من سینما رشد ارگانیک یک جامعه را نشان می دهد, سینما مثل فوتبال نیست که با مربی خارجی و تمرینات سنگین حرفه ای مانند کشورهای منطقه خلیج فارس بتوانی فوتبال بسازی , سینما امروز یکی از روش های بیانی تفکریک ملت است, سینما ویترین یک جامعه است , و آیا همه کشورهای در حد ایران چه در منطقه و چه در جهان توانایی داشتن سینما را دارند؟ نکته دیگری که برخی از آن غافل شدند این است , ما چهل سال است که تحریم هستیم و اتفاقا در این سالهای اخیر شدید ترین تحریم ها را داریم تا جایی که فرستاده سازمان ملل برای حقوق بشر ایران هم صدایش در آمد اما ما هنوز سینما داریم , و ما نسل جدیدی در بازیگری سینما داریم که فهم درستی از بازیگری و واقعیت نمایی نقش و زندگی بخشی به داستان دارند.نسلی از بازیگران که اتفاقا اصلا در پی آن نیستند که با بزک و دوزک وبوتاکس و چشم و ابروی پلاستیکی در مقابل دوربین جولان بدهند و خود را نمایش بدهند,بین نمایش دادن( show) و بازی کردن( act) و اجرا (performance) تفاوت های زیادی وجود دارد و همین ها هم هست که مرز هنر و سرگرمی و صنعت و تجارت را مشخص می کند اینها بازیگر هستند و به معنای دقیق کلمه ( act) می کنند.سعید پورصمیمی که هیچ ادعایی ندارد یکی از بهترین بازیگران شیوه گرا( Method acting) ایران است و رسیدن به این جایگاه یعنی زنده بودن یک جریان قوی مدنی در بازه زمانی هفتاد تا هشتاد سال .اتفاقا سینمای ایران بعد از انقلاب به بلاغت رسید چون سعی شد از سرگرمی صرف و بزن و بکوب و برقص به سمت نوعی مفهوم نگاری برود و رفت و امروز هم هویت دارد. این سرمایه به سادگی و ارزان به دست نیامده که بشود به چشم برهم زدنی آن را نابود کرد.ایران یک کشور یکپارچه است با باورهای متفاوت و اقوام گوناگون و هزاران سال است که این ملت یکپارچه دارند در کنار هم زندگی می کنند. واین تاریخ و تمدن ماست که امروز سینما نماد تمدن از درون آن متولد شده, سینمایی که با کمترین امکانات و کمترین بودجه و رفاه برای دست اندرکارانش هنوز زنده است و دارد نفس می کشد.اگر " برادران لیلا" انتقادی دارد و حتی سازندگانش انتقادی می کنند در برابر خبرنگاران این نشانی از رواداری و آزادی بیان باید شمرده شود و اتفاقا یک جامعه زنده و قوی و پویا با نقد رشد می کند.این فیلم چهره ای دیگر از ایران به جهانیان نشان داد که حسادت خیلی از سیاست مدارهای کشورهای منطقه را برانگیخت همان هایی که چشم دیدن ما را ندارند پس مراقب باشیم دشمنان خودمان را خوشحال نکنیم و اینکه یکی از داوران جشنواره, فیلم ساز جوانی مثل اصغر فرهادی باشد اتفاق کوچکی نیست که بخواهیم هیاهوی بسیار برای هیچ راه بیاندازیم.