۱۴۰۱/۰۱/۳۰ ۰۸:۲۰
آنچه امروزه در کلان مدیریت کشور در سطوح مختلف مدیریتی (خصوصا مناصب دولتی)ملاحظه می شود، عمدتا پرداختن به تئوری های صفاتی و رفتاری افراد منصوب است، تا پرداختن مدبرانه به توان عملیاتی و عملگرایی تاثیرگذار، اثربخش و نتیجه گرابودن آنان در موقعیت های مدیریتی، برای حل مشکلات و رفع نابه سامانی ها در حوزه های گوناگون نیازمندی های مردم، که البته از جنبه های مختلف نقل عمومی محافل و مجالس است. اساسا بسیار بدیهی است که بیان و خودنمایی عنوان داران در حوزه تئوری های مدیریتی توسط زمامداران جایگاه ها، موضوع اول مدیریت نیست. بلکه در شرایط حاضر آنچه اهمیت دارد مد نظر قراردادن توانایی ها و عوامل موثر در موفق بودن و جلب نظر و رضایت مردم در موقعیت های مدیریتی است که می تواند مسائل مبتلابه در عرصه خواسته های مردمی را تحت تاثیر مثبت خود قرار دهد و مشکلی را از پیش پای مردم بردارد و گشایشی در زندگی آنان ایجاد نماید، و آنگاه بشود موضوع اول مدیریت.
اصولا در شرایط بغرنج تحریمی و بعضا کمبود منابع گشایشگر فعلی، پیش بینی موفقیت مدیران ، پیچیده تر از آن است که فقط با استماع چند نطق و سخنرانی به اصطلاح انقلابی و تند امید بخش، ترقی خواه و یا در بعضی موارد تنزل بخش، که پیرامون مشکلات مردم صورت می گیرد، قابل قضاوت یا پیش داوری باشد. هرچند که همین بیان تئوریک برنامه ها و راه کارها برای رفع زمینه های نارضایتی در میان مردم، می تواند در تمیز دادن مدیران اثربخش از مدیران غیر اثربخش، مفید و راهگشا باشد، اما حتما نمی تواند تضمینی کافی برای موفق بودن مدیران مسئول، در آن جایگاه و نقشی که مسئولیت آن را بر عهده گرفته اند، قلمداد شود. زیرا مخاطبان، یعنی مردم، عملا آنچه را که در شوون عدیده زندگی خود به واقع لمس می کنند و بر سر سفره های خود آثار تعیین کننده آن را می بینند ، دارای اهمیت و ارزشمندی می دانند و بعد هم آن نشانه ها را عوامل رضایت مندی خود برمی شمارند، نه آن چیزی را که فقط شعار مانند است و صرفا به وعده گرایی شباهت دارد و برآیندی نتیجه بخش در افزایش نرخ رفاه و توانا سازی آنان در تامین معاش و حداقل های روز مره زندگی عادی اشان را ندارد و چه بسا توانمندی حداقلی آنان را، روز به روز نازلتر هم می کند.
در واقع باید گفت عرصه مدیریت ارشد کشور، امروزه نیازمند مدیران قهرمان نیست، بلکه بیش از هر چیزی، به قهرمانان مدیر احتیاج دارد. کسانی که برای تلاش و زحمات بدنه سازمانی خود، یعنی نیروهای انسانی ( کارگر و کارمند و سرپرست و مدیران سطوح مختلف سازمانی) احترام و ارزش قائلند، نظرات کارشناسان را بر می تابند و خود را بی نیاز از مشاوره های متعهدانه، تخصصی و دلسوزانه صاحب نظران نمی دانند. کسانی که به خود قهرمانی نمی اندیشند و خادمانه خود را خدمتگزار مردم می دانند و برای صاحب نظران که شاید با او و نظراتش تفاوت فراوانی هم داشته باشند، اما در دایره مدیریت کریمانه او می توانند به صورتی سازنده، با توانمندی های خادمانه، جایگاهی شایسته و نقش آفرین را به خود اختصاص دهند، و آنگاه همه باهم و در کنار یکدیگر، مجموعه ای از قهرمانان را در راستای انجام وظایفی که نتیجه اش سعادت ، آرامش، رضایت مندی و خرسندی مردم است را تشکیل دهند. آنچنانکه پیام آور گرامی اسلام (ص) را در میان جمع، اگر کسی از بیرون وارد می شد نمی توانست به شناسد.
در هر صورت نباید از نظر دور داشت که قرار گرفتن یک فرد با هر نوع از توانایی هایی که دارد، در یک جایگاه مدیریتی حساس، معنایش الزاما اثر بخش بودن اورا در آن موقعیت گواهی نمی کند. زیرا موقعیتی که یک فرد منتخب در آن قرار می گیرد یک مسئله است و متمایز کردن آن موقعیت، با عملگرا بودن و نتیجه بخش شدن مدیر مربوطه، مسئله ای دیگر است.
علی ایحال برای مدیران، مدیریت و اثر بخش بودن آنان در جایگاه هایی که سکان هدایتش در هر صورت فعلا بدست آن هاست، اما نارضایتی هایی در مورد آنان در میان مردم و برخی از مسئولان وجود دارد و در اطراف و اکناف و گاها در برخی ازرسانه ها نیزمطرح می شود و بعضا نیز از جابجایی ها در مورد آنان سخن می رود، باید گفت، پاسخ به یک سوال کلیدی، از طرف مدیران ارشد حاکمیتی، اساسا می تواند بهره وری در کلیت مدیریت مدیران را صد چندان کند.
و اما سوال این است که:
با توجه به شرایط بسیار خاصی که بنا بر دلایل مختلف، در حال حاضر در آن قرار داریم، برای دور شدن از تئوری پردازی، اثر بخش شدن مدیریت، عملگرا بودن مدیر، کاهش مشکلات،افزایش امید و رضایت در میان مردم ، آیا باید بینش ها و رویکردها را در موقعیت ها، و روش ها وعملکردها را در منش ها، تغییر داد و ریل های موجود را از زیر بنا و اصولی تعریفی از نو و تازه کرد، یا اینکه مدیران و افراد منتخب و منتصب را از جایگاه ها و مناصبی که، مدت زیادی نیست که خودمان آن ها را در آن موقعیت ها گمارده ایم، را جابجاکرده و تغییر داد؟ همچنان که در گذشته هم در بر همین پاشنه چرخیده و آن افراد هم، حالا نامشان شده است: بانیان وضع موجود!
