گیل خبر/ سرویس شهری: همزمان با آغاز تبلیغات کاندیداهای شورای شهر رشت، مهیار سماکچی فعال اقتصادی و اجتماعی و کاندیدای این دوره انتخابات، در گفتگو با گیل خبر به سوالات این پایگاه خبری پاسخ داد.

هفت نسل ما در رشت زندگی کردند و به این اصالت افتخار می کنم 

مهیار سماکچی هستم. متولد 1353 در شهر زیبای رشت که اصالت خانوادگی ما سال هاست در این شهر شکل گرفته است.

فعالیت اقتصادی خانواده ما در بازار رشت از قرون گذشته شروع شده است. پدربزرگ من خواربارفروش این شهر بود. پدر ایشان هم از بزرگترین ماهی فروشان رشت در میدان بزرگ بود. اجداد قبل از آن ها هم در این شهر قنادی داشتند. اجداد مادری من هم سال ها سابقه کار در بازار دارند. در واقع هفت نسل ما در این شهر زندگی کردند و به عنوان معتمدان شهر شناخته می شدند و من به این اصالت خودم افتخار می کنم که شاید در میان کاندیداهای این دوره انتخابات کمی متمایز باشد.

من از سال 68 فعالیت اقتصادی خودم را در بازار شروع کردم و تحصیلات من کارشناسی ارشد در رشته مدیریت بازرگانی است.چهار سال به عنوان رئیس اتحادیه ی خواربار و سقط فروشان رشت فعالیت کردم که بزرگترین اتحادیه صنفی استان گیلان است.

البته من را تنها به عنوان یک فعال اقتصادی نمی شناسند. در سال های اخیر فعالیت های گسترده ای در امور خیریه داشتم و همچنین تلاش کردم به عزیزانی که درگیر معضلات اجتماعی هستند کمک کنم. من سه سال بازرس انجمن حمایت از زندانیان رشت و پنج سال هم عضو هیات رئیسه کونگ فوی استان بودم و 15 سال در فعالیت های امور خیریه حضور فعالی دارم.

دغدغه شهروندان رشت به داشتن سطح زباله رسیده است

من دوست ندارم ناامیدی در سطح شهر رشت وجود داشته باشد. من همیشه به آینده امیدوارم. البته منظورم امیدهای واهی نیست. متاسفانه ما در رشت در خواب و خیال شهر اولین ها گیر کرده ایم. ما در سال 1300 شهر اولین ها بودیم، ولی بعد از صد سال ما جزء شهرهای آخرین هستیم. سال 56 ششمین شهر توسعه یافته محسوب می شدیم که امروز در رده 27 قرار گرفته است. وضعیت خوبی برای شهروندان ما نیست. این به عدم هماهنگی بین اعضای شورا، مدیران شهری و مدیران استانی است که این اتفاقات را رقم زده است.
شهر ما از حداقل ها محروم مانده است. بیشترین مطالبه شهروندان ما درباره آسفالت است. در حالی که حالا دیگر آسفالت یک امری است که شهرداری وظیفه دارد اجرا کند. سرانه فضای سبز ما بسیار وحشتناک است و ما از حداقل ها برخوردار نیستیم. پارک هایی که باید در حاشیه شهر ساخته شود را می بینیم که کاری انجام نگرفته است.

مشکلات ما به داشتن سطل زباله رسیده است. ما چه کردیم با این شهر که دغدغه مردم به این سطح نزول کند؟ این عدم کفایت مدیران ما است که ما را به اینجا رسانده است.

شهر ما به شهر کوچه های بی درخت تبدیل شده است. مگر می شود درب خانه را باز کنیم خیابان را ببینیم و پیاده رو نداشته باشد. پس شهرسازی ما کجا رفته است؟ درختان شهر کجا رفته است. شهرهای توسعه یافته را ببینید تا به حال خودمان تاسف بخوریم. در شهر هزاران سرعت گیر داریم، چون نظارت و برنامه ریزی صحیحی نداریم.

مگر می شود با کوچکترین اختلافی دست و پای شهردار و مدیریت شهری را ببندیم

شهر ما با عدم ثبات مدیریتی مواجه شده است. طی دوازده سال بیست شهردار تغییر داده ایم. ما باید دنبال یکی از بچه های خودمان و کسانی که آگاهی دارند و مدیریت را به خوبی بلد هستند به عنوان شهردار انتخاب کنیم و روی انتخابمان بمانیم. مگر می شود با کوچکترین اختلافی دست و پای شهردار و مدیریت شهری را ببندیم. وظیفه شورای شهر نظارت بر کار شهرداری است نه این که نماینده شورای شهر ما نماینده شهرداری شود. ما وقتی شهرداری را انتخاب می کنیم باید چهار سال پای انتخاب خودمان بایستیم. همه ما نقصان داریم، ولی کار شورا این است که کمک کند. اگر در انتخاب شهردار دقت عمل داشته باشیم و یک مدیر بومی انتخاب کنیم، می توانیم به امر توسعه شهر کمک کنیم.وظیفه اعضای شورا این است که به شهردار کمک کند نه این که فقط دنبال امتیاز های شخصی خودش بگردند.

کمی وجدان هم در نظر بگیریم

باید بیلان کاری شورا شفاف باشد و جزئیات جلسات شورا در اختیار شهروندان قرار بگیرند تا مردم آگاهی کامل داشته باشند. مردم باید متوجه این امر باشند که شورای شهر چه عملکردی داشته و چگونه کار کرده است. نمی شود سه ماه مانده به انتخابات در محلات بگردیم و رای جمع کنیم. سه ماه آخر چقدر برنامه های پوپولیستی می خواهیم اجرا کنیم؟ کمی هم به فکر شهر باشیم. پول خوب است، مال خوب است، ولی کمی وجدان هم در نظر بگیریم. محلات ما زیر فشار در حال له شدن است و حداقل ها را مطالبه می کنند. این مردم چه گناهی کرده اند.

قول می دهم ماهی دوبار به محلات سر بزنم

چگونه می شود در محلات شهر شورایاری وجود نداشته باشد. وظیفه شورا این است که شورایاری ها را تقویت کند. در طول چهار سال باید در محلات مختلف حضور داشته باشد.

من به نوبه خودم به همشهریان این قول را می دهم که در هر محلی افرادی را به عنوان شورایار انتخاب کنم و همیشه در ارتباط باشم. همچنین قول می دهم که حداقل ماهی دوبار به محلات سر بزنم و با مشکلات آشنا باشم. شاید حتی بیان این مشکلات بتواند التیام ببخشد. من این قول را می دهم که هم صدای رسای شهروندان و هم گوش شنوای آن ها خواهم بود.

شهر ما نیاز به این ندارد که کسی پشت میز بنشیند

امروز شهر ما نیاز به این ندارد که کسی پشت میز بنشیند. ما به کار جهادی نیاز داریم. عضو شورا باید در محلات حضور داشته باشد و مشکلات را ببیند و لمس کند. وگرنه نمی توانند درک کنند. من اگر توان انجام کاری را نداشته باشم به صورت شفاف اعلام می کنم. من بچه این شهر هستم، خاک این شهر را خورده ام و استخوان هایم در این شهر دفن خواهد شد. کسانی که من را می شناسند خوب می دانند که اهل شعار نیستم. نه برای من میز دلبستگی دارد و نه مال دنیا! من دوست دارم در کنار مردم باشم. این مردم نیاز به کسانی دارند که همراهشان باشد. مردم نمی خواهند که از بالا به پائین دیده شوند. این کار درستی نیست. مردم باید احساس کنند یک نفر از دل خودشان در کنار آن ها است.

اعضای شورا باید به عنوان نماینده مردم از حقوق شهروندان دفاع کنند نه خلاف سازی!

تمام امید شهرداری شده کمیسیون ماده 100 و خلاف سازی! مگر می شود با چنین روندی به آینده شهر اطمینان داشت. یکی از پل های بزرگ رشت بایستید. شهر پستی بلند ما را می بینید. یک ساختمان سه طبقه، یک ساختمان شش طبقه، خب زیبایی شهر کجا رفت. وقتی برای قراردادهای کمیسیون ماده صد شفاف سازی نمی کنیم ، مشخص است که هر روز بر تخلفات ساختمانی افزوده می شود و جذابیت و بصری شهری نادیده گرفته می شود. اعضای شورا باید به عنوان نماینده مردم از حقوق شهروندان دفاع کنند نه خلاف سازی! هرچه سریعتر باید در این زمینه شفاف سازی صورت بگیرد و با اصلاح قوانین اجازه ندهیم که به همین راحتی در شهر خلاف سازی به یک امر رایج تبدیل شود. نماینده ای هم که از شورا در کمیسیون ماده صد حضور دارد باید آگاه به مسائل باشد، نه این که اصلا نداند هویت شهری و ساختمان سازی چه چیزی است که طی سال های اخیر برخی همین گونه بودند.

نماینده بازار در مدیریت شهری خواهم بود

من به عنوان یک فعال صنفی طی سال های اخیر گفتگوهای زیادی با برخی مسئولین داشتم تا مشکلات این قشر مورد پیگیری جدی قرار بگیرد. در جاهایی نیز توفیقاتی حاصل شده است. فکر می کنم حضور یک فرد از بدنه اصناف در نهاد شهری چون شورا لازم است. من به بازاریان عزیز قول می دهم که پیگیر مسائل آن ها به خصوص مباحث عمومی باشم و از حق آن ها دفاع کنم.

بسیار بد است که ما هنوز سعی داریم با قضیه دستفروشی به صورت قوه قهریه برخورد کنیم. بازارچه هایی تعبیه کنیم که هیچ رفت و امدی در آن نباشد و موجب خسارت هم برای شهرداری شود و هم دستفروشان! این نشان می دهد که ما اقتصاد بازار را در مدیریت شهری خوب متوجه نشدیم. همان طور که نباید همه دست فروشان در هرجایی که دلشان بخواهد حضور داشته باشند، ساماندهی دست فروشان هم بدین معنا نیست که هرجا خودمان بخواهیم آن ها را ببریم. بازار رشت فرسوده و کهنه شده است. با یک حریق کوچک شاهد آتش گرفتن بخش قابل توجهی از بازار هستیم و این نشان می دهد که کاری برای ارتقای زیرساخت ها نکرده ایم.

دوست دارم همه رویاهای خوب دنیا برای شهر من ایجاد شود

من باز هم می گویم، اهل شعار دادن نیستم. ولی دوست دارم همه رویاهای خوب دنیا برای شهر من ایجاد شود. مردم ممکن است به خاطر دلسردی از مسئولین نخواهند پای صندوق های رای حاضر شوند، ولی باید بدانیم که عدم حضورمان ممکن است خطرات بیشتری داشته باشد و توسعه شهر همچنان دچار آسیب شود. من این قول را می دهم که طی چهار سال آینده تحول خوبی در سطح مدیریتی شهر اجرا می شود و پیگیر منافع عمومی شهروندان خواهم بود.