گیل خبر/ مصطفی بلورچی

دست فروشی از دیرباز پیوند ناگسستنی با بازار رشت دارد و برای بسیاری از مردم وجود بازار بدون حضور دست فروشان قابل باور نیست. هرچند دستفروشی به عنوان یک شغل رسمی شناخته نمی شود و نهادهای دولتی و شهری به دلیل مساله مالکیت معابر و همچنین عدم دریافت مالیات روی چندان خوشی با آن ها ندارند. با این حال مشخص است که طرح مناسبی نیز برای ساماندهی آن ها صورت نگرفته است. وضعیت نه چندان مساعد دست فروشی نیز موجب شده که شاهد رشد بی رویه این موضوع شویم که البته هم فرصت و هم چالش هایی را ایجاد کرده است.

با همه این چالش ها همچنان استقبال مردم از دست فروشان ادامه دارد. در این رابطه استقبال از واحدهای صنفی که در خیابان به تهیه غذا می پردازند به نوعی مورد شگفتی واقع شده است و البته هرچه زمان می گذرد در حال تبدیل شدن به یک جاذبه جذاب گردشگری است که حتی شهرداری و اداره بهداشت شهرستان هم سعی کرده اند با تایید چنین شغلی وعده ساماندهی آن را سر دهند. در این رابطه باید نکاتی را متذکر شد و مورد پیگیری قرار داد.
یکی از مباحثی که شاید بتوان در ساماندهی گاری های کبابی و یا مشاغل غذای خانگی کمک کند تلاش برای سازو کار دقیق و قانونی و ایجاد مجوز است. حل مساله بیمه تامین اجتماعی دست فروشان یکی از مباحثی است که در ساماندهی آن ها نقش بسیار پررنگی ایفاء می کند. اگر نهادهای شهری و اجرایی بتوانند شرایطی را فراهم کنند که دست فروشان حداقل با پرداخت نیم بهاء بیمه خود را دریافت کنند امری است که می تواند آن ها را بیش از گذشته ضابطه مند کند. تلاش برای پلاک دار کردن گاری های کبابی و کسب مجوز هم توجه بیشتر به آن ها را نشان می دهد که البته این امر نیازمند لزوم قبول چنین شغلی و همچنین تشکیل اتحادیه ای مرتبط با دستفروشان است که آن را به صورت یک شغل رسمی تعریف کند.

دست فروشان ما باید بتوانند فرصتی برای خودشان ایجاد کنند که از طریق شغل خود اعتبار و هویت شهری را افزایش بخشند. مشخص است دوره استفاده از قوه قهریه و تهدید آن ها گذشته است و باید آن ها به عنوان بستری از هویت جذاب شهری محسوب شوند.