گیل خبر/ عبدالرضا رفیعی پور چیرانی 

بسیاری معتقدند مشکل شهرداری رشت این است که خود را به مجموعه بزرگ تبدیل کرده که خدمت رسانی در آن ظهور و بروزی ندارد و به خوبی دیده نمی شود. بسیاری عمده مشکل را شورا می دانند و معتقدند دعواها و اختلافات شهری موجبات ضعف مدیریت شهری شده است.

این حرف تا جایی که ساختار مشارکت مردمی را زیر سوال نبرد می تواند درست باشد. ولی نباید از این مساله گذشت که دیگر نمی توان شهر را از طریق نهادهای بالادست و بدون حضور مردمش بازسازی کرد.

هرچه جلوتر می رویم قدرت و نقش شوراها کاسته می شود. خود شوراها هم از مردم در ساختار مناسباتی شهر استفاده نمی کنند. این نحوه کار موجب می شود که همچنان ساختار مدیریت شهری عقب افتاده و قدیمی اداره شود.

در تمام کشورهای پیشرفته شوراها به عنوان رکنی از توسعه و دموکراسی حضور دارند و حتی در بعضی کشورها همچنان شهردار با رای اعضای شورا تعیین می شود. پس مشخص است که در شکل گیری قانون شوراها، نوعی نگاه به کشورهای دیگر در تنظیم قوانین نقش داشته است.

هرچند مباحث قانون شوراها در قانون اساسی کشور ایران کلی به نظر می رسد. با این همه نگاه به شوراها در ساختار مدیریتی کشور نوعی نگاه بالا به پائین و بی هدف است. این در حالی است که اعضای شورا حق دارند در حدود اختیارات خود برای برای‏ پیشبرد سریع برنامه‏ های‏ اجتماعی‏، اقتصادی‏، عمرانی‏،بهداشتی‏، فرهنگی‏، آموزشی‏ و سایر امور رفاهی‏ اقدام کنند.

چنین امری بدون تشکیل اتاق های ایده و فکر با حضور نخبگان شهری و استفاده عملی و غیرنمادین از آن ها امکان پذیر نیست. هرچقدر اعضای شورا مردم را در تصمیم گیری های شهری دخالت بیشتری دهند، راه برای نفوذ و قدرت آن ها در تصمیم گیری های مدیریتی افزوده می شود. اگر چنین نباشد شوراها در آینده همین راهی را ادامه می دهند که دیر زمانی دیگر شاید حتی نام آن ها هم وجود نداشته باشد.