اصلی ترین هدفی که ضرورت بنا نهادن شوراها بر آن استوار بوده و هست، بستر سازی برای مشارکت مردمی در اتفاقات پیرامون هر جامعه ای است.

شور و مشورت یکی از مهمترین سفارشات دینی و اصول مدنی ما می باشد.

در اسلام شورا و مشاوره زمانی موضوعیت می‏یابد که حکم و قانونی وجود نداشته باشد. وقتی حکم خدا و قوانین و مقررات اسلام یا فرمان صریح پیامبر و معصومان وجود دارد، نمی‏توان مشاوره کرد و آن احکام و قوانین باید بدون هیچ‏گونه تردید و تأملی اجرا شود. قرآن در این زمینه می‏فرماید: «هیچ مرد و زن با ایمانی را در کاری که خدا و رسول حکم کنند، اراده و اختیاری نیست (که رأی خلافی اظهار کنند) و هر کس نافرمانی خدا و رسول کند، دانسته، به گمراهیِ سختی افتاده است».
 
با تکیه بر سفارشات دینی و قانون اساسی، هر فردی در جامعه حق دارد در سرنوشت اجتماعی خود شرکت داشته باشد و بر این اساس افرادی متخصص و اصلح در امور شهری را به عنوان نماینده خود در شورا انتخاب کند تا خالصانه و متعهدانه به همراه پاکدستی و بدون در نظر گرفتن منافع شخصی، جانب منفعت اجتماعی را بگیرد و در جهت توسعه پیرامونی قدم بردارد.

از این رو اقشار جامعه با حضور در پای صندوق های رای در سرنوشت اجتماعی خود نقش فعال و پویا خواهند داشت و مسئولیت اجتماعی خود را در جامعه ی مردم سالار دینی بر عهده گرفته و با انتخابی از روی آگاهی، به رکن اساسی توسعه اجتماعی می پردازند.

حاضرین در شورا، وام‌داران اعتماد مردمی هستند و در برابر  این اعتماد اجتماعی مسئول هستند و‌ همانطور که قانون، شورا نشینان را موظف به رصد و بررسی عملکرد شهردار و شهرداری نموده است آنها نیز باید در پیشگاه خداوند، مردم، قانون و وجدان خود پاسخگو باشند.

بدین ترتیب با اطلاع از مسئولیت اجتماعی و قانونی خود، تمام تلاش خود را در برابر پیشبرد اهداف متعالی جامعه محوری و دوری از شخصی نگری، بکار می گیرند و در این زمان است که ما جامعه را رو به جلو و در مسیر توسعه می بینیم.

بلوغ جمعی حاصل نمی شود مگر با تعامل و تبادل نظر و همچنین ظرفیت‌مندی در انتقاد پذیری و پذیرش نظرات حتی مخالف اما به صلاح جمعی، بدور از حاشیه سازی و فقط و فقط در نظر گرفتن منافع عمومی