گیل خبر/   آسایشگاه سالمندان و معلولین  رشت ، خانه یاس و ناامیدی نیست. در آن شادی جریان است و انسان های مهربان و از خود گذشته به وفور یافت می شود. ولی مگر می شود هزاران انسان کم توان را در خود جای دهی و آن ها دلتنگی نکنند. مگر می شود آدمی یاد خانه و خانواده خود نیفتند و دوست نداشته باشد که به مامن اصلی خود برگردد. گناه اکثر آن ها این است که زندگی سخت تر از آن است که بچه هایشان بتوانند آن ها را نزد خود نگه دارند. 
گزارش ویدئویی زیر قضاوتی در مورد رفتار صورت گرفته با مادران آسایشگاه نیست، تنها بیان دلتنگی های زنانی است که هنوز فرزندان خود را دوست دارند و این را به زبان ها و آواهای مختلف بر زبان می آورند.

گزارش  کوتاه « نمی دانم کجایی» از دیواری صحبت می کند که ساکنانش در آن  محصور شده اند. اینجا هنوز امید جاریست، حتی وقتی موهای زنانش به سپیدی می رود و بسیاری تا آخر عمر از آن خارج نمی شوند و کسی یادشان نمی کند. روایتی است از خستگی، دلخوری و دلتنگی! 

ضمن تبریک روز مادر و زن به تمام بانوان از جمله زنان آسایشگاه سالمندان رشت و تقدیر و تشکر از مدیریت، پرسنل و خیرین این آسایشگاه شما را به تماشای این درددل ها فرا می خوانیم. 

گزارش و تدوین: کمیل فتاحی