گیل خبر/ سامان بدر:  اسماعیل حاجی پور رئیس سابق شورای شهر رشت بعد از پایان دوره ریاست خود نشست خبری دیگر با خبرنگاران برگزار کرد تا به قول خود از آن ها «حلالیت» بطلبد. ایشان یک سال پیش تعداد بیشتری از همین خبرنگاران را جمع کرده بود و قول داده بود در پایان ریاست یک ساله خود بیست کار بزرگ را انجام می دهد. او قول داده بود همیشه خبرنگاران را دور خود جمع کند. در آن نشست وقتی خبرنگاران خواستند سوالات خود را بپرسند اعلام کرد که اجازه دهید کارهای بزرگش را شروع کند تا در فرصتی بهتر به آن ها گزارش ارائه دهد. در طی این یک سال نه تنها نشستی برگزار نشد بلکه بحث شکایت از خبرنگاران نیز توسط ایشان مطرح شد. 

آقای حاجی پور در یک سال گذشته تیم خود داماش را به یک دسته بالاتر برد و این تیم در دسته یک ماندگار شد، اما با مدیریت ایشان و دیگر اعضای شورا و شهرداری، شهر ما رشت چند پله نیز سقوط کرد. همه آن چه آقای حاجی پور به عنوان بیست کار بزرگ اعلام کرده اند یا اجرایی و آغاز نشده اند یا نیمه کار مانده اند و یا در قالب تفاهم نامه ای هستند که زمان آغاز آن نامشخص است. واقعیت این است که بعد از سه سال پروژه 50 میلیونی هم در شهر رشت آغاز نشده است.

رئیس سابق شورا شخصیت شناخته شده و قابل احترامی است. عمر خود را در این شهر گذرانده و تجربیات فراوانی دارد. گاهی به مانند بازی سال قبل جام حذفی خودش را نشان داده است. ولی مشکل بزرگ ایشان این است که امروزش با دیروزش متفاوت است. روزی از شهردار تعریف می کند و چند روز دیگر در مخالفت با او صحبت می کند و یا رای می دهد. همان طور که در مورد ثابت قدم نیز چنین بود و بعد از دو سال حمایت کامل به محض پایان انتخابات رای بر برکناری وی داد. می گوید دوست دارد مدیران رشت متعلق به همین شهر باشند ولی پیگیر انتخاب مدیر غیربومی است. می گوید داماش را تنها نمی گذارد و کت و شلوار هاکوپیان خود را می فروشد و در وسط فصل تیم را تنها می گذارد. مالک داماش هست ولی می گوید نیستم! در جایی می گوید هیچکس به داماش کمک نمی کند، اما از کمکهای شهرداری و دکتر نوبخت به آن حرفی نمی زند. از شورای آرام رشت صحبت می کند و بعد با عضو شورا سر «تو و شما» به درگیری لفظی می پردازد. می گوید شهردار در انتخاب مدیرانش استقلال دارد، اما به بهانه این که اعضای شورا بهترین مشاور شهردار هستند در پی عزل و نصب مدیران شهرداری است.

نگارنده به آقای حاجی پور علاقه و ارادت واقعی دارد. چون به هر صورت شخصیتها را نمی توان همیشه مثبت یا منفی دید و ایشان نیز خصائل مثبتی دارند که باید به آن توجه کرد. ولی روی حرفهای ایشان نمی توان چندان حساب باز کرد. پیرمرد به آخر خط خود در شورا رسیده است. این وعده های بی سرانجام، این پارادوکسهای همیشگی، این زیگزاگهای مداوم ما را بیاد عنوان فیلم برادران کوئن می اندازد که «جایی برای پیرمردها نیست»...