گیل خبر/ محمد بی ریا*

*روان درمانگر

همانطور که لکان می‌گوید "من دیگریست" من ما برآمده و متاثر از دیگریست، با این حال "من" با "دیگری" در نمی‌آمیزد.
هرچند تمنای درآمیختن با دیگری را دارد ولی همواره منفرد و تنهاست.زمانی که واکنش فرد به تنهایی که ادراک می‌کند ترس باشد، ترس ناشی از احساس تنها بودن فرد را به سوی رابطه می‌کشاند.صد افسوس که رابطه هم نمی‌‌تواند از تنهایی فرد عبور کند.
کلمات و جملات و نگاه های محبت آمیز دیگری گرچه لذت بخش هستند اما توان عبور از سد احساس تنهایی را ندارند و صرفا لذت و خاطره‌ای برای نشخوار های آینده آدمی آن هم در تنهایی را فراهم می‌کنند.
نوازش و بوسه با یک دنیا اغراق و فانتزی در نهایت عصب ها را فعال میکنند و هورمون های "لذت" برایمان احساسهای عاشقانه تحفه می‌آورند،
البته تا زمانی که هورمونها در خون وجود دارند!
اما باز هم نمی‌توان با دیگری درآمیخت.
شاید گرفتن دست دیگری لمس پوست تجربه‌ای وهم آلود و لذت بخش از اتصال به دیگری را برای لحظاتی ایجاد کند، اما خیلی زود این را درک  خواهید کرد  که در حال توهم این وصل شدگی هستید.

آدمی در ذات خود تنهاست و با دیگری در نمی‌آمیزد.شاید گزافه نباشد که بگویم که در هم‌آغوشی هم آدمی با دیگری در نمی‌آمیزد.آدمی در عریان ترین حالت ظاهری هم فرسنگ ها دورتر از شریک جنسی‌‌اش است و با فانتزی‌خود در می آمیزد.
و صد البته با پیچ و تاب‌های مصنوعی بدن و دیالوگهایی پر از دروغ و خود فریبی در نهایت تئاتری باور پذیر را برای شریک جنسی اجرا می‌کند. اما در آگاهی خود می‌داند تنهاست و با دیگری در نیامیخته است.
شاید و تنها شاید در آغوش گرفته شدنی تنگ و از سر محبت بتواند تجربه‌ای از در آمیختن با دیگری را برای آدمی تداعی کند آن هم برای لحظاتی بسیار کوتاه و چند ثانیه‌ای.
چرا که بسیار زود بدنها یکدیگر را پس می‌زنند و تو آگاه می‌شوی که جدا شده‌ای و چند ثانیه‌ات تمام شده و باید دیگری را رها کنی.
تجربه اولیه نوزاد آدمی از لحظه‌ای که می‌فهمد او و مادر از هم جدا هستند این میل به درآمختن با مادر و بعد ها با دیگری در او ایجاد می‌شود و شاید باید همه‌ این مسیر را می‌آمدیم تا بفهمیم "آدمی با دیگری در‌نمی‌آمیزد"

گیل خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.