گیل خبر/ محمد پورجعفری

* کارگردان گیلانی تئاتر

مدتی است مصاحبه ای از تتلو در فضای مجازی پخش شده مبنی بر اینکه او در اشعارش هیچ توهینی نمی کند، بلکه کلماتی که به کار می برد در جامعه هم استفاده میشود و او به نوعی زبان جامعه خود است!
این روزها شاهد پخش سریال پایتخت از تلویزیون هستیم، جدا از بازی های خوب و یکدست و آن و لحظه، سریال دچار ضعف های مفرطی شده که ناشی از فیلمنامه پرداخت نشده و مملو از شوخی های سطحی است که نمونه های سینمایی آن در چند سال اخیر بارها بر روی پرده سینما مشاهده شده بود.
بخش زیادی از شوخی های «پایتخت ۶» برگرفته از کلیپ ها و جوک های فضای مجازی است که بصورت ناقص سرهم بندی و در قاب تلویزیون اجرا شده است.
در نوع پرداخت روابط خانوادگی میان کاراکترهای سریال هم می بینیم کوچکتر خانواده به راحتی به بزرگتر توهین میکند، همچنین استفاده از کلمات نامتعارف و مستقیم گویی در شعار های رایج سیاسی که هرچند به نوعی باب میل مخاطب است، اما در دیالوگ نویسی با مستقیم گویی، یکی از ضعف های اساسی فیلمنامه آشکار میشود.
در کنار همه اینها سوال اساسی این است که با گذشت ۱۰ سال از آغاز تولید پایتخت و ساخت ۶ سری و حدود ۱۰۰ قسمت از این سریال، کارکرد هنر در این مجموعه تلویزیونی و سهم اثرگذاری بر سطح اندیشه و سلیقه مخاطب کجاست!؟
آیا بازگویی آن چیزی که در جامعه جریان دارد بصورت مستقیم هنر محسوب میشود، و اینکه پس نگاه خلاقانه و بدون تاریخ انقضای هنرمند کجای این اثر تلویزیونی مهم قرار دارد!
هنرمندی که آسیب ها و پدیده های اجتماعی را به عنوان سوژه خود انتخاب میکند، باید به عنوان جامعه شناس عمل کند و بتواند با اثرش تحلیل و آگاهی ارائه کند. نه اینکه صرفا به پدیده ی فیلم و سینما بعنوان مخدری جهت رفع خستگی و شادمانی نگاه شود.
بطور مثال اینکه تتلو از الفاظ رکیک و سخیف در ترانه هایش استفاده میکند، به خاطر این است که نسبتی با مفهوم فرهنگ نمی یابد و بی هیچ تحلیلی در موسیقی و ترانه، اثرش را با تاریخ مصرف کوتاه مدت تولید می کند!
در پایتخت هم اینکه بهتاش به راحتی بدترین توهین را نثار دایی اش میکند و یا اینکه لگد به ارسطو که چندین سال از او بزرگتر است میزند، تنها دو نمونه از جزئیاتی است که میتواند بر مخاطب کودک و نوجوان اثر ناخوشایندی بگذارد. چونکه شخصیت بهتاش سیر صعودی داشته و اینک بازیکن تیم نساجی است و به نوعی الگوی بخش مهمی از مخاطبین نوجوان می باشد.
کارگردان پایتخت سیروس مقدم با سابقه طولانی سریال سازی می توانست با حفظ ژانر کمدی به این موارد هم توجه کند. زیرا بن مایه و ریشه یک اثر مهم ترین بخش اثر است و اثر هنری در کنار اینکه می باید زبان جامعه باشد، به ارتقای فرهنگی جامعه هم کمک می کند.
البته منظور از این یادداشت نقد سریال پایتخت نبود، بلکه تلنگری بود به این اپیدمی غلط که به راه افتاده و سالهاست هر خوراکی را با توجیه زبان هنر به مخاطب میدهیم ...

گیل خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.