گیل خبر/ سامان بدر: شیون فومنی اگر بهترین شاعر گیلک زبان نباشد به واسطه شناخت عامه شاخص ترین آن ها است. هنوز هم شعرهای او مورد توجه نسل جوان است. مخصوصا آن که زبان طنز شیون باعث شده که همچنان با او ارتباط برقرار شود. طنز شیون مربوط به دوره خاصی نیست. شعر  «معرفی» همین امروز نیز اعتبار خودش را دارد  یا شعر «گاب» که به دوران مصدق برمی گردد با عصر حاضر نیز تطبیق می کند. شیون اعتبارش این بود که قهرمانان داستان های شعرش از میان طبقه پائین جامعه بودند. همه آن هایی که هیچ چیزی از خود نداشتند و  مثل مم جعفر در یک اتاق بی صاحب  نه نفره می خوابیدند که به قول شاعر «وقتی که رد میشوید از آب سر ؛ کله تانِ وَر میدارد بوی سگ!» یا مثل «گاو» فرد ساده و آمی بود که از «صبح کلاچ خوان» تا «بوق سگ »کار می کرد تا کارهایش سر به سر شود. چنین قهرمانانی یا مثل «آقادار» درگیر خرافات می شدند یا ده ها ورزش را دنبال می کردند که ستاره  و گلزن خوش قواره شوند اما در نهایت کله شان به میل دروازه می خورد و روی گِلها می افتند. مردم معمولی که در انقلاب حضور داشتند و شعار می دادند و چوب می خوردند  و در نهایت «حاجی» بازاری و «سیدرضا» جای آن ها را بعد انقلاب می گرفتند. نهایت اکثر داستانهایش هیچگاه به پیروزی ختم نمی شد، اما درس عبرتی می شدند برای شناخت و درک بهتر! شیون در  میان داستانهایش به فرهنگ و آئین های سنتی گیلان نیز بی توجه نبود. انواع و اقسام خیابان ها و آثار قدیمی یا غذاهای گیلانی را در جای جای شعرهای شیون می توانیم پیدا کنیم. بعد از آن یادآوری مثل ها سر بزنگاه داستان هایش اهمیت کلام او را بیشتر می کرد.  شاید بیراه نباشد که بسیاری از ضرب المثلها همچون « پول بداری فلک تی فرمانبره تی احترام کیخداجام بیشتره» در شعر شیون اهمیت خود را برای مردم داشته است. او شاعری منتقد شرایط بود. منتقد مردمانی  با این حال همچنان خود را به انقلاب متعهد می دانست. درست است که مرگ نابهنگام او را بیشتر از زمان حیات معرفی کرده است اما با گذشت بیش از بیست سال از درگذشت او همچنان صدا و اشعارش برای ما زنده و روپا است. چه نومیدکننده است که در مقابل یادآوری سالگرد وفاتش به عنوان روز شعر یا زبان گیلکی مقاومت می شود. هرچند تا وقتی هنوز جوانان صدایش را گهگاه روی خودروهای خود می شنوند یا اصطلاحاتش را زنده نه می دارند نیازی به یادآوریهای رسمی ندارد. او شاعر زمان ماست. شاعر بدون کلت با صدایی که در میان خش خش نوار کاست های قدیمی همچنان با ما زندگی می کند. نوستالژی زنده را عشق است که در میان دفن همه خاطرات قدیمی همچنان آن ها را فریاد می زند.