گیل خبر/ سرویس ورزشی: سپیدرود در اولین مسابقه خود در لیگ یک تیمی بود بی هدف و ناشناخته که گویی بازیکنانش آمده بودند مسابقه ای را به پایان برسانند و به خانه های خود برگردند. مشخص است چنین تیمی هیچ شور و هیجانی را در میان همان اندک تماشاگر ورزشگاه سردار جنگل ایجاد نمی کند. حتی در صورت برگزاری بازی در ورزشگاه شهید عضدی نیز شاید تعداد تماشاگران این مسابقه به زحمت به هزار نفر نمی رسید. مصاحبه بعد از بازی سرمربی باشگاه نیز آب پاکی را روی دست همه ریخت. ایشان سپیدرود را تیمی تصور کرد که برای بقا در لیگ یک می جنگد. شاید سابقه نداشته که هیچ مربی در هفته اول جایگاه تیم خودش را این چنین پائین بیاورد. آن هم تیمی که به تازگی سقوط کرده است. نظرمحمدی ظاهرا فکر می کند در مقابل سپیدرود ارتشی از کمپانی های قدرتمند و ثروتمند حضور دارند که یارای مقاومت برابر آن ها نیست. ولی همین مربی تیم مس رفسنجان اذعان می کند که تیمش را با پانصد میلیون کمتر از تیم فصل گذشته بسته شده است. همین طور که وضعیت مالی داماش وملوان  هم بهتر از سپیدرود نیست. دیگر تیم ها هم روزی نیست که جزء مشکلات مالی خبری از آن ها یافت شود.جزء یکی دو باشگاه مثل بادران دیگر تیم شاخصی از نظر مالی و اعتباری در دسته یک حضور ندارد. با این وصف چرا سپیدرود باید در میان مدعیان سقوط قرار بگیرد؟ چرا نباید سپیدرود به عنوان یک حریف جدی و مطرح در میان دیگر تیم ها شناخته نشود؟ البته سرمربی سپیدرود باید پاسخگو باشد که اگر قرار است این تیم تنها برای بقا بجنگد چرا بازیکنان تیمش را از میان بازیکنان پابه سن گذاشته و بومی انتخاب کرده است. در حالی که یک تیم جوان بومی نیز برای سقوط نکردن کافی بود که حداقل پایه های سپیدرود را در فصول بعدی تضمین کند. سرمربی باشگاه می خواهد از خود رفع مسئولیت کند و همه ناکامی های احتمالی را به گردن دیگران بیندازد و موفقیت ها را نیز به نام خود ثبت کند. در حالی که نمی داند با چنین سخنانی شان چنین باشگاه محبوبی را خدشه دار می کند و دیگر کمتر کسی برای یک تیم که در لیگ خود دست و پا میزند به تماشا می نشیند. همان طور که کمتر کسی برای سرمایه گذاری در ان نیز پاپیش می گذارد. همه چیز سپیدرود فدای ماندگاری کادرفنی و تیم مدیریتی می شود که می خواهند «تنها» حضور داشته باشند.