گیل خبر/ سامان بدر: امروز هرچند داماش به عنوان امید نهائی همه تیمهای ناکام مقابل پرسپولیس شناخته می شود اما در درجه اول امید هوادارانی است که مدتهاست پای این تیم مانده اند. امید «ارسلان» که یاد و خاطره اش هنوز در سکوهای سردار جنگل زنده می شود. یاد همه کسانی که چندسال پیش بعد از سقوط داماش  استادیوم عضدی را سیاه پوش کردند. امید همه کسانی که بعد از سقوط پلاکاردهای «ما برمی گردیم» را به اهتزار در اوردند. یاد همه کسانی که با این تیم اشک ریختند یا برای تماشای مسابقاتش در لیگ دسته دوم  کیلومترها سفر کردند. عدم صعود به لیگ یک برای چنین داماش همچنان یک تراژدی محسوب می شود. مخصوصا آن که پای ناداوری نیز به میان کشیده شده است و کمیته داوران با استدلال فرقی در نتیجه بازی نداشت از آن راحت گذشته است. شاید جزء خود رشتی ها هیچ کس شایستگی این تیم برای صعود را درک نمی کند. مثل برنامه نود که بعد از پیروزی مقابل مقاومت شانس را عامل اصلی صعود تیم می دانست و به دنبال پیروزی مقابل ماشین سازی و سایپا در شوک فرو رفته بودند که این تیم چگونه توانسته این چنین پیشرفت کند. اما برای همه کسانی که پای ثابت مسابقات داماش در سردار جنگل بودند یا همه آن هایی که مسابقاتش را به صورت عجیب و غریب از لایو رسانه هواداری باشگاه می دیدند بیشتر از همه درک می کردند که لذت بازی های داماش هواداران را مسحور کرده است. ساعت 21 امشب داماش می داند مقابل استقلال اهواز، خوشه طلایی یا شهرداری بم  مسابقه نمی دهد که تنها هوادارانش را راضی نگه دارد اما اگر حتی بعد از نود و صد و بیست دقیقه مسابقه تدافعی نیز موفق عمل کند بیشتر از بازی های زیبایش به چشم می آید. البته  آن ها تا همین جا هم قهرمان محسوب می شوند. یک طرف جنگی هستند که امید همه تیم های ناکام مقابل قهرمان سه گانه فوتبال معرفی می شوند. شاید از فردا پرچم داماش به جای پرچم ژاپن در ورزشگاه ها به اهتزار در آید. ولی اگر این اتفاق هم نیفتاد هواداران از آن ها راضی هستند و رضایت آن ها اهمیت بیشتری از تیم های دیگر دارند که همیشه ناکامی خود را با پیروزی دیگران توجیه می کنند. دیگران چه می دانند داماش تا اینجا چه مرارتهایی کشیده است. چه کسانی را با پرچم داماش دفن کرده است و یا چه قلبهایی برای آن می تپد.