گیل خبر/یونس رنجکش خبر بود و تعجب برانگیز و متاسف کننده از وقوع یک جنایت و قتل یک انسان اما وقتی نام عامل آن برایت نام آشنا باشد ،شوک آور می شود و غیر قابل باور، بویژه وقتی نام او گره خورده با تمام دوران تعلیم و تربیتت باشد. در طول سال هایی که خود را به سیستمی می سپاری که عالی ترین مقامش روزی جانی می شود و این یعنی فروریختن خیلی چیزها و سخت تر از آن، نماد بودن او و دیگرانی که یک پیوستگی ذهنی برای جریانی به تو می دهند که سال هاست امیدواری هایی به آن بسته شده است برای فردایی بهتر که این روزها سخت در این روزگاران تحریم و تهدید و فشارهای بیگانه آرزومندش هستیم. مرگ استاد به دست استاد!، تراژدی تلخی است در این روزگاران و خدا می داند چه سوژه ها و تفسیرها و برداشت هایی که نخواهد شد مثل همین چند روز که داستان روز شده است و سریالی پیگیری و کارگردانی ها با ظرافت پرداخته می شود، هر چند که فروپاشی یک باور، سخت ترین اتفاق های پس از آن است. نمی دانیم علت حادثه چه بود اما هرچه باشد تاوان خطایی است در زیاده طلبی و نادیده گرفتن خیلی از مرام ها در زندگی، هرچند که در این میانه نباید احتمال های دیگری را هم در مسیر زندگی اینچنین شخصیت هایی نادیده گرفت. فروپاشی اخلاق و افتادن در دام طمع برای انسانی که جایز الخطا می شناسیمش شاید امر چندان دور از ذهنی نباشد و برای همگان قابل پیش بینی است اما استواری مردانه در برابر کرشمه ها کوه می خواهد و ایستادگی، بویژه برای آنانکه پیشتاز می شوند در سیالی رویدادهایی که از هر پستویی بهانه ای برای سد شدنش جاری است. حادثه سعادت آباد و مرگ استاد مثل همه حوادث ناگوار اینچنینی از یادهای جامعه خواهد رفت اما آنچه در خاطره ها همیشه زنده می ماند، تاثیر روانی عاملانی است که از نخبه گرایی به اینجا رسیده اند و این آغاز فروپاشی باورهایی است برای فردای بهتر این روزگاران و آنجاست که هزینه های سرمایه اجتماعی بیش از آن چیزی خواهد بود که با یک اشتباه فروریخته شود، پس در این مسوولیت و دوام آن دقت کنیم.