گیل خبر/ امرحسین میلانچی «مزارشریف بدست طالبان سقوط کرد. عده ای از افراد طالبان درمحوطه کنسولگری دیده می شوند. به من بگویید که چه وظیفه ای...» ‏این آخرین جملات از مکالمه محمود صارمی با خبرگزاری جمهوری اسلامی بود. ناگهان گفتگوی تلفنی قطع شد. از آن روز به بعد بیست سالی شده که این روز را روز خبرنگار می نامند، آن هم برای گل روی شهید صارمی. ۱۷ مرداد ماه روزی ست که همه در آن به خبرنگاران، این قشرِ متفاوت می پردازند. کسانی که مرزی بین کار و زندگی شخصی قائل نیستند. هر جا که خبری باشد چشم و گوش مردم می شوند و آن را مخابره می کنند. فرقی نمی کند برف باشد یا آفتاب، زمستان باشد یا تابستان، خطر باشد یا امنیت و حتی دور باشد یا نزدیک. آدم هایی عجیبی که هیچ وقت نمی توانند از حقوق و درآمدشان به کسی چیزی بگویند، در واقع روی شان نمی شود که چیزی بگویند. آدم هایی که برای شان امنیت شغلی چه از لحاظ اقتضای جنس کار و چه از لحاظ استمرار ذات کار بی معنی ست. ‏براساس ماده ۱۱ آیین نامه مشاغل سخت و زیان آور تامین اجتماعی خبرنگاری جزو مشاغل سخت و زیان آور است. حتی برای این نوع مشاغل بازنشستگی ٢٠ ساله در نظر گرفته شده است. به زبان ساده آسیب پذیرترین قشر فعال جامعه محسوب می شوند. با اینکه نورِ توجهات را در محل خبر می تابانند اما هیچ وقت نور توجهی به آن ها تابانده نمی شود. یکی می گفت:«روز خبرنگار، روز همسران بردبار است، بردباری در مقابل این حجم از استرس های کاری و دیر رسیدن های همیشگی و آفیش های وقت و بی وقت.» دیگری می گفت:«چه روزی؟ چه تبریکی؟ وقتی برای هزار و دویست کلمه کیفی کمتر از ۸ دلار می گیری بهتر است عزا بگیری.» آن یکی می گفت:«روز خبرنگار فقط یک بهانه برای دیده شدن زحمات این قشر توسط خودشان است.»و یک نفر دیگر هم می گفت:«روز خبرنگار روز به اسم عیسی به شکم موسی ست. روز پاکت های به دست صاحب نرسیده و طرح ترافیک های ربوده شده است.» هر چه هست و هر چه نیست ۱۷ مرداد روزی ست که با تمام روز های قبل و بعدش فرق می کند. خبرنگار جماعت ۳۶۴ روز سرکوفت می خورد و پشت در می ماند و رد تماس می شود همین یک روز مورد احترام قرار می گیرد. روز خبرنگار برای تمام جویندگان خبر است از روزنامه نگاران تا تصویرگران رسانه ای، هرکسی در هر نقطه ای دنیا به هم نوع خود کمک می کند تا در جریان آزاد اطلاعات قرار بگیرد، خبرنگار است و روزش مبارک! البته به لحاظ نوع مناسبت شک دارم تبریک باید گفت یا تسلیت!