گیل خبر/ بابک مهدی زاده نوبخت در آستانه خروج از دولت است و جعفرزاده هم این روزها آنقدر سخنان پر حاشیه به زبان آورده که نقل محافل سیاسی و غیرسیاسی شده است. از این رو تصمیم داشتیم درباره عملکرد این دو سیاستمدار گیلانی گزارشی تهیه کنیم. دو سوال برایشان طرح کردیم: «۱-تحلیل تان درباره عملکرد محمدباقر نوبخت چیست؟» و «۲- درباره صحبت های اخیر غلامعلی جعفرزاده و الگوی رفتاری و سیاسی این نماینده تحلیل تان را بفرمایید.» اصلاح طلبان را به عنوان پاسخ دهنده انتخاب کردیم. به این دلیل که تاثیرگذارترین حامیان سیاسی دولت اعتدالی (که نوبخت معاونش است) بودند و جعفرزاده هم سرلیست اصلاح طلبان در انتخابات مجلس بود. اما در کمال تعجب دیدیم که هیچ یک از سران اصلاحات حاضر به پاسخ به این سوالات نبودند. اما به راستی چرا اصلاح طلبان، حاضر به اظهار نظر درباره کسانی که حمایتشان کردند نیستند؟ حقیقت این است که اصلاح طلبان مخصوصا در گیلان در شرایط دشواری قرار دارند. انتخاب بین منافع خود و منافع مردم. همیشه همینگونه بوده اند اما امروزه و در این بزنگاه حساس تاریخی انگار به آخر خط رسیده اند و توان تصمیم گیری ندارند. اگر اصلاح طلبان گیلان نسبت به محمدباقر نوبخت و عملکرد اقتصادی دولت و رفتارهای جعفرزاده و انتقادش نسبت به علیرضا فغانی و تحریم و به آتش کشیدن آدیداس انتقاد کنند و حرف دل مردم را بزنند در واقع خود را از موقعیت کسب کرسی های مدیریتی محروم کرده اند. کیست که نداند در گیلان اگر اصلاح طلبان بخواهند مدیر و وکیل و نماینده شورا شوند باید نظر مثبت و حمایتی نوبخت و جعفرزاده را پشت سر خود داشته باشند؟ و اگر از این دو علنا حمایت کنند می دانند که پایگاه اجتماعی شان را که درگیر معضلات شدید معیشتی و اقتصادی است خشمگین تر می کنند. نه می توانند جانب نوبخت و جعفرزاده را بگیرند و نه همصدا با مردم عصبانی و خسته از سیاست های دولت و مجلس شوند. اما اصلاح طلبان گیلان علی رغم سکوتشان می دانند که همچنان باید در زمین دولتمردان و نمایندگان مجلس توپ بزنند چون چند صباحی بیشتر به انتخابات مجلس و خداحافظی احتمالی و البته همیشگی آن ها از عرصه سیاست نمانده است و چه بهتر که نهایت استفاده را در خفا هم که شده از امکانات موجود ببرند. سال ۸۰ بود و من به عنوان یک خبرنگار جوان پای صحبت های محمدباقر نوبخت که آن زمان شاخص ترین چهره جناح راست در گیلان محسوب می شد و با اصلاح طلبانی که چپ شان می خواندیم زاویه سیاسی و فکری داشت، نشسته بودم. آن روز یکی از نزدیکان ایشان وقتی سوالات انتقادی من درباره سیاست های اقتصادی دولت هاشمی رفسنجانی را شنید ، در گوشم گفت: رفیق ماندن با چپ ها دردسر است اما راست ها قدر دوستانشان را همیشه می دانند. حال معنای حرفش را در می یابم. اصلاح طلبان گیلان که زمانی رقیب نوبخت بودند و از هیچ راهی برای شکستش دریغ نمی کردند امروزه رفقای باوفایش شدند. یاد فردای پیروزی دولت روحانی افتادم و میهمانی افطاری نوبخت در پرورشگاه مژدهی که به رسم هر ساله برگزار می شد با این تفاوت که در سال های دوری از قدرت ،کسی از اصلاح طلبان در این میهمانی حضور پیدا نمی کرد اما آن شب خیلی ها آمده بودند. چقدر ساده بودم من… چقدر ساده بودیم ما… سال ها به سازشان رقصیدیم ، چون شاید چاره ای نداشتیم… الان هم چاره ای نداریم اما دیگر توان رقصیدن نداریم…از آن هم سال رقصیدن تنها یک چیز برایمان مانده و آن اینکه از مردم عذرخواهی کنیم که نزدیک به دو دهه بسیجشان کردیم پشت سر همین اصلاح طلبانی که امروزه حتی جرات اظهار نظر درباره دو سیاستمدار را هم ندارند.