گیل خبر/یونس رنجکش این روزها تصویری از یک نماز جماعت در شبکه های اجتماعی توجه توجه مرا به خودجلب کرد که از ابعاد مختلف برایم حائز اهمیت بود، شاید انتشار این عکس با فضایی که این روزها در جامعه دلتنگ آنیم چندان غیر عمد نباشد و همانگونه که دکتر عارف از آن به عنوان نمادی از گفتگوی ملی در مراسم افطاری که میزبانش بوده یاد می کند، کاملا با انگیزه انتشار یافته است و جالب اینجاست که این تصویر درست مصادف است با روز های دوم خرداد سال ۷۶ که یادآور رویش فضایی جدید در سپهر سیاسی کشور است. در آن دوران دو رقیب اصلی با دو رویکرد و نگاه متفاوت که در دو قطبی راست و چپ قدیم به رقابت می پرداختند واز دل این رقابت گفتمان اصلاح طلبی با محوریت سید محمد خاتمی که سید اصلاحات در تاریخ ماند! در مقابل گفتمانی که بعدها به اصولگرایی تبدیل شد و در آن روزگاران انتخابات با محوریت علی اکبر ناطق نوری معرفی می شد به پیروزی رسید و این رویکرد جدید 8 سال سکان هدایت اجرایی کشور را با تمام نشیب و فراز ها و تجربیات تلخ و شیرین پشت سر گذاشت و حالا درست پس از 21 سال آن دورقیب سرد و گرم چشیده عالم سیاست در یک سو ایستاده و در مسیر حفظ منافع ملی کشور و نظام حتی سید اصلاحات به پیر اصولگرای اعتدالی اقتدا می کند که نشان از شکل گیری گفتمان جدیدی در سیاست ورزی این روزگاران جامعه در حال گذار سیاسی ایران دارد یعنی رسیدن به نقطه تعادل و اعتدال در مسیر هدایت کشور و بهره مندی از ظرفیت های هرکدام که نقش کلیدی در حرکت جامعه به سمت ایده آل های آن دارند. حال بماند که عده ای به جای وارد کردن تک تک افراد جامعه در قطار مشارکت ایجاد فضایی پویا و امیدوار کننده برای ایرانی آباد در اندیشه واژگونی اتوبوس همراهان و سوراخ کردن کشتی امید این نیاز جدی وحدت و انسجام ملی این روزهای سخت حمله همه جانبه به منافع ملی و کیان ایران اسلامی هستند! البته یادمان باشد این روز ها یادآور سوم خرداد روز حماسه دیگری است که تنها به بهانه همدلی و همراهی و وحدت و انسجام ملی شکل گرفت و آن اتفاق بزرگ در آزاد سازی خرمشهر این خاک سرزمینی عزیزمان از چنگال جنگ طلبان رقم خورد و آن روزها را باید دوباره جستجو کرد چون سهم بازتولید سرمایه های اجتماعی این دو حادثه بزرگ دفاعی و سیاسی دوم و سوم خرداد نیاز دوباره امروز ماست تا از یک سو با درک صحیح شرایط و انسجام ملی و تاکید بر نیاز تغییرو اصلاح بر اساس منافع ملی کشور و نظام همه دوباره گرد هم آییم و از سوی دیگر با تکیه بر سرمایه های ملی بر روند توسعه ای که در پیش گرفته ایم شتابی بیشتر بخشیم زیرا راهمان جز این نخواهد بود!