از حق نگذرم، که درک این حکمت ها و مصلحت ها از عهده ی همچو«من» هایی، کاری سخت و بلکه نشدنی ست. ما چه می دانیم در پس هر سرِ تراشیده و کشکولِ بر شانه و کول آویخته، چه دقایقی باریک تر از مو نهفته است؟ بدی کارمان اما فقط آنجاست، که هم صبر ایوب نداریم و هم از سرِ فضولی بی جا، گاه مقایسه های بی جا می کنیم در رعایت حکمت ها و مصلحت سنجی ها و البته بی جا لجمان در می آید. از جمله ناصبوری مان، این که، بعد از هشت سال تماشاگری بر تسلط و تصرف یک قبیله و پنج سال بعد از آن، نظاره بر مطالبه گری همان قبیله روی مواردی که خود باید پاسخگویش باشد، همچنان شتاب می ورزیم و بی تابی و بی صبری می کنیم بر یک تشَر خشک و خالی؛ و دریغ از یک اخم و اشتلم نه چندان جدی؛ از بس در فهم و درک حکمت ها ناتوان و عوامیم ما عوام. من درک می کنم، کسانی که بر مسندهای مهم نشسته اند، در مدیریت و تدبیر دقایق امور، ملاحظات و پای بست هایی دارند که نمی توان انتظار برد، هم رأی و هم سلیقه ی من تصمیم بگیرند و حکم دهند. من یک سوی ماجرا را می بینم و آن ها چه بسا دگرسوهای پنهانی را که از منظر حقیر در سایه روشن است. آری این مقدار هم هنوز انصاف دارم. اما پاسخ صبر و انصاف ما، در زمانی که دیگر «صبردانمان» در حال پاره شدن است نیز انتظاری بی جا نیست. همان آقا، روزگاری «قطعنامه دان» آن ها را به تمسخر گرفته بود؛ و امروز با تمام وجودمان احساس می کنیم نتایج پارگی آن قطعنامه ها و دریدگی آن قطعنامه دان هاشان را؛ ما اما امروز بیم آن داریم که «انصاف دانمان» نیز جرواجر شود.