به گزارش گیل خبر ، مناظره ای که به تازگی درباره سینمای اجتماعی صورت پذیرفت و یکی از دیالوگ های مطرح شده در آن، این نقد را پیش کشید که آیا اعضای کمیسیون فرهنگی نباید به طور مستمر در کنسرت های موسیقی، تئاترها و سالن های سینما حضور یابند و اگر دغدغه ای در این حوزه دارند، حداقل به صورت حضوری به بررسی حقیقت ماجرا بپردازند و بدین شکل با اهالی فرهنگ نیز همنشین شوند؟ تابناک با این مقدمه نوشت: همواره نقدهای دوسویه ای از سوی اهالی فرهنگ و اهالی مجلس وجود داشته اما این نقدها و موضع گیری ها در طول یک سال اخیر به اوج خود رسیده و اوج این موضع گیری ها در عرصه سینما مشهود بود؛ کشمکشی که در ماجرای نامه نگاری کمیسیون فرهنگی برای عدم اکران هشت فیلم سینمایی به اوج خود رسیده و در همین راستا نیز برنامه «هفت» اقدام به برگزاری سلسله نشست هایی تحت عنوان بررسی سینمای اجتماعی کرده است. در تازه ترین برنامه هفت که جمعه گذشته برگزار شد، رسول صدرعاملی کارگردان برجسته سینمای ایران به عنوان نماینده سینما و لاله افتخاری نماینده مجلس و دبیر کمیسیون فرهنگی به عنوان نماینده این کمیسیون حاضر شدند و در این میان دیالوگی رد و بدل شد که با یگ گاف بزرگ همراه بود. این دیالوگ از روز جمعه تاکنون در صفحات هنرمندان دست به دست می شود. آن دیالوگ چنین بود: «رسول صدرعاملی: خانم افتخاری شما چند تا فیلم دیدید؟ شما آخرین فیلمی که دیدید چی بود؟ لاله افتخاری: من خیلی فیلم نمی بینم! رسول صدرعاملی: خیلی خب؛ دقیقاً عرضم همین است، شما خیلی فیلم نمی بیند، ولی الان با من درباره سینمای ایران و اساساً بازدارندگی سینمای ایران صحبت می کنید...!» روشن است این دیالوگ به این علت مورد توجه قرار گرفته و از میان حرف های به حق رسول صدرعاملی برجسته شده، که نشان می دهد دبیر کمیسیون فرهنگی مجلس به عنوان چهره ای که مستقیماً در توقیف هشت فیلم سینمایی از کارگردان های مطرح نقش داشته و در این باره نامه نگاری کرده، خیلی فیلم نمی بیند و آنقدر کم فیلم می بیند که ترجیح می دهد از آخرین فیلمی که به تماشایش نشسته است، ذکر نام نکند و به همین سادگی از این پرسش کلیدی گذر شود. حقیقتاً چگونه می تواند با شناخت حداقلی و حتی عدم تماشای مستمر و متعدد آثار سینمایی، به همین سادگی به نقدهای بیادینی درباره سینما روی آنتن زنده تلویزیون پرداخت و علناً به تماشای اندک فیلم نیز اذعان کرد؟! چگونه می توان گروهی از فیلم ها را توقیف کرد و سپس این فیلم ها را در کمیسیون فرهنگی یا کمیسیون اصل نود تماشا کرد و سپس درباره اش قضاوت کرد؟ آیا چنین شیوه ای منطقی است و اساساً بر چه مبنا، فیلمی که توسط همه اعضای کمیسیون فرهنگی یا کمیسیون اصل نود دیده نشده، نامه عدم اکرانش برای سازمان سینمایی ارسال می شود؟! این نقد همواره وجود داشته که اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس با وجود آنکه گاهی بیش از حد درباره یک یا چند فیلم یا تئاتر یا کتاب دغدغه مند می شوند، حتی به اندازه دوستداران تئاتر، سینما و موسیقی نیز به این برنامه ها نمی روند؛ حال آنکه انتظار می رود این طیف که یک نامه شان می تواند بخشی از فیلم های مهم سینما را در وضعیت توقیف نگه دارد یا مانع از صدور مجوز یک یا چند کتاب شود، مشتری ثابت صندلی های تئاتر شهر، سینماهای بهارستان و تالار رودکی بوده و بواسطه حوزه ای که در اختیار دارند، آنقدر در این حوزه ها حضور یافته باشند که کاملاً در این مجموعه ها شناخته شده باشند. این عدم حضور و تماشای همراه با مردم آثار فرهنگی و هنری، باعث می شود آثار هنری نظیر فیلم های سینمایی یا صرفاً در کمیسیون فرهنگی بدون توجه به بازخورد عمومی مشاهده شوند و یا نظیر برخی برنامه های موسیقی با نقد مبتنی بر گزارش ها یا اخباری همراه شود که دقیقاً در راستای تخریب حوزه فرهنگ تهیه شده اند و متاسفانه مورد استناد برخی نمایندگان قرار می گیرند؛ رویکردی که در نهایت عوارضش چنین می شود که در برنامه هفت شاهدش هستیم و نماینده ای درباره سینمای اجتماعی، سیاه نمایی و ... سخن می گوید که «خیلی فیلم نمی بیند». بی شک اگر بتوان تصمیم گیرندگان کلان حوزه فرهنگ به خصوص نمایندگان عضو کمیسیون فرهنگی مجلس را به برنامه های فرهنگی و هنری آورد و ایشان را جزو مخاطبان مستمر این حوزه برشمرد، می توان امیدوار بود که درک متقابلی نسبت به دغدغه های اهالی فرهنگ و هنر به وجود بیاید و نگاه واقع بینی نسبت به فضای فرهنگ و هنر مشهود شود اما آیا چنین فضایی شکل خواهد گرفت یا همچنان بدون تماشای آثار هنری درباره شان در کمیسیون فرهنگی قضاوت خواهد شد و قصاص پیش از جنایت رخ خواهد داد؟!