گیل خبر / شهروز پروایی مریان ما دانه دانه سنگ میخوریم؟؟ نمی دانم شاعر این شعر نو چه مفهومی را میخواسته به ما انتقال دهد؟ نمی دانم منظور شاعر از گفتن اینکه سنگ میخوریم همان مفهوم سنگ خوردن یعنی ضربه خوردن است ؟سختی کشیدن است ؟ چندباری فرصت شد از کروب بپرسم شما قصدت از سرودن این شعر چه بوده است اما باور کنید حرفهای (سنگهای بزرگتری)خوردیم که یادمان رفتم از شعر حرف بزنیم. این روزها که دوباره سنگ خوردیم(سقوط هواپیما در دنا)بازهم یاد کروب وشعرش افتادم زود در دفترچه ام یادداشت کردم که به او بگویم برود شعرش را اصلاح کند وبه جای دانه دانه بنویسد ما مشت مشت سنگ میخوریم. یک مشت سنگ در پلاسکو خوردیم دهانمان خونی وکبود شد. یک مشت سنگ در یورت خوردیم دهانمان خونی وکبود شد. لامصب!باگذر زمان نه این مشتها کوچتکتر می شود وسنگها کلوخ . بیچاره ما مردم ! بینوا ما مردم! مشت پشت مشت سنگ پشت سنگ همین دیروز بودخانوم افشار گفتند به نظرم می رسد بگویم((نفرین شده ایم))،من نه با خانوم افشار موافقم که نفرین شده ایم!نه با کروب که دانه دانه سنگ میخوریم. من معتقدم کار ما از نفرین ومشت وسنگ گذشته است،به نظر من این همه مصیبت ومشکل وگرفتاری بیش از توان مردم مان است . اگر نجنبیم اگر در خودمان ورفتارمان مسئولیتهایمان بازنگری نکنیم خیلی زود پتک خواهیم خورد و زیر این پتک خیلی راحت له خواهیم شد. دیر نشده بایداز یک عده که مثلا مسئول هستند باید بخواهیم از گفتار درمانی دست بردارند وتلاش نکنند با گفتار درمانی این پتک را موهبت الهی تببین کنند. کار ما از تببین وبازی با الفاظ گذشته است. باور کنید ما دیگر دانه دانه سنگ نمیخوریم. باور کنید ما نفرین نشده ایم . ما مشت مشت پتک میخوریم. گیل خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.